เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 525

บทที่524 ช่องโหว่

หลังจากที่หานมู่จื่อเอาข่าวคราวเรื่องใบรายการให้เสี่ยวเหยียนไปมอบหมายให้เลิงเยาเยา แล้วนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ หานมู่จื่อวางแผนจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเล่นที่สนามเด็กเล่น

กลับมานานขนาดนี้แล้ว ก็เอาแต่ยุ่งจนไม่มีเวลาพาเสี่ยวหมี่โต้วออกไปข้างนอกเลย

เดิมทีตกลงว่าจะไปกันสองคน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจอมโจรน้อยอย่างเสี่ยวหมี่โต้วจะลากเสี่ยวเหยียนกับหานชิงมาด้วย

พอคิดถึงเรื่องของหานชิงกับเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อก็เลยยอมให้พวกเขาเข้าร่วมทีมด้วย

ยังไงเธอก็ไม่อยากจะเห็นหานชิงอยู่เป็นชายโสดแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

วันที่2 คนกลุ่มนั้นก็ออกเดินทาง

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนลงมาชั้นล่างอย่างเก้อเขิน หลังจากนั้นพอโดนเสี่ยวหมี่โต้วทิ้งระเบิดถึงได้ยอมก้มหน้าออกมา หลังจากขึ้นรถแล้วก็เอาแต่มุดหัวอยู่ที่มุมรถเหมือนนกกระจอกเทศ

พอหานมู่จื่อเห็นว่าเธอทำตัวเหมือนบุคคลล่องหนนั้น ก็อดหัวเราะไม่ได้

ดังนั้นก็เลยโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอและกระซิบว่า “ถ้าเกิดว่าเธอเอาแต่เป็นแบบนี้ต่อไป แล้วอีกนานแค่ไหนถึงจะได้มาเป็นพี่สะใภ้ฉันล่ะ? ”

เธอกดเสียงจนเบามาก น่าจะมีแค่พวกเธอ2คนเท่านั้นที่ได้ยิน

แต่ว่ายังไงนี่ก็คือในรถ เสี่ยวเหยียนรู้สึกหลอนว่าหานชิงจะได้ยิน ก็รีบจ้องไปที่หานมู่จื่ออย่างดุร้าย และกระซิบว่า “หุบปากนะ! ”

สีหน้าและแววตาของเธอดุร้ายมาก เหมือนกับว่าอยากจะฆ่าคน

แต่ว่าพอกระซิบแล้วนั้นมันไม่ได้ดูมีพลังอำนาจเลยแม้แต่นิดเดียว

หานมู่จื่ออดหัวเราะไม่ได้และพูดอีกครั้ง “อย่างน้อย เธอก็น่าจะกล้านิดหน่อยไม่ใช่เหรอ? ”

“หุบปากไปเถอะเธอ ฉันไม่อยากจะคุยกับเธอ” เสี่ยวเหยียนพลิกตัว และเอามือมาปิดหูเอาไว้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอไม่อยากจะคุยกับหานมู่จื่ออีกแล้ว

หานมู่จื่อก็หยุดแกล้งเธอ ดึงสายตากลับมาแล้วก็นั่งท่าทีสบาย

ตอนที่มาถึงสนามเด็กเล่นนั้น เพราะว่าเสี่ยวเหยียนไม่กล้าเผชิญหน้ากับหานชิง ก็เลยรีบดึงเสี่ยวหมี่โต้วไปเล่นด้วย ทิ้งหานชิงกับหานมู่จื่อไว้ด้านหลัง

เมื่อเห็นฉากเหตุการณ์นี้ หานชิงก็เม้มริมฝีปากแน่น สายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่น่ารักโดยที่ไม่รู้ตัว

หานมู่จื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา และยกริมฝีปากขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว “พี่ พี่คิดว่าเสี่ยวเหยียนเป็นยังไงบ้าง? ”

พอได้ยิน หานชิงก็เลิกคิ้วขึ้น นึกถึงท่าทางตอนที่เธอแอบขโมยจูบเขาถึง2ครั้ง หลังจากวันนั้นที่ปลายนิ้วของเขาเปื้อนไปด้วยลิปกลอสของเธอ เขาลืมล้างออก แล้วก็กลับไปที่บริษัททั้งๆ แบบนั้น หลังจากนั้นตอนที่หยิบเอกสาร ซูจิ่วก็เห็นสีบนนิ้วของเขาแล้วก็หยอกล้อเขาว่าดอกไม้กำลังจะบานจากต้นไม้เหล็กซะแล้ว

ตอนนั้นหานชิงรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย ยังไงในเวลาปกตินั้นเขาควรจะจัดการอะไรพวกนี้ให้สะอาด

แต่ว่าวันนั้นเหมือนจะถูกปีศาจเข้าสิงซะยังงั้น……

ความรู้สึกแบบนี้ หานชิงไม่ชอบเลย

เขาเม้มปาก “ทำไม? ปัญหาของตัวเองยังไม่ได้แก้ ก็อยากจะมาเป็นแม่สื่อให้ฉันแล้วยังงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อหันหน้าไปมองเขา “พี่ก็อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ฉันยังเด็กกว่าปีตั้งหลายปี แล้วอีกอย่างฉันก็มีลูกแล้วด้วย แล้วพี่มีรึยังล่ะ? ”

หานชิง：“……”

เหมือนว่าเขาจะไม่สามารถตอบในเรื่องนี้ได้

พอเห็นว่าอีกฝ่ายพูดไม่ออก หานมู่จื่อก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดังนั้นคนที่ต้องทำงานหนักก็คือพี่ต่างหาก”

สีหน้าของหานชิงดูเคร่งขรึมขึ้นทันที “เรื่องนั้นของเธอ แก้ไขได้รึยัง? ”

พอได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็จางลงเล็กน้อย พร้อมกับส่ายหน้า “ยัง”