เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 532

บทที่ 531 เลือกที่จะฝืนเอง

วันต่อมาหานมู่จื่อตื่นมาพร้อมกับดวงตาที่บวมเป่งราวกับตากบ ตอนที่เสี่ยวเหยียนเข้ามาทักทายเขายังถึงกับตกอกตกใจ

“ตายจริง เธอไปเล่นอะไรมา ทำไมตาถึงได้บวมขนาดนี้......”

หานมู่จื่อไม่ได้ตอบเธอ แต่กลับใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นมาประคบ จากนั้นก็ใช้มันนวดเบาๆรอบๆดวงตาของตัวเอง

“แบบนั้นมันไม่เห็นผลหรอก” เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆพูดอย่างหน่ายใจ เห็นแผ่นหลังอันผอมบางของหานมู่จื่อแล้วในใจก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย “ฉันพบว่าตั้งแต่ที่กลับประเทศมารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ลดลงมากเลยนะ ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้น พวกเราก็ไม่น่ากลับมาเลยตั้งแต่แรก”

“ไม่หรอก” หานมู่จื่อยังใช้ผ้าขนหนูประคบอยู่ อีกด้านก็ปฏิเสธคำพูดของเธอ “ทำไมฉันถึงไม่ควรกลับมาล่ะ ? ที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันเกิดและเติบโตมา ฉันจะกลับมามันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคนอื่นเลย”

“แต่ว่า.....” เธอไม่มีความสุขเลยนี่

ประโยคหลังเสี่ยวเหยียนได้แต่พูดมันอยู่ในใจ

“ไม่เป็นไร” หานมู่จื่อยิ้มออกมาอีกครั้ง “ฉันไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องเป็นกังวลแทนฉัน เวลาห้าปียังผ่านมันมาได้เลย แล้วฉันจะไปกลัวว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปไม่ได้ได้ยังไง”

เวลาห้าปีเธอผ่านมันมาได้แล้ว แต่ว่าแต่ละวันเธอผ่านมันมาด้วยสภาพแบบไหนกันเล่า

ทุ่มเทกับงานออกแบบอย่างบ้าคลั่ง ทุกๆวันทำตัวเองให้เหนื่อยล้ามากจนเมื่อกลับถึงบ้านก็ต้องล้มตัวลงนอนเลย จากนั้นพอเสี่ยวหมี่โต้วโตพอจะเรียกคุณแม่ได้แล้ว ก็กอดเธออย่างเจ็บปวดใจ หลังจากนั้นจิตใจของผู้หญิงคนนี้ถึงได้รับการฟื้นฟูขึ้นมาบ้าง

หลายปีที่ผ่านมาเสี่ยวเหยียนก็คอยเฝ้าดูหานมู่จื่อมาตลอด ก็เลยรู้สึกสงสารเธอจับใจ

ตอนนี้กลับประเทศแล้วก็ยังต้องเห็นเธอทุกข์ใจเพราะเรื่องของเย่โม่เซิน ความเกลียดชังที่เสี่ยวเหยียนมีต่อเย่โม่เซินก็ยิ่งหยั่งรากลึกลงไปอีก

ผู้ชายชั่ว !

ตอนนั้นทำร้ายมู่จื่อแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยเธอไปอีก

คิดว่าตัวเองเป็นประธานของบริษัทตระกูลเย่แล้วยิ่งใหญ่นักหรืออย่างไร

ครั้งหน้าถ้าเธอเจอเขาล่ะก็ จะต้องฆ่าเขาให้ตายให้ได้

*

ห้องทำงานชั้นบนสุดของบริษัทตระกูลเย่

เย่โม่เซินนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าโต๊ะทำงานในห้อง คิ้วยังขมวดกันแน่นไม่คลาย ปลายนิ้วเคาะอยู่บนโต๊ะ

เอกสารที่อยู่บนโต๊ะเริ่มกองสุมกันจนเป็นภูเขาครึ่งลูกแล้ว แต่เย่โม่เซินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจัดการกับมัน

ในหัวเขาเต็มไปด้วยเรื่องของผู้หญิงคนนั้น จนไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงานเลย

ก๊อก ก๊อก

ประตูของห้องทำงานถูกเคาะ แต่เย่โม่เซินกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่แบบนั้น

หลังจากเสียงเคาะดังอยู่สักพัก และคงคิดว่าด้านในไม่มีคนตอบสนอง ดังนั้นคนเคาะก็เลยถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาเอง

หลังจากส้งอานผลักประตูเข้ามาด้านใน สิ่งที่เห็นกลับเป็นเย่โม่เซินที่นั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่กับที่นั่ง ทั้งๆที่การเคลื่อนไหวของเธอส่งเสียงดังขนาดนั้น แต่กลับดูเหมือนสติของคนๆนี้ได้ลอยออกไปนอกอวกาศเสียแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา ริมฝีปากของส้งอานก็ขยับขมุบขมิบ

เธอเดินเข้าไปช้าๆ จากนั้นก็วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากเย่โม่เซินมากนัก แล้วเริ่มชงกาแฟให้ตัวเอง

คงจะเป็นเพราะเสียงน้ำที่ทำให้สติของเย่โม่เซินค่อยๆกลับคืนมา เมื่อเขาเชยตาขึ้นมาก็เห็นส้งอานที่นั่งชงกาแฟให้ตัวเองดื่มอยู่บนโซฟา เลยเลิกคิ้วขึ้นมาทันที

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ?”

ส้งอานชำเลืองเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็ดื่มกาแฟด้วยความรู้สึกขบขัน โดยไม่ได้สนใจเขา

“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” คิ้วเย่โม่เซินขมวดแน่นกว่าเดิม