เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 510

บทที่ 509 พบเพื่อนเก่า

พอหันซ้ายแลขวาหานมู่จื่อก็ไม่พบเสี่ยวหมี่โต้ว แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะซุปเปอร์มาเก็ตมีขนาดใหญ่มากและมีถึงสามชั้น ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วแค่เพียงล้อเล่น

ดังนั้นเธอจึงเข็นรถแล้วพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ใช่ว่าหม่ามี๊ไม่อยากโทรศัพท์หาคุณน้า แต่ช่วงนี้คุณน้าอารมณ์ไม่ค่อยดี หม่ามี๊ก็เลยกลัวนิดหน่อย หม่ามี๊ดีกับหนูขนาดนี้ ทั้งยังพามาเดินเล่นในซุปเปอร์มาเก็ต หนูก็ช่วยโทรศัพท์ให้หม่ามี๊หน่อยสิ”

“ลองคิดดูสิ หนูเป็นเด็ก ถ้าหนูโทรไปหาคุณน้า คุณน้าจะไม่ตอบตกลงกับหนูหรือ? ถ้าหม่ามี๊เป็นคนโทรไป แล้วคุณน้าของหนูยังอารมณ์เสียอยู่ไม่ยอมมาด้วยจะทำอย่างไร?”

“คิดดูสิว่ามันจะเสียเรื่องหรือเปล่า? เพราะฉะนั้น...เสี่ยวหมี่โต้วช่วยหม่ามี๊โทรไปหน่อย ช่วยโทรไปหาคุณน้าหนูให้หน่อย ได้ไหม?”

หานมู่จื่อพูดไปตั้งเยอะ ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเสี่ยวหมี่โต้ว

หานมู่จื่อเริ่มขมวดคิ้ว “เสี่ยวหมี่โต้ว? ทำไมหนูถึงเงียบไปล่ะ? หม่ามี๊พูดไม่ถูกใจหนูหรือเปล่า? เอาเถอะ หม่ามี๊ผิดไปแล้ว หนูออกมาได้แล้ว หม่ามี๊จะโทรหาคุณน้าเอง”

อย่างไรก็ตามก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ หานมู่จื่อรู้สึกแปลกๆ ดังนั้นเธอจึงเข็นรถเข็นตามหาเสี่ยวหมี่โต้วไปรอบๆ แต่เธอหาไปทั่วแล้วก็ยังไม่พบร่างของเสี่ยวหมี่โต้ว หานมู่จื่อเริ่มร้อนใจ

“เสี่ยวหมี่โต้ว อย่าดื้อเลย รีบออกมาหาหม่ามี๊เร็ว”

“ถ้าไม่ออกมา หม่ามี๊จะโกรธเเล้วนะ...”

“หม่ามี๊โกรธจริงแล้วนะ!”

ทว่ายังคงไร้เสียงตอบรับ

หานมู่จื่อกระวนกระวายใจ ใบหน้าซีดเผือด เธอจับพนักรถเข็นแน่นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ไม่สนใจรถเข็นอีกต่อไปแล้ว เธอทิ้งรถเข็นไว้ที่เดิม จากนั้นก็เดินเหยียบรองเท้าส้นสูงไปตามหาเสี่ยวหมี่โต้ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว ออกมาเร็ว”เธอเดินไปด้วยพลางร้องตะโกนเรียกชื่อไปด้วย

แต่เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ส่งเสียงตอบรับ ยิ่งทำให้หานมู่จื่อร้อนใจ

หรือว่า...

หลังจากเดินไปสักพัก เธอก็นึกถึงหลินชิงชิงที่อยู่ในศูนย์กักกันวันนี้

ในเวลานั้นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แม้ว่าเธอจะแสดงสีหน้าสำนึกผิดภายหลัง

แต่อย่างไรเธอก็เป็นคนที่เคยทำเรื่องแบบนั้นได้ลง หรือว่าเธอจะเชื่อใจผิดคน?

เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอด เขาจะทำเรื่องแบบนี้และไปจากเธอได้อย่างไร?

หานมู่จื่อกังวลมากจนขอบตาเริ่มแดงก่ำ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จากนั้นหานมู่จื่อก็หยุดเท้าลงตรงมุมถัดไป

เธอเห็นร่างเล็กๆที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า

หานมู่จื่อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็วิ่งไปนั่งยองๆและกอดร่างเล็ก

“เสี่ยวหมี่โต้ว หนูทำหม่ามี๊ตกใจแทบแย่...เมื่อกี้หม่ามี๊ไม่ดีเอง หนูอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

เสี่ยวหมี่โต้วที่กำลังถูกเธอกอดอย่างงุนงงก็เพิ่งรู้สึกตัว เขาหรี่ตาลงไม่พูดอะไร

“ได้ยินไหม? วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก รับปากกับหม่ามี๊เร็ว”

พอเห็นเขาไม่พูด หานมู่จื่อก็จับไปที่ไหล่ของเขาเพื่อให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอ จากนั้นก็พูดขอร้องอีกครั้ง

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตามองเธอ ในที่สุดก็เอื้อมมือมากอดคอเธอ “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้เป็นอะไร”

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง และเอื้อมมือมากอดเสี่ยวหมี่โต้วไว้แน่น

“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ หม่ามี๊ตกใจจะตายอยู่แล้ว หัวใจของหม่ามี๊ทนกับความทรมานแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว”

“หม่ามี๊...”

“เฉียวเฉียว?”

หานมู่จื่อกำลังจะอุ้มเสี่ยวหมี่โต้ว แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงมีคนเรียกเธอด้วยชื่อเก่าของเธอ ร่างเธอแข็งค้างไปสักพัก

เสียงนี้...