เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 512

บทที่ 511 เขาคงไม่ได้รอตัวเองอยู่หรอกใช่ไหม

ดังนั้นทั้งสองแม่ลูกจึงกลับไปยังชั้นบน เพราะว่าในมือของมู่จื่อกำลังถือสิ่งของอยู่ดังนั้นจึงไม่มีมือที่จะเปิดประตูได้ ประตูจึงถูกป้อนด้วยลายนิ้วมือของเสี่ยวหมี่โต้ว

ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงมีหน้าที่เปิดประตูจากนั้นทั้งสองก็เข้ามาพร้อมกัน

หลังจากเข้าไปแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็หยิบรองเท้าแทนเธอและมองให้มู่จื่อเปลี่ยนอย่างสนิทสนมจากนั้นก็กล่าวว่า “หม่ามี๊ วางของลงเถอะแล้วก็พักผ่อนเถอะ”

หานมู่จื่อสวมรองเท้าสลิปเปอร์และตรงไปยังตู้เย็นหลังจากจัดวางวัตถุดิบสิ่งของทั้งหมดลงแล้ว เธอตรงไปยังห้องน้ำเข้าไปล้างมือหลังจากล้างมือแล้วเธอก็รีบเข้าไปยังห้องอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด

เธอเหนื่อยมากจนทรุดตัวลงบนโซฟา

การไปซุปเปอร์มาเก็ตนี้นั้นเป็นงานที่สูบแรงมากจริงๆ ถึงแม้ว่าซุปเปอร์มาเก็ตจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านนักแต่ในการหอบสิ่งของพะรุงพะรังและหนักกลับบ้านนั้นเธอเองก็เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆที่ต้องแบกรับภาระงานนั้น

“หม่ามี๊ ปวดมือหรือเปล่า? เสี่ยวหมี่โต้วนวดให้ไหม”

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่ข้างกายเธออย่างเอาอกเอาใจจากนั้นจับมือเธอแล้วสัมผัสอย่างเบามือด้วยมือเล็กๆของเธอและถามอย่างโง่เง่า “หม่ามี๊ดีขึ้นบ้างไหม?”

หานมู่จื่อมองเสี่ยวหมี่โต้วด้วยความประทับใจ

ใครบอกว่าลูกสาวนั้นมีความใกล้ชิดสนิทสนมมากที่สุด?

เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้ชายนั้นอบอุ่นมากเหมือนกัน ขึ้นอยู่กับอุปนิสัยด้วยจริงๆ

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ด้อยไปกว่าลูกสาวเลยจริงๆ ฮือๆ...หานมู่จื่อพยักหน้าด้วยความซึ้งใจ “แน่นอน ดีขึ้นมากเลย ขอบคุณมากเสี่ยวหมี่โต้วของฉัน”

ทันทีที่เขาได้รับคำชม เสี่ยวหมี่โต้วก็หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นบริเวณไหล่ของหานมู่จื่อ น้ำหนักมือเขาไม่เบาไม่หนักจนเกินไปและกำลังแรงก็พอดี

สบายมากจริงๆ

หานมู่จื่อหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย

และในที่สุดหานมู่จื่อผ่อนคลายจนหลับใหลไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหมี่โต้วเองก็ไม่รบกวนเธอ

หานมู่จื่อค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา

รอลมหายใจของเธอเข้าสู่สภาวะปรกติ เสี่ยวหมี่โต้วก็ค่อยๆลุกออกจากโซฟาจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของหานมู่จื่อออกมา เด็กน้อยมุ่งตรงไปยังระเบียงและกดหมายเลขไปหาหานชิง

หานมู่จื่อรู้สึกเหนื่อยและล้า มือของเสี่ยวหมี่โต้วนั้นอ่อนโยนและนุ่มนวลเธอรู้สึกสบายผ่อนคลายจึงผล็อยหลับไป

เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่แต่รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของอาหาร

เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังอยู่ในภาพความฝันแล้วทำไมจึงมีกลิ่นของอาหาร?

หรือว่า..

ทันใดนั้นจู่ๆหานมู่จื่อก็นึกอะไรขึ้นได้ ในเวลานั้นพูดได้เลยว่าเธอตื่นขึ้นมาอย่างตระหนกตกใจ เมื่อเธอลุกขึ้นนั่งเธอก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกาย

ไม่ใช่ว่าเธอจะทำอาหารหรอกหรือ? ทำไมถึงหลับไป?

“ตื่นแล้วเหรอ?”

ในขณะที่กำลังคิด เสียงที่สงบของผู้ชายก็ดังขึ้นด้านหน้า

ทันใดนั้นหานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองต้นตอของเสียงและพบว่าหานชิงกำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาตรงหน้าเธอ เขาวางโน้ตบุ๊กไว้บนโต๊ะและก้มตัวจัดการงานเอกสาร

“พี่?” คาดไม่ถึงว่าจะเห็นหานชิงที่นี่ หานมู่จื่อรู้สึกประหลาดใจ

ตอนนี้กี่โมงแล้ว? หานชิงมาได้อย่างไร?

สรุปเธอนอนไปนานแค่ไหนกัน?

เมื่อเห็นเธอดูตกตะลึง ในสายตาของหานชิงมีทั้งความโกรธและเจ็บปวดใจในเวลาเดียวกันและเขาดุว่า “ไม่อยากไปก็ยังจะไป เอาตัวเองไปเหนื่อยแบบนั้น มีประโยชน์อะไร?”

หานมู่จื่อรู้สึกเก้ๆกังๆเล็กน้อย ริมฝีปากเธอกระตุก แต่กลับไม่โต้เถียงคำพูดเขาและถามขึ้น