เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 542

บทที่ 542 ความกลัว

“หม่ามี๊？”

“หม่ามี๊！？”เสี่ยวหมี่โต้วเห็นหม่ามี๊ตัวเองหน้าซีดเหมือนกระดาษ ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นได้ขมวดคิ้วเข้าหากัน และรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ตอนแรกเขาแค่ต้องการทดสอบหม่ามี๊เท่านั้นเอง แต่นึกไม่ถึงว่าหม่ามี๊จะยังคงต่อต้านขนาดนี้

เห้อ

เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือเล็กๆของเขาแกว่งไปมาตรงหน้าของหานมู่จื่อ เพื่อเรียกสติของเธอกลับมา

แต่ดูเหมือนหานมู่จื่อยังคงตกอยู่ในพะวงความคิดของตัวเองอยู่ และยังไม่สามารถเดินออกมาจากมันได้

สถานการณ์แบบนี้……

เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงไม่กล้าทดสอบหานมู่จื่ออีก แต่รีบยื่นมือไปกอดคอของหานมู่จื่อไว้แน่น เมื่อโดนร่างกายของเธอเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ลำคอของเธอเย็นมาก และมีเหงื่อไหลออกมาตลอดเวลา

หม่ามี๊！หม่ามี๊！！！”เสี่ยวหมี่โต้วร้องเรียกหานมู่จื่อ แต่หานมู่จื่อกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้เลย

สภาพของเธอตอนนี้ ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วกลัวมาก เกืยบจะร้องไห้ออกมา：“หม่ามี๊！หม่ามี๊สนใจเสี่ยวหมี่โต้วหน่อย！”

เสียงร้องไห้ของเด็กผู้ชายดังขึ้นมา ทำให้หานมู่จื่อดึงสติตัวเองกลับมาได้ ก้มหน้าลงไปเห็นเด็กน้อยกำลังกอดคอเธอไว้ ดวงตาคู่นั้นร้องไห้จนตาแดงก่ำ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้……

“เสี่ยวหมี่โต้ว”

เหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้ง หานมู่จื่อเรียกชื่อของเขาออกมาอย่างเชื่องช้า

“หม่ามี๊ ลูกอยู่ตรงนี้ หม่ามี๊อย่าทำให้ลูกตกใจได้ไหม？”เสี่ยวหมี่โต้วตอบคำถามของหานมู่จื่อและในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ถอดหน้ากากออกมา จากนั้นใช้ใบหน้าอุ่นๆของตัวเองแนบชิดไปหาหางมู่จื่อ เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้

หลังจากที่หานมู่จื่อเรียกสติตัวเองกลับมาแล้ว จึงค่อยๆกลับคืนสู่สภาพปรกติ ร่างกายของเสี่ยวหมี่โต้วดีมาก ดังนั้นใช้เวลาไม่นานนักร่างกายที่อบอุ่นของเขาก็ได้ถ่ายทอดความอุ่นผ่านเสื้อผ้าไปให้แม่

ความรู้สีกนี้ ……ก็เหมือนถูกดึงให้ออกมาจากความมืดนั่นเอง

คือปลดปล่อยมั้ง？หานมู่จื่อใช้แรงกอดเสี่ยวหมี่โต้วแรงๆ และเหมือนพึมพำพูดกับตัวเอง

“เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกจะเป็นเด็กดีของแม่ตลอดไป ”

“อืม”เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าแรงๆ：“เสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเด็กดีของแม่คนเดียวและตลอดไป หม่ามี๊อย่าเสียใจไปเลย……”

เขาเข้าใจความรู้สึกของแม่จึงไม่ได้ถามอะไรออกมา หานมู่จื่อก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นคนเอาใจใส่และเข้าอกเข้าใจคนอื่นมากกว่าเด็กทั่วไป จึงไม่ได้พูดอะไรมากกับเขา ได้แต่ยื่นมือไปลูบหัวเขาเบาๆ：“ขอโทษด้วยนะ หม่ามี๊……เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจทำให้ลูกตกใจ？”

เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหัว：“หม่ามี๊อย่าเสียใจไปเลย เสี่ยวหมี่โต้วจะอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี๊ตลอดไป”

“จริงเหรอ？”ใบหน้าของหานมู่จื่อเต็มไปด้วยน้ำตาและมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว：“แล้วถ้าสมมุติว่า……มีอยู่วันหนึ่งมีคนจะมาพาเสี่ยวหมี่โต้วไปกับเขา ไปจากหม่ามี๊หล่ะ？”

สีหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอนหม่ามี๊”

“หม่ามี๊รู้ หม่ามี๊แค่พูดว่าสมมุติ……”

เสี่ยวหมี่โต้วจับมือเธอไว้ แบมือของเธอออกแล้วจับไปแนบไว้กับแก้มของเขา จากนั้นใช้หน้าของเขาลูบไปที่ฝ่ามือของเธออย่างอ่อนโยนและเบาๆ “ไม่มีวันนั้นแน่นอนหม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วเป็นของหม่ามี๊คนเดียว หม่ามี๊ไม่ต้องกังวลนะ？”

“อืม” หานมู่จื่อกลืนน้ำตากลับคืนไป นั่งอยู่กับที่สักพักแล้วจึงค่อยๆเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้ จากนั้นยื่นหน้ากากไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว：“ลูกใส่หน้ากากคืนเหมือนเดิมก่อน แล้วไปรอแม่ที่ห้อง หม่ามี๊ไปดูน้า

เสี่ยวเหยียนก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง ”

“น้าเสี่ยวเหยียน？”

“เธอไปรับแขกเป็นเพื่อนคุณน้าของลูก น่าจะดื่มเหล้าไปไม่น้อย ดังนั้นแม่ต้องไปดูหน่อย”