เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 511

บทที่ 510 คุณจำผิดคนแล้ว

จนกระทั่งเสี่ยวหมี่โต้วคลอดออกมา ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนเย่โม่เซิน

เธอยังคนคิดถึงใครอีกคนอยู่ในหัว

แต่พอคิดแล้วก็พบว่ามันเป็นไปไม่ได้

หานมู่จื่อมองหน้าเขา จากการแสดงออกของเธอนั้น เย่หลิ่นหานรู้สึกได้ว่าเธอจำเขาได้

แต่ในวินาทีต่อมา หานมู่จื่อกลับกลอกตาและพูดกับเขาอย่างแผ่วเบา “คุณจำผิดคนแล้วค่ะคุณผู้ชาย ฉันยังมีธุระต้องทำ กรุณาอย่าตามฉันมาอีก”

พอพูดจบหานมู่จื่อก็เข็นรถเข็นและจูงมือเสี่ยวหมี่โต้วเดินจากไป

เย่หลิ่นหานไม่ได้เดินตามไป แต่ยืนนิ่งด้วยความประหลาดใจ

เขาพูดออกไปตั้งมากมาย แต่เธอก็ยังทำเหมือนไม่อยากรู้จักกับเขา

หรือว่าตอนนั้นเขาทำอะไรผิด?

เย่หลิ่นหานไม่พอใจเล็กน้อย ห้าปีมานี้เขาคิดถึงเธอมาโดยตลอด แต่เธอกลับทำเหมือนไม่รู้จักเขา

พอคิดได้ดังนั้น เย่หลิ่นหานก็เดินตามไปอย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อเดินเข็นรถเข็นไปยังแผนกเเคชเชียร์ เสี่ยวหมี่โต้วยังคงยืนอยู่ข้างๆอย่างเชื่อฟัง เขายังช่วยเธอถือกระเป๋าสตางค์และยังช่วยถือของเล็กๆน้อยๆ หลังจากที่ทั้งสองชำระเงินเสร็จก็พากันออกจากซุปเปอร์มาเก็ต

ทว่ายังมีคนเดินตามมาจากข้างหลังตลอดทาง เป็นเย่หลิ่นหาน

อาจเป็นเพราะเธอจำเขาไม่ได้ เขาจึงไม่ยอมแพ้ ดังนั้นพอออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ต เขาก็ตามพวกเธอมาตลอด

หานมู่จื่อยังคงเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าราวกับน้ำแข็ง เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมองแล้วดึงเสื้อหานมู่จื่อย่างระมัดระวัง “หม่ามี๊ คุณอาคนนั้นตามพวกเรามาตลอดเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้นหานมู่จื่อจึงชะลอเท้าเล็กน้อย เธอกัดปากแล้วพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว เราอย่าไปสนใจเขา เดินไปข้างหน้าก็พอ”

“แต่ว่า...หม่ามี๊ไม่รู้จักคุณอาคนนั้นจริงๆหรือฮะ? ถ้าหม่ามี๊ไม่รู้จักเขา แล้วเขาจะเดินตามพวกเรามาทำไม?”เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าถาม

หานมู่จื่อเองก็อยากถามเขาว่าจะตามพวกเธอมาทำไมกัน? เดินตามคนอื่นมาแบบนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ?

อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อยากคุยกับเขา ดังนั้นจะไม่ยอมกลับไปถามเขา

หานมู่จื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ ที่พักของพวกเธออยู่ไม่ไกลจากข้างหน้า เธอจะให้เย่หลิ่นหานรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอพักอยู่ที่นี่ เพราะไม่อย่างนั้นวันหลังเขามาตามหาเธออีกจะทำอย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอก็บังเอิญไปเห็นร้านบาร์บีคิวข้างถนน เธอจึงพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว พวกเราเพิ่งกลับมาจากเดินเล่นมาตั้งนาน พวกเราเข้าไปกินอะไรอร่อยๆดีไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้ามอง “แต่ว่าหม่ามี๊ พวกเราจะกลับไปทำอาหารที่บ้านไม่ใช่หรือ?”

“ไม่เป็นไร”หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ “กินบาร์บีคิวกันสักหน่อยไม่กระทบกับอาหารเย็นของเราหรอก พวกเราแค่ไม่กินมากไปก็พอแล้ว หม่ามี๊เองก็เดินมาจนเหนื่อย ว่าไง?”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า “งั้นก็ได้ฮะ”

ดังนั้นสองแม่ลูกจึงพากันเข้าไปในร้านบาร์บีคิว พนักงานก็เข้ามาทักทายอย่างกระตือรือร้นทันทีที่พวกเธอนั่งลง

เย่หลิ่นหานที่ตามพวกเธอมาก็หยุดฝีเท้าอยู่ด้านนอกร้านบาร์บีคิว จากนั้นก็มองไปรอบๆ

เขาเป็นคนฉลาดจึงเดาได้ว่าหลังจากที่หานมู่จื่อซื้อของเเล้วไม่ได้ขึ้นรถเเท็กซี่กลับบ้าน และยังพาเด็กน้อยเดินออกมา ดังนั้นเย่หลิ่นหานจึงเดาว่าเธอน่าจะพักอยู่ละแวกนี้ และตอนนี้ก็เข้าไปในร้านบาร์บีคิวเเล้ว....

เธอน่าจะไม่อยากให้เขารู้ว่าพักอยู่ที่ไหน

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าเขายังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง เย่หลิ่นหานก็ควรจากไปได้แล้ว และไม่ควรตามเธอไปเพื่อให้เธอได้รับความอับอาย

แต่ว่า...ไม่ได้เจอกันมาตั้งห้าปี

เธออยู่ในเมืองนี้ และไม่ง่ายเลยที่วันนี้เขาได้บังเอิญเจอกับเธอ หากจะให้จากไป...