เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 518

บทที่517 ทำไมฉันแย่จัง

หานมู่จื่อกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยและกอดเสี่ยวเหยียน “โอเค รู้แล้วว่ารบกวนเธอ แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละน่า และ ... พี่ชายของฉันจูบเธอ ดังนั้นในอนาคตเธอก็มีสถานะเป็นพี่สะใภ้ฉันแล้วดูแลฉันหน่อยเถอะน่า”

เสี่ยวเหยียนนั้นโกรธเคือง แต่เมื่อหานมู่จื่อกล่าวถึงหานชิง ใบหน้าของเธอก็แดงโดยไม่รู้ตัว

“เธอพูดบ้าอะไรของเธอ? พี่สะใภ้อะไร”

“ทำไม?” หานมู่จื่อโอบแขนเธอไว้และทั้งสองก็เดินออกจากเขตชุมชนไปด้วยกัน “เธอไม่อยากเป็นพี่สะใภ้ฉันเหรอ?”

“อยากสิ อยากเป็น อยาก แต่ว่า..”

“งั้นก็ไม่เป็นไร”

“อย่าเพิ่งพาดพิงฉัน เธอน่ะเกิดอะไรขึ้น? กลางค่ำกลางคืนรีบไปโรงพยาบาลแล้วรีบกลับมา? เย่โม่เซินเขาให้เธอไปทำอะไรให้เขาอีกล่ะ?”

หานมู่จื่อส่ายหน้าและยิ้มกล่าว “ไม่มีอะไร ตอนนี้มันจบไปแล้ว”

เสี่ยวเหยียนกลับจ้องมองเธอ “ไม่ เธอกำลังโกหกฉัน”

หานมู่จื่อนิ่งไป “เสี่ยวเหยียน?”

“เธอจงใจพูดหยอกล้อฉัน แต่หานมู่จื่อฉันกับเธอรู้จักกันมานานกี่ปี ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอกำลังดีใจหรือกำลังเสียใจ รอยยิ้มของเธอตอนนี้มันดูไม่จริง แล้วยังจงใจมาพูดหยอกล้อฉันอีก? ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้แล้ว พวกเราคือเพื่อนรักกัน ต่อหน้าฉันเธอไม่ต้องแสร้งทำเป็นแข็งแกร่งนักหรอก”

หานมู่จื่อ “.....”

“พูดมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เธอพูดอย่างนั้นและหานมู่จื่อก็ไม่สามารถรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้อีกต่อไป “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ตอนนี้ภายในใจฉันยังคงสับสนวุ่นวายดังนั้นฉันเลยยังไม่อยากพูดอะไร”

“ช่างเถอะ ถ้าเธอไม่อยากพูดฉันเองก็ไม่บังคับเธอ เธอก็คิดดีๆแล้วกัน”

“อืม”

ทั้งสองกลับบ้านด้วยกัน หานมู่จื่อถอดโค้ทของเธอและกลับขึ้นไปชั้นบนเนื่องจากเสี่ยวหมี่โต้วหลับไปแล้ว หานมู่จื่อจึงต้องไปที่ห้องรับรองแขกห้องถัดไป เธอปิดไฟจากนั้นก็นอนอยู่ภายในความมืด

ในเวลานี้เธอควรนอนหลับไปได้แล้ว

แต่จิตใจของเธอนั้นกลับเด่นชัดมากว่าภายในใจมีเรื่องสับสนวุ่นวาย

หานมู่จื่อหลับตาลงและจิตใจของเธอเต็มไปด้วยคำพูดเหล่านั้นที่เย่โม่เซินถามเธอในตอนที่อยู่โรงพยาบาล

เขารู้ถึงการมีอยู่ของเด็กแล้ว แค่เพียงเขาตรวจสอบข้อมูลเขาอาจจะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร

แม้ว่าเธอจะซ่อนเสี่ยวหมี่โต้วไว้อย่างดีและไม่ได้เปิดเผยรูปลักษณ์ของเขาต่อสาธารณะแต่ก็เลี่ยงความประมาทไม่ได้หรอก

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ต่างประเทศไม่ได้สนใจแล้วกลับมาที่ประเทศล่ะ?

ถ้าเย่โม่เซินรู้หลังจากนั้นล่ะ?

จนตอนนี้หานมู่จื่อรู้สึกว่าการกลับมาที่ประเทศนี้อาจเป็นความผิดพลาด

หลังจากนี้เธอควรทำอย่างไร?

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่ากำลังทำงานหนักเพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น แต่...หลายๆเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่นั้นเธอยังคงไร้เรี่ยวแรงอยู่แบบนี้?

*

หมดคืนนี้ วันที่สดใส

เสี่ยวเหยียนถูผมยุ่งๆของเธอในขณะที่ดึงชุดนอนและเดินลงไปที่ห้องครัวแต่ในทันใดนั้นก็มองเห็นร่างสูงใหญ่อยู่ในห้องรับแขก

เมื่อเธอเพ่งสายตามอง เสี่ยวเหยียนตกใจมากจนแทบจะกลิ้งตกบันได

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกนั้นหากไม่ใช่หานชิงแล้วคือใครที่ไหน? แต่เช้าขนาดนี้ เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

เสี่ยวเหยียนจับราวบันได หานชิงก็มองมาพอดี

ดวงตาของพวกเขาสบกันในอากาศและดูเหมือนว่าบรรยากาศดูเงียบไปชั่วครู่

ดวงตาสีเข้มของหานชิงเห็นชุดที่เธอสวมใส่ในเวลานี้ เขาขมวดคิ้วยุ่ง

เสี่ยวเหยียนติดตามการจ้องมองของเขาและมองลงไป

เธอนอนหลับพลิกตัวไปมาดังนั้นคอเสื้อเอียงไปด้านหนึ่งเผยให้เห็นไหล่ขาวเล็กน้อย ขากางเกงถูกยกขึ้นและเอียงลง ผมเธอก็กระเซอะกระเซิง