เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 526

บทที่525 ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย

ทั้งๆ ที่เป็นแม่คนแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อจางลงเยอะ ไม่ได้ตอบรับคำพูดของหานชิง

หลังจากเล่นอย่างสนุกสุดเหวี่ยงในสนามเด็กเล่นอยู่เกือบครึ่งวันนั้น พอเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วได้ขึ้นรถก็เหนื่อยจนพิงกันและกันและหลับไป

ยังไงก็เป็นพวกเขาที่เล่นเครื่องเล่นหลายอย่างด้วยกัน ส่วนหานชิงกับหานมู่จื่อก็คอยดูอยู่ด้านหลัง

“ไปกินข้าวเหรอ? ” หานชิงรัดเข็มขัดเสร็จก็หันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

หานมู่จื่อก็หันกลับไปเหมือนกัน คิดอยู่ครู่หนึ่งและส่ายหัว “กลับบ้านเถอะ พวกเขาเหนื่อยแล้ว ให้พวกเขากลับไปพักผ่อน เดี๋ยวตอนเย็นฉันทำกับข้าวที่บ้านก็พอแล้ว”

“อืม” หานชิงพยักหน้า เขาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

จะทำกับข้าวก็ต้องไปซื้อวัตถุดิบ แต่ว่าถ้าไม่มีคนอยู่บ้านหานมู่จื่อก็รู้สึกไม่วางใจ ดังนั้นก็เลยให้หานชิงอยู่บ้านเฝ้าเสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวเหยียน และตัวเองก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ คนเดียว

พอไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตคนเดียวแล้วก็จะไม่เดินอ้อยอิ่งดูของไปเรื่อยๆ หานมู่จื่อซื้อของที่จำเป็นมาทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ตอนที่เธอเข็นรถเข็นเตรียมจะไปจ่ายเงินนั้น ตอนที่กำลังเลี้ยวนั้นก็ได้เจอกับร่างที่คุ้นเคย

ปลอกคอสีขาวถูกรีดโดยไม่มีรอยยับใดๆ ชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเผยให้เห็นออร่าของอีกฝ่าย ดวงตาของผู้ชายอ่อนโยน ตอนที่เห็นว่าเธอมองมานั้น คนๆนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เท้าของหานมู่จื่อหยุดเดิน หลังจากนั้นก็ทำเหมือนกับว่าไม่เห็นคนๆนั้นแล้วก็เข็นรถไปข้างหน้าต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเขาที่นี่ เย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอยังคงเมินตัวเอง สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ดูประหลาดใจเท่าไหร่ เหมือนจะเดาได้แต่แรกแล้วว่าหานมู่จื่อจะทำแบบนี้กับเขา

ดังนั้นเขาก็เลยเดินตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันให้เบอร์เธอไป เธอทำหายเหรอ? ”

เขาเดินข้างเธอและถาม

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากสีแดงสดของเธอ สีหน้าเย็นชาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเขา

เย่หลิ่นหานยิ้ม เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไร พร้อมกับอธิบายว่า “ฉันรอมาตั้งหลายวัน เธอก็ไม่ติดต่อฉันมาเลย ดังนั้นฉันก็เลยทำได้แค่มารอเธอที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนี้”

ประโยคนี้ทำให้หานมู่จื่อหยุดเดินแป๊บหนึ่ง แต่ว่าเธอก็เดินไปข้างหน้าต่อ ไม่อยากจะสนใจเขา

“เพื่อนเก่าเจอหน้ากัน เธอจะไม่คุยกับฉันสักประโยคหนึ่งเลยเหรอ? แค่ทักทายก็ยังดี”

เธอยังคงไม่ได้ตอบอะไรเหมือนเดิม

เย่หลิ่นหานเดินมาถึงแคชเชียร์กับเธอ เย่หลิ่นหานก็หยิบของในรถเข็นของเธอวางขึ้นไปบนเคาน์เตอร์เพื่อให้แคชเชียร์สแกน

หานมู่จื่อ ：“……”

การรวมตัวของหนุ่มหล่อและสาวสวยมักจะสะดุดตาเป็นพิเศษ และยิ่งไปกว่านั้นหานมู่จื่อและเย่หลิ่นหานก็ไม่ใช่ชายหนุ่มสาวสวยธรรมดาๆ ทั่วไป บวกกับการกระทำของเย่หลิ่นหานที่ดูเอาใจใส่ขนาดนี้ ทำให้สายตาของแคชเชียร์คนนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาทันที อดไม่ได้ที่จะพูดเสริม “คุณผู้หญิงคะ แฟนคุณหล่อมากเลยนะคะ”

มือของเย่หลิ่นหานหยุดทันที หลังจากนั้นก็เหลือบไปมองหานมู่จื่อ

สีหน้าของเธอยังคงนิ่งเรียบ ไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้

“เขาไม่ใช่แฟนของฉันหรอกค่ะ ฉันกับเขาไม่ได้รู้จักกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแคชเชียร์คนนั้นหายไปทันที

เธอเม้มปากอย่างเก้อเขิน หลังจากนั้นมองไปที่มือของเย่หลิ่นหาน ถ้าเกิดว่าไม่ได้รู้จักกัน แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ต้องหยิบของแทนหานมู่จื่อด้วยล่ะ? หรือว่า……แค่ใจดี?

หรือว่า เมื่อกี้ได้เจอกันในซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วเห็นว่าหานมู่จื่อสวยดี ก็เลยอยากจะชวนคุยยังงั้นเหรอ?

หลังจากในหัวของพนักงานคนนั้นคิดเค้าโครงเรื่องได้เป็นหมื่นเรื่องก็เริ่มสแกนของ ครั้งนี้หานมู่จื่อไม่ให้โอกาสเย่หลิ่นหาน มือเธอส่งบัตรเครดิตให้พนักงานอย่างว่องไว

ถ้าจะรูดบัตรต้องกดรหัสผ่าน

ตอนที่พนักงานส่งเครื่องป้อนรหัสให้เธอนั้น หานมู่จื่อกำลังคิดว่าจะหันไปเตือนเย่หลิ่นหานว่าควรไปได้แล้ว ใครจะไปคิดว่าตอนที่เธอหันไปนั้น ก็ไม่เห็นเขาแล้ว

หานมู่จื่อ：“……”