เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 529

บทที่ 528 ทิ่มแทง

ประตูรถได้ถูกเย่โม่เซินล็อคไว้แล้ว ทำให้หานมู่จื่อหมดหนทางที่จะหนีไปได้

อาจจะเป็นเพราะความโกรธที่พุ่งทะยานขึ้นมา ดังนั้นสายตาของเย่โม่เซินนั้นปกคลุมไปด้วยความโกรธ มันลุกโชนจนดวงตาของหานมู่จื่อแทบจะแสบร้อนไปด้วย

ริมฝีปากของเธอขยับแล้ว แต่เธอพูดไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว

เป็นครั้งแรกที่หานมู่จื่อเห็นท่าทางอย่างนี้ของเย่โม่เซิน

ตั้งแต่ที่พบหน้ากันจนถึงตอนนี้เขาก็อยู่ในสถานการณ์แบบที่ไร้เหตุผลเสมอ ตามรังควานตัวเอง แม้จะไม่รู้ว่าในช่วงห้าปีนี้ให้แรงบันดาลใจอะไรถึงทำให้จู่ๆ เขาเปลี่ยนตัวเองไป

แต่ว่าดูท่าทางของเขาตอนนี้แล้วก็กลัวว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

“ผมคิดว่าจะให้เวลาคุณอยู่แล้ว” เย่โม่เซินหรี่ตาจ้องมองเธออย่างอันตราย: “ขอเพียงพวกเราแต่งงานกัน คุณก็จะมีโอกาสกลับมาอยู่ข้างกายผม แต่พอดูตอนนี้แล้ว... ผู้หญิงอย่างคุณมันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ ”

ภายในใจก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเย่โม่เซิน เอ่ยอย่างหวาดๆ ว่า: “คุณ คุณจะทำอะไร? ”

“ทำอะไรหรอ? ” เย่โม่เซินแสยะยิ้มเย็น เอื้อมมือมาบีบคางของเธอไว้: “ผู้หญิงที่ใจด้านชาอย่างคุณ ยังมาสนใจว่าผมคิดจะทำอะไรด้วยหรอ? ”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างแล้วมองเขาอย่างดื้อดึง

แววตานี้ทำให้เย่โม่เซินใจวูบไปชั่วขณะ มันนานมากแล้ว......

เขาไม่เคยได้เห็นแววตาของเมื่อห้าปีก่อนเหมือนอย่างตอนนี้ของเธออีกเลย แต่หลังจากห้าปีต่อมา...แววตาที่เธอมองตัวเองนั้นช่างเยือกเย็นและเย็นชาเสียมากกว่า

ราวกับว่าไม่มีใครสามารถกระตุ้นความรู้สึกในหัวใจของเธอได้

ดังนั้นเย่โม่เซินจึงเปลี่ยนวิธีโดยคิดว่าตัวเขานั้นสามารถตามตื๊อเธอได้ก็โอเคแล้ว

แล้วตอนนี้ล่ะ?

ไม่นึกเลยว่าเธอจะไปนัดดูตัวกับชายอื่นจนกระทั่งเปลี่ยนที่กับเขา?

เปลี่ยนที่ไหน?

ยิ่งเย่โม่เซินคิดก็ยิ่งโมโห สีหน้าก็ยิ่งเย็นยะเยือกมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมีเมฆดำทะมึนจากกายเขาแผ่มาปกคลุมกดทับหานมู่จื่อไว้

ในขณะที่ประตูรถถูกล็อกอยู่ สองมือของเย่โม่เซินก็กักขังเธอไว้แล้วจ้องมองเธออย่างไม่ลดละ

สายตาของเขานั้นเหมือนจะกินคนอย่างไรอย่างนั้น

“ฉันไม่สนใจอยู่แล้วว่าคุณจะทำอะไร แต่มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันด้วย ฉันก็ต้องถามเป็นปกติ แต่ถ้าคุณให้ฉันลงจากรถ ไม่ว่าคุณอยากจะทำอะไร ฉันก็จะไม่ก้าวก่ายเลย... อื้อ”

ทันทีที่พูดจบ เย่โม่เซินก็ออกแรงบีบคางของเธอ จากนั้นก็กดจูบลงมาอีกครั้ง

หานมู่จื่อตาเบิกกว้าง เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นเพื่อรับจูบของเขา ได้แต่ยื่นมือไปผลักหน้าอกของเขาออก

แต่แรงของของเย่โม่เซินก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่หานมู่จื่อคิดว่าตัวเธอแทบทนไม่ไหวแล้วกลับมีเสียงเคาะกระจกรถดังมาจากด้านนอก

จูบยังดำเนินต่อไป——

ก๊อก ก๊อก ก๊อก——

คนที่อยู่ด้านนอกยังคงเคาะกระจกรถอยู่ หานมู่จื่อได้ยินเสียงใครบางคนที่ตะโกนลั่นอยู่ไม่ชัดเจนนัก: “คุณจอดรถที่นี่ไม่ได้นะ”

เสียงเคาะกระจกรถไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง สุดท้ายเย่โม่เซินก็จำใจปล่อยหานมู่จื่อแล้วลดกระจกรถลงอย่างหงุดหงิด

“นั่น...จอดรถตรงนี้ไม่ได้...”

ตำรวจจราจรเพียงจะบอกว่าไม่สามารถจอดรถตรงนี้ได้แล้วขอให้เย่โม่เซินขับรถออกไป แต่หลังจากได้สบเข้ากับสายตาที่เย็นยะเยือกนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าปลายเท้าเย็นเฉียบ ตัวสั่นเทาขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล คำพูดที่จ่ออยู่ริมฝีปากก็ได้หุบกลับเข้าไปคืน

“อยากตายหรอ? ” เย่โม่เซินจ้องอีกฝ่ายแล้วพูดอย่างเย็นชา

ตำรวจจราจรส่ายหัว: “ไม่ครับ”

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้สติกลับมาแล้วคิดว่าตัวเองนั้นเป็นผู้ผดุงคุณธรรมแล้วจะมาถูกผู้ชายตรงหน้านี้ทำให้เสียขวัญได้อย่างไร? ดังนั้นเขาจึงยืดอกขึ้นแล้วกระแอมไอเบาๆ : “คุณผู้ชายครับ ที่นี่ไม่อนุญาตให้จอดรถส่วนบุคคลได้ ถ้าคุณยังไม่ขยับรถออกไปอีก อย่างนั้นผมคงต้องออกใบสั่งนะครับ”

วันนี้เป็นการทำงานวันแรกของเขาดังนั้นเขาต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี