เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 530

บทที่ 529 ห้ามตรวจสอบเรื่องฉันอีก

ความเงียบเข้ามาเยือนภายในรถ ลมหายใจของใครบางคนก็เปลี่ยนเป็นหอบกระชั้นชิดขึ้นมา

เย่โม่เซินรั้งมือของเธอไว้แล้วกัดฟันกรอด: “แล้วยังไง? ตราบใดรูปที่โชว์หรานั่นคือคุณ คุณก็เป็นภรรยาของผม”

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับมา

“คุณคิดผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันตามกฎหมาย ในความเป็นจริงยิ่งไม่ใช่ไปอีก แล้วยิ่งกว่านั้นตอนนั้นคุณให้ข้อตกลงฉันหนึ่งฉบับ คุณลืมไปแล้วเชียวหรือ? ”

เมื่อหยิบยกข้อตกลงฉบับนั้นขึ้นมา สีหน้าของเย่โม่เซินก็ยิ่งไม่น่าดูเข้าไปอีก

เขาเป็นคนให้ข้อตกลงเอง แต่ตอนนี้กลับถูกเธอใช้มาเป็นเหตุผลปฏิเสธเขา นี่เขาขุดหลุมฝังศพตัวเองหรอ?

“เย่โม่เซิน คุณมีสิทธิอะไรไปใช้อำนาจบงการคนอื่นกัน? ถ้าคุณบอกว่าต้องการฉันก็ต้องให้ ถ้าคุณบอกว่าไม่ต้องการฉันก็ต้องรีบไสหัวออกไปทันที หรือว่าที่คุณทำร้ายฉันเมื่อห้าปีก่อนมันยังไม่พออีกหรอ? อยากให้มันเกิดซ้ำรอยอีกครั้ง? ใครกันที่ให้ความมั่นใจทำให้คุณคิดว่า...ฉันยังจะกลับมาอยู่ข้างคุณอีก? ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ห้าปีนี้ฉันคิดจนเข้าใจมามากพอแล้ว ฉันหานมู่จื่อต้องการที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ นั่นคือการหนีไปให้ไกลจากคุณ”

คำพูดที่แสนไร้เยื่อใยและมั่นคงนั้นทำให้สีหน้าของเย่โม่เซินเปลี่ยนจากคล้ำเขียวเป็นขาวซีดทันที

“เฉียวเฉียว...” เขาเรียกชื่อเดิมของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณฟังผมอธิบายก่อน เรื่องในตอนนั้น...”

และเหมือนไปกระตุ้นหานมู่จื่อเข้า ทันใดนั้นเธอก็ตวาดขึ้นมา: “อย่าเรียกชื่อนี้อีก เสิ่นเฉียวได้ตายไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน คนที่อยู่ตรงหน้าคุณตรงนี้คือหานมู่จื่อ สกุลของฉันคือหาน ไม่ใช่สกุลเสิ่น แล้วฉากละครในตอนนั้นก็ถือซะว่าเป็นละครตลกแล้วกัน ต่อไปก็ขอให้คุณ... อย่าได้เข้ามาในชีวิตของฉันอีก”

เมื่อสิ้นคำพูด หานมู่จื่อต้องการเปิดประตูรถออกไปแต่พบว่ามันยังคงล็อกอยู่ เธอพูดอย่างเคืองๆ ว่า: “คุณปลดล็อกให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เขาไม่ขยับเขยื้อน

หานมู่จื่อจะลงมือด้วยตัวเอง แต่ก็ถูกเย่โม่เซินจับมือเธอไว้อีกครั้ง “ผมขอโทษ”

หานมู่จื่อชะงักไปชั่วขณะ “ที่ผมทำร้ายคุณเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้น...”

“คุณรู้ไหม? ” หายมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมา “ฉันไม่คิดอยากจะรู้เหตุผลว่าทำไมตอนนั้นคุณถึงทำกับฉันแบบนั้นเลยสักนิด หลายปีผ่านมาฉันก็ไม่เคยถามและไม่เคยตรวจสอบด้วย นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่คิดอยากจะรู้จากใจจริง เพราะผลสุดท้ายฉันก็รับรู้เพียงเรื่องที่คุณทำ ดังนั้น... ฉันไม่เคยคิดจะไปใส่ใจเลยสักนิด ไม่ว่าจะถูกคุณบังคับก็ตาม ต่อให้ลำบากใจมากแค่ไหนฉันก็จะไม่ให้อภัยคุณทั้งนั้น ”

แต่ไหนมาเธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าความเจ็บปวดจะสามารถทำให้คนคนหนึ่งทำเรื่องไร้เหตุผลออกมาได้

ดังนั้นหลักการของเธอคือการมองที่ผลลัพธ์เท่านั้น ไม่มองที่กระบวนการ

ความเจ็บปวดทรมานเกิดขึ้นมาในสายตาของเย่โม่เซิน ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นและยากที่จะรับมือกว่าที่เขาคิดไว้ แต่เขากลับชอบนิสัยนี้ของเธอ ดื้อรั้นและไม่ยอมคน

และยังยึดแต่เหตุผลของตัวเองเท่านั้น

“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ? ” เย่โม่เซินแค่นหัวเราะออกมา มันเป็นเสียงที่เย้ยหยันกับตัวเอง: “คุณไม่คิดจะให้อภัยผม แต่ผมไม่คิดที่จะทิ้งคุณไป ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ”

คำพูดเหล่านี้พูดส่งไปถึงก้นบึ้งหัวใจของหานมู่จื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

เธอกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ให้ห่างจากฉันไกลๆ แค่มองฉันก็พอ อย่าส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉัน แล้วก็...”

เธอคิดแล้วก็เพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค: “ห้ามคุณทำร้ายคนในครอบครัวของฉัน! ”

ตอนแรกเย่โม่เซินคิดว่าเธอพูดถึงหานชิง แต่พอคิดอีกแง่หนึ่ง ถ้าเธอจะพูดถึงหานชิงก็คงจะพูดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นอกจากหานชิงแล้วอย่างนั้นเธอกำลังพูดถึงใครอีก?

ทันใดนั้นเย่โม่เซินนึกถึงเสียงของหนุ่มน้อยที่เขาได้ยินทางโทรศัพท์ที่โรงพยาบาลในวันนั้นขึ้นมาได้

อีกฝ่ายเรียกเธอว่าหม่ามี๊ด้วยเสียงออดอ้อน หน้าตาของหานมู่จื่อในตอนนั้นก็อ่อนลง

เด็กคนนั้นคือดวงใจของเธอ

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่เธอแต่งงานเข้ามาขณะที่อุ้มท้องลูกของสามีคนก่อนและจากนั้นก็ปกป้องเก็บเรื่องเด็กคนนั้นไว้อย่างเต็มที่ เย่โม่เซินไม่สบายใจอย่างมาก แต่ไม่สบายใจแล้วอย่างไรกันล่ะ?

เขารักผู้หญิงคนนี้มากแม้ว่าจะเป็นลูกของคนอื่น แล้วอย่างไร?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็พูดขึ้นมาด้วยความยากลำบาก: “ผมจะไม่ทำร้ายคนในครอบครัวของคุณ เด็กคนนั้น...”

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงเด็ก สีหน้าของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปทันที: “นี่คุณกำลังตรวจสอบเรื่องฉันหรือเปล่า? ”