เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 53

บทที่ 53 ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม

เซียวซู่ฟังคำสั่งแล้วก็ออกไปก่อนออกไปก็ยังปิดประตูไว้ให้เย่โม่เซิน ห้องกลับมาเงียบอีกครั้งเย่โม่เซินเอาผ้าขนหนูที่ใช้แล้ววางไว้บนโต๊ะพร้อมเม้มปาก

“ร้องไห้แล้วจะแก้ปัญหาอะไรได้”

เสิ่นเฉียวน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เขาเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วชักแล้วกลับ พร้อมยิ้มเย้ยหยันแล้วพูดว่า “ไม่ยินยอมก็ขัดขืนสิ บนโลกนี้น้ำตาเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด”

ถึงแม้เสิ่นเฉียวจะดื่มจนเมาแต่เธอก็ยังคงได้ยินเสียงคนกระซิบอยู่ข้างๆ หู แต่ฟังไม่ชัดว่าเขาพูดอะไรแค่รู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด หนังตาก็หนักไปหมด แต่กลับเห็นร่างสูงยาวอยู่ในห้อง

สถานที่คุ้นๆ จัง

แต่ว่าใครล่ะ

หนังตาหนักไปหมด เสิ่นเฉียวหลับตาลง ไม่น่านนักก็หลับไปอีก

หลังจากสร่างเมาก็รู้สึกปวดหัวมาก วันที่สองเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาก็ยังคงปวดหัวอยู่เหมือนเดิม ปวดจนต้องกุมขมับแล้วนั่งลงไป เมื่อเธอมองเห็นแสงสว่างจากในห้องเธอจึงค่อยๆ ใจเย็นลง

นั่งเหม่ออยู่ประมาณสิบนาทีเสิ่นเฉียวก็เดินกลับที่เตียงของ

เขานอนอยู่ที่นั่นตามเคย เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่น

เสิ่นเฉียวอยากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่กลับพบว่าโทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่ใต้หมอนแล้ว ทำได้แค่เพียงปีนลงจากเตียงแล้วเดินไปห้องน้ำ เมื่อเธอเดินผ่านโต๊ะไปพบว่าของบนโต๊ะเป็นของของเธอทั้งนั้น

เสิ่นเฉียวมองดูเวลา และพบว่าตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้ามาก

เธอไปห้องน้ำล้างหน้า แล้วรู้สึกว่าไม่ได้ปวดหัวมากแล้ว

ภาพเธอในกระจกที่เห็นตอนนี้คือตอบตาดำโหล หน้าขาวซีด ผมยุ่งกระเซิง ตาบวม ทำไมขี้เหร่ขนาดนี้เนี่ยเสิ่นเฉียวยื่นมือมาจับหน้าตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้

อีกนิดหนึ่งคิดว่าเห็นผีซะแล้วเสิ่นเฉียวหยิกหน้าตัวเองแรงๆ หยิกจนพอดูมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง จากนั้นจึงใช้ผ้าขนอุ่นและน้ำอุ่นประคบตา จากนั้นตาของเธอก็ไม่ได้บวมมากแล้ว

ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยเสิ่นเฉียวถอนหายใจแล้วออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง

เดินผ่านเตียงของเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา ภาพในหัวปรากฏขึ้นเป็นเงาสูงเดินไปเดินมา

คิดไปคิดมาเสิ่นเฉียวจึงเดินกลับมายืนตรงที่เดิม

เมื่อวานเธอก็เมามากหรือจะเป็นหลอนคิดไปเอง แต่ทำไมมันถึงชัดเจนจังล่ะ เงานั้นเหมือนเขามากเลย แต่ว่า……

เสิ่นเฉียวมองไปยังรถเข็นที่อยู่ข้างๆ

ที่ผ่านมาเขาก็นั่งบนรถเข็นนี้ตลอด แถมเธอยังเคยช่วยเขาอีก ชัดเจนเลยว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย

หรือฉันอาจจะเบลอไปเองดูคนผิดเหรอ หรือว่าฉันฝันไป

เสิ่นเฉียวจับกุมขมับแล้วไปยังเตียง เพื่อที่จะนอนต่ออีกสักหน่อย

เมื่อเธอทิ้งตัวนอนลงไป ภาพในสมองของเธอก็ผุดขึ้นมา เป็นภาพที่เย่โม่เซิน กอดเธอไว้ในอ้อมอก ภาพที่เธอคล้องคอเขาและภาพที่เขาโอบเอวของอีกทั้งยังจูบในลิฟต์อีก

ภาพทั้งหมดหยุดเพียงเท่านี้ ถึงแม้จะเลือนรางแต่พอมารวมกันก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอราวกับโดนไฟฟ้าช็อต ได้แต่นอนอยู่อย่างนั้นไม่กล้าขยับ

เมื่อคืนเธอดื่มมากไปจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำเรื่องแบบนั้นหรือว่าเมื่อก่อนฉันก็เป็นแบบนี้ ไม่ ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนี้นี่ปกติหลังจากกลับบ้านฉันจะทำกับข้าว อาบน้ำแล้วก็เข้านอน

แต่ว่าเมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น

หรือว่าเสียใจจนเกินไปหรือว่าคิดว่าไว้ใจได้ก็เลยทำแบบนั้น

เสิ่นเฉียวคิดฟุ้งซ่านไปหมด เธอปิดตาลง ภายในสมองตีกันไปหมด

คิดฟุ้งซ่านจนเธอหลับไป เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงกริ่งของห้อง เธอเปิดตาขึ้นเสิ่นเฉียวลุกขึ้นนั่งพบว่าเย่โม่เซิน ตื่นแล้วกำลังอาบน้ำอยู่

เสิ่นเฉียวพลิกตัว จากนั้นจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงหน้าผาก

คิดว่าไม่มีหน้าจะไปเจอใคร เมื่อคืนทำเรื่องน่าขายหน้าขนาดนั้น