เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 52

บทที่ 52 จัดการเธอด้วยตัวฉันเอง

เซียวซู่เอามือมาปิดตาตัวเอง ทำราวกับว่าตัวเองคือมนุษย์ล่องหน！

เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

แต่ว่าถึงแม้ว่าจะปิดตาแต่หูก็ยังได้ยินอยู่ เสียงอู้อี้ของเสิ่นเฉียว นั้นดังเข้ามาในหูอย่างชัดเจนคุณชายเย่รออีกหน่อยไม่ได้หรือไงกัน จะถึงห้องอยู่แล้วเชียว อดใจไม่ไหวที่หน้าลิฟต์เลยเหรอ

จูบนี้ไม่นานนักเพราะเสิ่นเฉียวไม่ทันได้เตรียมตัวเพียงแค่จูบเดียวของเย่โม่เซิน ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงไปเสียหมดในอ้อมกอดของเขา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอควบคุมลมหายใจไม่ได้ดังนั้นเย่โม่เซิน จึงรีบปล่อย แล้วจับปลายคางของเธอ พูดด้วยเสียงแหบว่า “เธอไปทำอะไรเย่หลิ่นหานกันแน่ เขาถึงได้ใส่ใจเธอนัก”

อยากจะมาอุ้มเธอด้วยตัวเองอีก

เคยถามความเห็นของเย่โม่เซินหรือยัง

เสิ่นเฉียวกะพริบตาที่ดูสดใสต่อหน้าเย่โม่เซิน เธอถามอย่างไม่เต็มปากนักว่า “เย่หลิ่นหาน คือใครเหรอ”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วและหรี่ตา “ไม่รู้จักเหรอ”

“อืม” เธอพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว

เย่โม่เซินเงียบไปสักพักแล้วถามว่า “งั้นฉันเป็นใคร”

เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆ “……..”

น่ากลัวนิดหน่อยนะ

เสิ่นเฉียวจ้องมองที่คนเบื้องหน้า ดวงตาสวยจ้องมองเขาแล้วถามขึ้นว่า “เธอเป็นใคร”

เย่โม่เซินสีหน้าเปลี่ยนไป กล้าดียังไงที่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร คิดไปคิดมาบรรยากาศรอบตัวคลายความกดดันลงเล็กน้อยเย่โม่เซินมองมาที่เธอด้วยสายตาอันตราย “ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที คิดให้ออกว่าฉันคือใคร”

“เย่โม่เซิน”

เย่โม่เซินพูดจบเสิ่นเฉียวก็พูดขึ้นมา เสียงของเธอสดใสกังวานพร้อมๆ กับเสียงของประตูลิฟต์ เซียวซู่ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่รู้ว่าตอนนี้จะเข็นเขาต่อดีไหม

“เมื่อกี้เธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย ทำไมต้องมายุ่งเรื่องของฉันด้วย” เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนข้างหน้าเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวจึงกลับไปถามคำถามเดิมอีกครั้ง

เย่โม่เซินแค่รู้สึกปวดหัว ยัยเด็กคนนี้จะไม่ยอมปล่อยไปเลยใช่ไหม

“กลับห้อง” เย่โม่เซินสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกเซียวซู่พยักหน้าแล้วเข็นพวกเขาออกไป ประตูและเข้าห้องไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น

ไม่ง่ายเลยที่พาพวกเขากลับมาที่ห้องเซียวซู่ปาดเหงื่อ “คุณชายเย่งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“รอก่อน เรียกคนรับใช้สองคนนั้นมา”

“ครับ”

ไม่นานนักเซียวซู่ก็เรียกคนรับใช้ขึ้นมา แล้วออกไปรอข้างนอก

สาวใช้พยายามดึง เสิ่นเฉียวลงมาจากเย่โม่เซินจากนั้นจึงพาเธอไปส่งที่เตียงเสิ่นเฉียวไม่หยุด ขัดขืนไม่หยุด เมื่อจัดการเธอเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพากันปาดเหงื่อ

“ได้แล้วล่ะ ออกไปได้”

หลังจากสาวใช้ออกไปแล้วเย่โม่เซินเลื่อนเก้าอี้ไปข้างเตียงเสิ่นเฉียว และจ้องมองที่เงียบสงบลงแล้ว

เมื่อกี้ที่เธอขัดขืน อยู่ดีๆ เธอก็ร้องไห้เสียงดังทำให้โม่เซินรู้สึกตกใจ

ตอนนนี้ฉันอยู่ที่ข้างหน้าเธอมองดูอย่างละเอียดอีกทีพบว่าเด็กคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด

“ดื่ม……ดื่มอีกแก้ว”

อยู่ดีๆ เสิ่นเฉียวพูดพึมพำออกมาแล้วพลิกตัว

เย่โม่เซินมองเธออย่างนิ่งๆ แล้วคิดว่าเธอก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งจริงๆ

เซียวซู่รออยู่ข้างนอกสักพักได้ยินเสียงของเย่โม่เซินแล้วจึงเข้าไปใหม่ เข้าไปแล้วไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้น

“คุณชายเย่เมื่อกี้คนพึ่งเอามาให้ คิดว่าน่าจะเป็นของคุณหนูเสิ่น”

เย่โม่เซินรับของมา เมื่อเปิดดูก็เป็นของของเสิ่นเฉียวทั้งนั้นแต่กระเป๋าก็พังไปเสียหมดแล้ว “เก็บของไว้ กระเป๋าใบนี้ทิ้งไปซะ”

นี่ นี่อะไรกัน เป็นอะไรไป

“ทำไม” เสิ่นเฉียวที่ร้องไห้ไม่หยุดพูดเสียงเบา

“แม่ แม่ ฮือๆ หนูเป็นลูกของแม่”

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแน่น

เซียวซู่รู้สึกทำตัวไม่ถูกมองไปที่เย่โม่เซินแล้วไม่รู้จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้

เย่โม่เซิน ใบหน้าซ่อนเร้นอารมณ์เอาไว้ดูไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรแล้วส่งผ้าขนหนูไปให้เซียวซู่“ล้างให้สะอาด”

เซียวซู่ล้างผ้าขนหนูแล้วบิดผ้าส่งกลับคืนให้เย่โม่เซิน แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า

“เอ่อ…..คุณชายเย่ผู้ช่วยเสิ่นเธอมีเรื่องทุกข์ใจอะไรหรือเปล่า”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบอะไร มือเขาหยุดลงจากนั้นจึงใช้นิ้วเรียวเช็ดซับน้ำตาให้เธอ “เธอกลับไปก่อนเถอะ”

“แต่คุณชายเย่ยังไม่ได้...”

“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้”

พูดเสร็จเซียวซู่ดวงตาเบิกโตแล้วพูดว่า “คุณชายเย่ไม่นะครับ หากคุณเปิดเผยแล้วล่ะก็…..”

“ห้องนี้มีอะไรให้เปิดเผย”

“ถ้าคุณหนูเสิ่นรู้เข้า….”

“ไม่เป็นไร” เย่โม่เซินมีสีหน้าไม่แยแส “เธอรู้ก็ไม่เป็นไร ถ้าเธอพูดออกไปล่ะก็ ฉันจะจัดการเธอเอง”

เซียวซู่ “……….” ในระหว่างนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดี

จะจัดการเธอด้วยตัวเอง เธอทำได้เหรอ