เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 533

บทที่532 กล่าวโทษ

“คิดว่าอะไร ? คิดว่าเธอท้องกับพี่ใหญ่นายเย่หลิ่นหานงั้นเหรอ ? คิดว่าเธอเลือกเย่หลิ่นหานไม่ใช่นาย ?” ส้งอานจี้ถามอย่างไม่ลดละ

เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะสิ่งที่ส้งอานพูดนั้นถูกต้องทั้งหมด

เขาเม้มปาก สีหน้าย่ำแย่มาก บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกไปหมด

“นายรู้ไหมระหว่างพวกนายสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคืออะไร ไม่มีความเชื่อใจไงล่ะ”

ความเชื่อใจ ?

ม่านตาของเย่โม่เซินหดตัวเล็กน้อย

ส้งอาน “ไม่ว่าจะเป็นคู่รักหรือสามีภรรยา นี่ก็เป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด ที่จริงแล้วคู่รักส่วนใหญ่บนโลกนี้ต่างยังมีความเชื่อใจกันไม่มากพอ แค่ถูกสายลมแผ่วเบาพัดผ่านก็ทำให้ตัดขาดกันได้แล้ว และในช่วงเวลาส่วนใหญ่ การอธิบายก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ แววตาของส้งอานก็ฉายแววปวดร้าวเล็กน้อย ราวกับกำลังหวนนึกถึงอดีตของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดไม่จา ส้งอานก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปจะเข้าหูเขาบ้างหรือเปล่า ก่อนจะพูดอย่างหนักแน่นว่า “ในฐานะน้าของนาย ฉันก็แค่หวังดีกับนายเท่านั้น น้ามีนายเป็นหลานชายคนเดียว ฉันเองก็ไม่ได้แต่งงานและไม่มีลูก คิดว่าคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต ดังนั้นน้าไม่มีวันทำร้ายนาย เรื่องนี้นายก็ลองคิดดูให้ดีแล้วกัน ใต้ฟ้ายังมีผู้หญิงดีๆอีกมากมาย อย่าทำให้คนอื่นและตัวเองลำบากใจเลย คืนนี้ฉันจะกลับเมืองซูแล้ว ถ้ามีเวลานายก็อย่าลืมมาเยี่ยมน้าบ้างนะ”

เมื่อได้ยินว่าเธอกำลังจะไป แม้ว่าสีหน้าของเย่โม่เซินจะย่ำแย่ขนาดไหน แต่ก็ต้องพยักหน้ายามรับไปทีหนึ่ง

หลังจากวันที่ถูกเย่โม่เซินพังงานดูตัวไป ฉินหยานคนนั้นก็ติดต่อเธอมาแค่ครั้งเดียว พูดกับหานมู่จื่อว่าขอโทษคำหนึ่ง บอกว่าเขาไม่อาจท้าทายอำนาจของตระกูลเย่ได้ ดังนั้นเรื่องงานดูตัวในวันนั้นก็ให้ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

ความคิดแบบนี้ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกปลื้มปีติมาก ดังนั้นก็เลยไม่ได้ตอบข้อความกลับไป

กลางคืนตอนที่ทานข้าวกันหานชิงก็ถามถึงความคืบหน้าของเธอกับฉินหยาน หานมู่จื่อก็ทำได้แค่ยิ้มและตอบกลับไปว่า “ไม่เข้าตาค่ะ”

สีหน้าของหานชิงดูไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ แล้วพูดออกไปอย่างไม่แยแสว่า “งั้นก็เปลี่ยนอีกคน”

“พี่คะ !” หานมู่จื่อขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “พี่คิดว่ากำลังขายของเหรอ อันนี้ไม่เอาก็เปลี่ยนอีกอัน”

“ดูตัวก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ? ถ้าไม่ชอบก็แค่เปลี่ยนอีกคน เรื่องธรรมดาจะตาย” หานซิงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หานมู่จื่อคิดถึงวันดูตัวที่เย่โม่เซินโผล่ไปทำลายงาน จากนิสัยของเขาแล้วหากเธอยังหาคู่ดูตัวต่อไป ยังไงก็คงไม่มีทางสำเร็จ คนอย่างเขา คงไม่คิดรามือง่ายๆแน่

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้นมาว่า “ช่างเถอะค่ะ ไม่ต้องแนะนำให้ฉันแล้ว เรื่องนี้ฉันจะคิดด้วยตัวเอง”

หานซิงขมวดคิ้ว “เธอจะคิดด้วยตัวเอง ? ห้าปีมานี้ก็ไม่เห็นว่าเธอจะไปไหนมาไหนกับใครเลย ตอนอยู่เมืองนอกเธอปฏิเสธคนที่เข้ามาแล้วตั้งกี่คน พวกนั้นเป็นคนที่ยอดเยี่ยมทั้ง........”

“พี่คะ !” หานมู่จื่อตัดบทเขาทันที “ยังไงฉันก็ไม่อยากไปดูตัวแล้ว พี่เป็นพี่ชาย พี่ก็คอยเป็นคนคัดกรองให้ฉันแล้วกัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางไปดูตัวเด็ดขาด”

อาจจะเป็นเพราะกำลังโมโห เมื่อหานมู่จื่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไปทันที

หานซิง “......”

ลุงหนานที่อยู่ข้างๆพอเห็นแล้ว ก็ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะพูดเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ “นิสัยของคุณมู่จื่อ ยังเป็นเด็กอยู่เลยนะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”

เมื่อได้ยินแบบนั้น คิ้วของหานซิงก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เธอไม่ใช้เด็กแล้ว”

ลุงหนานพูดอย่างอ่อนโยน “นายท่าน ยังไงคุณมื่อจื่อก็เป็นน้องสาวของคุณ ต่อหน้าคนในครอบครัวยังไงก็ต้องแสดงนิสัยเด็กๆออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วครับ”

เมื่อพูดแบบนี้ ก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล

เงียบไปครู่หนึ่ง หานซิงก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้อีก

“ดูเหมือนว่า ฉันยังไม่เคยเปิดเผยตัวตนของเธอต่อหน้าสาธารณะเลยใช่ไหม”