เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 524

บทที่523 เยาะเย้ยกัน

แกร๊ก——

หานมู่จื่อถือผลไม้กลับมาถึงหน้าประตูบ้าน ตอนที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าหน้าประตูนั้นก็ได้เจอกับเสี่ยวเหยียนพอดี

“ดึกขนาดนี้แล้ว เธอไปไหนมา? ”

ริมฝีปากของหานมู่จื่อขยับ แล้วก็ขยับถุงในมือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ลงไปซื้อผลไม้หน่อยน่ะ”

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็หันไปดูเวลา “ฉันจำได้ว่าเธอออกไป50นาทีแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนที่ลงไปซื้อผลไม้ก็ไปเดินเล่นรอบๆ ด้วยเหรอ? ”

เธอพูดแบบนี้ เท่ากับว่ามีความหมายอะไรแฝง เสี่ยวเหยียนมองมาที่เธอด้วยสายตาหยอกล้อแปลกๆ

หานมู่จื่อ：“……”

ก็แค่อยากจะหยอกล้อไม่ใช่เหรอ? หานมู่จื่อเอาผลไม้ไปเก็บที่ห้องครัว และพูดว่า “ใช่ เพราะว่ากินข้าวอิ่มเกินไป ก็เลยลงไปเดินเล่นข้างล่างหน่อย ถึงแม้ว่าจะนานไปหน่อย แต่ว่าก็ดีกว่าคนที่อยู่แต่ข้างบนไม่กล้าลงไปข้างล่างเยอะเลยไม่ใช่เหรอ? ”

รอยยิ้มที่กำกวมบนใบหน้าของเสี่ยวเหยียนเมื่อกี้นี้แข็งทื่อในทันที

“ถูกไหมล่ะ? ” หานมู่จื่อกะพริบตา และก็ยิ้มตาม

เสี่ยวเหยียนกลับฝืนยิ้มต่อไปไม่ได้แล้ว เธอทำหน้ามุ่ยและพูดว่า “ถ้าไม่รังแกฉันแล้วจะตายรึยังไง? เรื่องเก่าๆ ที่ผ่านมาหลายปีมากแล้วยังเอามาพูดอีก! ”

“เหมือนกันนั่นแหละ”

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็นั่งลงบนโซฟา นั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถือหมอนด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“เหตุผลที่ฉันไม่กล้าลงไปข้างล่าง ก็เจ้าชายที่สง่างามดีเลิศขนาดนั้น ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขาแล้วมันจะมีปัญหาอะไรล่ะ”

หานมู่จื่อก็นั่งลงข้างๆ เธอ “ใช่ไง นี่คือความคิดของเธอ”

เธอเอาหมอนมากอดไว้ในอ้อมแขนด้วยเหมือนกัน พอนึกถึงคำพูดที่พยาบาลคนนั้นพูดกับเธอ ก็รู้สึกแน่นหน้าอกเล็กน้อย

“อ้อ คุณคือคนที่มาดูแลเขาก่อนหน้านี้ตลอดใช่ไหมคะ? ทำไมเขาออกจากโรงพยาบาลไปแล้วคุณยังไม่รู้อีกล่ะ? ”

ก่อนหน้านี้เธอไปดูแลเขาบ่อยๆ ก็จริง แต่ว่า……หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปแล้วไง เพราะฉะนั้นเธอจะไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่เหรอ?

“เธอไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ? ”เสียงของเสี่ยวเหยียนดังขึ้นมาจากทางด้านซ้าย หานมู่จื่อพยักหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ว่าหลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

“ออกจากโรงพยาบาลแล้ว? เอ่อ……”เสี่ยวเหยียนรู้สึกสับสนเล็กน้อยขึ้นมาทันที “แล้วเธอยังจะไปหาเขาที่โรงพยาบาลอีกน่ะเหรอ? นี่เธอกินอิ่มจนล้นเลยหรือไง? ”

“ฉันพึ่งรู้ตอนไปถึงนี่เอง”

เสี่ยวเหยียน：”ก็ได้ ดูเหมือนว่าเธอจะถูกหลอกนะเนี่ย คนๆนี้นี่แย่จริงๆ ก่อนหน้านี้เธอไปดูแลเขามาตั้งนาน พอตัวเองออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไม่บอกเธอหน่อยเลยหรือไง? ”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไร

พอเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้และถามอีกครั้ง “เขาคงไม่ได้แม้แต่ไม่ทักวีแชทเธอมาเลยใช่ไหม? ”

หานมู่จื่อที่เงียบอยู่นานในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “อาทิตย์นี้ฉันไม่ได้ไปหาเขาที่โรงพยาบาลเลย พอเขาได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ได้บอกฉันมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? ”

“โอเค ค่ำแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะนะ” หานมู่จื่อลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อแล้ว

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าแผ่นหลังของเธอดูหดหู่เล็กน้อย ก็พึมพำกับตัวเองว่า “ธรรมดาตรงไหนกัน ถ้าเกิดว่าเขาแคร์เธอมากจริงๆ คงจะไม่พูดอะไรสักคำแบบนี้หรอก? นี่เขาทำให้เธอไปแบบเสียเที่ยวไม่ใช่เหรอ? ”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดเบามาก แต่ว่าใครให้ในห้องมันเงียบมากขนาดนี้ หานมู่จื่อก็เลยได้ยินสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้นี้ทั้งหมด

ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก แต่ว่าก็ก้าวไปข้างหน้าต่อ พร้อมกับเม้มริมฝีปากบางๆ ของเธอ

บางที เขาอาจจะไม่ได้แคร์ขนาดนั้นจริงๆ ก็ได้

*

วันเวลาผ่านไปโดยปกติ 2-3วันผ่านไป เย่โม่เซินก็เหมือนกับว่าจะหายไปจากชีวิตเธอแล้วจริงๆ