เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 520

บทที่519 แขกผู้มาเยือน

เหมือนกับว่าได้ยินเสียง เสี่ยวหมี่โต้วใส่เสื้อยืดแล้วหันกลับมายิ้มให้กับเธอ

“หม่ามี๊ อรุณสวัสดิ์”

หานมู่จื่อนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มให้และเดินเข้าไปลูบหัวเขา “ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ลงไปกินข้าวด้านล่าง เดี๋ยวแม่จะไปส่งที่โรงเรียน”

“อื้ม!”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างสุดแรงจากนั้นก็ตรงเข้าไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา

ทั้งสองคนลงไปที่ชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้าด้วยกัน แต่สุดท้ายกลับไม่มีกลิ่นหอมของอาหารแต่กลับพบหานชิงนั่งอยู่คนเดียวภายในห้องรับแขก

“ลุง” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเขาและรีบวิ่งมาด้วยขาสั้นๆเพื่อเข้ามากอดเขา หานชิงกอดเขา “ล้างหน้าล้างตาแล้วเหรอ? เดี๋ยวลุงพาไปกินข้าวนอกบ้านแล้วจะพาไปโรงเรียน”

“อ้าว?” เสี่ยวหมี่โต้วงุนงง “น้าเสี่ยวเหยียนไม่ทำกับข้าวหรอกเหรอ?”

“….” หานชิงเม้มริมฝีปากบางๆของเขา

เขาคิดว่าหากเขาไม่จากไปไหน เธอก็คงจะไม่ลงมาด้านล่างแล้ว

“ใช่แล้ว หรือว่าวันนี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ตื่น?” หานมู่จื่อลูบคางของเธอ ไม่หรอกมั้ง แม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกแล้วแต่ด้วยนิสัยของเสี่ยวเหยียนสายขนาดนี้จะไม่ตื่นได้อย่างไร

“ฉันจะไปดูว่าเธอกำลังนอนขี้เกียจอยู่ใช่ไหม” พูดจบ หานมู่จื่อก็เตรียมหมุนตัวแต่กลับถูกหานชิงเรียกเอาไว้

“ไม่ต้องไป”

“หา?” หานมู่จื่อหยุดก้าวในทันที จากนั้นเธอหันกลับมามองหานชิงด้วยความสงสัย “ทำไมล่ะ?”

เมื่อต้องเผชิญกับสายตาที่แสดงถึงความหยั่งรู้ของเธอหานชิงนั้นอายเกินกว่าจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เขายกกำปั้นขึ้นปิดริมฝีปากและกระแอม “จะไม่ทันเวลาแล้ว ให้เธอนอนไปเถอะ พวกเราก็ออกไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยโทรหาเธอเรียกเธอมาแบบนี้ก็ได้”

หานมู่จื่อเหลือบมองนาฬิกาและรู้สึกว่าหานชิงพูดได้มีเหตุผลจึงไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก เธอพยักหน้าและหยิบกระเป๋าและจูงมือเสี่ยวหมี่โต้ว ทั้งสามคนออกจากบ้านด้วยกัน

ระหว่างรอลิฟต์ หานมู่จื่อโทรหาเสี่ยวเหยียน แต่ใครจะไปคิดว่าโทรไปถึงสองครั้งก็ไม่มีใครรับสาย

“แปลก ทำไมไม่รับสาย?” หานมู่จื่อบ่นด้วยความงุนงง

หานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอหยุดชะงักเมื่อเขาได้ยินคำนั้นจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ "ส่งข้อความต่อไป"

หานมู่จื่อกล่าวอย่างสงสัย “โทรไปก็ไม่ได้ปลุกเธอ ส่งข้อความไปจะปลุกเธอได้เหรอ? เดี๋ยวฉันลองโทร”

ติ๊ง

ลิฟต์มาในเวลานี้พอดี หานมู่จื่อจึงต้องเดินเข้าไปในลิฟต์

ไม่มีสัญญาณในลิฟต์ เธอจึงคิดว่าควรวางสายจากนั้นก็ส่งข้อความหาเสี่ยวเหยียน ให้เธอเก็บข้าวของหลังจากตื่นนอนแล้วและเมื่อทำอะไรเสร็จก็บอกเธอเสียหน่อย

และข้อความได้เขียนเสร็จแล้วเรียบร้อย รอออกจากลิฟต์หานมู่จื่อก็จะส่งข้อความไป หานชิงนั้นเดินไปเอารถดังนั้นหานมู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วก็รออยู่ตรงประตูเขตชุมชน

อาจเป็นเพราะเสี่ยวหมี่โต้วนั้นเพิ่งตื่นเขาจึงเอนกายซบหน้าตักของเธอ มือทั้งสองกอดเธอเอาไว้ หานมู่จื่อลูบศีรษะเขาเบาๆจากนั้นก็ใช้มืออีกข้างกดโทรหาเสี่ยวเหยียน

และสุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็ไม่รับสายทำให้หานมู่จื่อรู้สึกผิดแปลก

สาวน้อยคนนั้นวันนี้เป็นอะไรไป? ตื่นสายน่ะเอาไว้ก่อนไม่เป็นไรแต่ทำไมปลุกยากปลุกเย็นนัก?

คงจะไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม?

ในขณะที่กำลังคิดวุ่นวาย เสี่ยวเหยียนก็ตอบวีแชทเธอ

{พวกเธอไปกินข้าวกันเลย ฉันไม่ไป}

ตอนแรกหานมู่จื่อต้องการถามเธอว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า แต่หลังจากคิดแล้ว ตอนพวกเขาบอกว่าออกมาทานข้าวเช้ากันก็เห็นอยู่ว่าเธอไม่ได้อยู่ด้วย แล้วตอนนี้เธอรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขามาทานอาหารเช้า?

เมื่อนึกถึงการแสดงออกของหานชิงในตอนนี้ด้วยแล้วนั้นหานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง