เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 519

บทที่518 ไม่สามารถอดทนได้

“ไม่เช่นนั้น?”

หานชิงถามกลับอย่างเรียบเฉย แต่เซียวเหยียนกลับไม่พูดอะไรไม่ออก เธอทำได้แค่ประหลาดใจอยู่ภายในใจ

ความทรงจำของเทพบุตร...ดีเกินไปหรือเปล่า?

ในตอนนั้นเธอใส่รหัสเพียงครั้งเดียว เขาก็สามารถจำได้แล้ว?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสี่ยวเหยียนจำเรื่องจูบขึ้นได้ดังนั้นเธอจึงโพล่งถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“แล้วเรื่องครั้งล่าสุดคุณจำได้ไหม?”

“อะไร?”

“ก็คือว่าฉันจะ...”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนก็หยุดลงกะทันหัน เธอใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะรู้ตัวว่าเธอพูดเรื่องไร้สาระอะไรออกไป เธอมองไปที่หานชิงด้วยความตกตะลึง

เขาคงไม่คาดคิดว่าเสี่ยวเหยียนจะพูดประโยคแบบนี้อย่างกะทันหันและฉากในวันนั้นก็สว่างวาบขึ้นมาเพราะคำพูดของเธอ

ผู้หญิงตัวเล็กตัวน้อยยืนเขย่งอยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็จูบเขา

แล้ววันนั้นเขาก็ฟุ้งซ่านขาดสติ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หานชิงก็ขมวดคิ้วแน่น

เมื่อเห็นหานชิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ เซียวเหยียนก็กัดริมฝีปากล่างด้วยความเสียใจ คำพูดเธอนั้นไม่ได้ไตร่ตรองจริงๆ พูดเรื่องนี้ออกไปอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?

และทำไมเธอถึงทำสิ่งที่น่าอับอายต่อหน้าเทพบุตรอยู่เสมอ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เซี่ยวเหยียนจึงรีบอธิบายว่า “เมื่อกี้ฉันพูดมั่วซั่ว ไม่มีความหมายอะไรเลย คุณไม่ต้องคิดมากเลย วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะจูบคุณเลย ฉันอดกลั้นไว้ไม่ได้ดังนั้นเลย...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนรู้สึกเสียใจมากขึ้นและเริ่มพูดติดอ่าง

“ไม่ ฉันไม่ได้อดกลั้นไม่ไหว ฉันแค่...”

เสี่ยวเหยียนก้มหัวลงอย่างหดหู่เธอกำลังพูดถึงเรื่องบ้าอะไร?

หานชิงลุกขึ้นอย่างกะทันหันและเดินเข้าไปหาเธอแต่เสี่ยวเหยียนนั้นกำลังสำนึกผิดและไม่ทันสังเกตเห็น

เมื่อเธอได้สติและเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าหานชิงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขากำลังมองลงมา

เมื่อเขาเข้ามาใกล้ ออร่าของเทพบุตรอยู่รอบตัวเขา ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าการหายใจของเธอนั้นกระชับขึ้นและจากนั้นเธอก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

“เอ่อ คือฉัน...” มือเธออยู่ไม่ถูกเลยเมื่อเห็นหานชิงอยู่ใกล้ๆ

ในระยะใกล้ เธอเหมือนจะเห็นชัดถึงรูขุมขนบนใบหน้าเขา สายตาลึกซึ้ง คิ้วเข้ม สันจมูกและ...ริมฝีปากบางๆนั่น

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าริมฝีปากบางๆของเขาช่างน่าดึงดูด...

หานชิงจงใจเดินเข้ามาและปล่อยให้เธอจูบเหรอ?

ไม่ ไม่ใช่

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าอย่างสุดแรง เขาเป็นถึงประธานบริษัทตระกูลหานแล้วจะมาจูบเธอได้อย่างไร?

ทั้งหมดนี่มันเป็นไปไม่ได้

แต่...ถ้าเขาไม่ได้จะเข้ามาให้เธอจูบ งั้นจู่ๆทำไมเขาถึงเดินเข้ามาแบบนี้?

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เธอก็รู้สึกได้เลยว่าหานชิงนั้นจงใจเดินเข้ามาแบบนี้แล้ว เขาเข้ามาแล้ว แล้วเธอ...จะมัวลังเลอะไร?

“เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดในวันนั้น ฉันคิดว่าพวกเราต้อง...”

หานชิงจ้องมองไปที่หญิงสาวที่กำลังหลบสายตาไม่กล่าวอะไร หญิงสาวที่กำลังเขินอายจนหูแดง คำพูดที่สงบกล่าวออกมาจากริมฝีปากบางๆจากนั้นในวินาทีถัดมาสายตาของเขาละลงมองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าและจู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้นมาจากนั้นก็ได้ทำบางสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เธอเขย่งปลายเท้า แขนทั้งสองข้างนั้นเกี่ยวพันรอบคอเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอก็ทาบเข้าสู้ริมฝีปากของเขาในทันที

“……….”

เวลานี้บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็งไว้

เวลาก็หยุดเดิน

เสี่ยวเหยียนทาบริมฝีปากบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบของหานชิง เธอได้ยินเสียงหัวใจของเธอสั่นไหวอย่างชัดเจนและ...ยังมีอีกเสียงหนึ่ง