เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 543

บทที่543 คุณจูบฉันก่อนสิคะ

หานชิงอ่านข้อความแล้วนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ลง

เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่านิสัยของน้องสาวตัวเองเป็นแบบไหน ข้อความก่อนหน้าเป็นข้อความที่เธอส่งมา แต่ข้อความสุดท้ายไม่เหมือนเธอเลย และเดาได้ไม่ยากว่ามีคนอยู่ข้างๆเธอด้วย

แน่นอนว่าต้องเป็นเสี่ยวหมี่โต้ว

เฮ้อ เด็กคนนี้ ทำไมถึงได้ซุกซนขนาดนี้ นี่ถึงขั้นพุ่งเป้าหมายมาที่ตัวเขาผู้เป็นลุงแท้ๆ คอยดูว่าเขาจะจัดการกับตัวปัญหายังไง

“คือว่า…”หลังจากเสี่ยวเหยียนเก็บโทรศัพท์ แล้วมองไปทางหานชิงด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ แต่หานชิงกลับมีสีหน้านิ่งเฉยมองมาที่เธอ “มีอะไรหรือเปล่า”

“ยังมีแขกที่ต้องชนแก้วด้วยเยอะไหมคะ”เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างแล้วถามออกมาเบาๆ หลังจากถามแล้วก็มีท่าทางเขินอาย เธอถามแบบนี้ หานชิงจะรำคาญเธอหรือเปล่า

“คุณเหนื่อยแล้วเหรอ” หานชิงไม่ตอบ แต่ถามกลับ

“ไม่ค่ะ ไม่เหนื่อยค่ะ” เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะยิ้มแหย แล้วพูด “ฉันแรงเยอะ แค่นี้จะเหนื่อยได้ยังไงกันคะ แค่ลองถามดูเท่านั้นเอง”

ที่จริงแล้วเธอเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ชุดราตรีที่คนรับใช้เตรียมให้เธอในคืนนี้มันต้องใส่คู่กับรองเท้าส้นสูงถึงจะดี แต่ดูเหมือนช่วงนี้เธอจะกินเยอะมากเกินไป เบอร์รองเท้าที่ก่อนหน้านี้เคยพอดีกับเท้า ตอนนี้มันกลับแน่นเท้ามาก ตอนที่ใส่ช่วงแรกยังพอจะได้ เธอไม่คิดว่าจะมีปัญหา แต่พอต้องเดินไปทักทายบรรดานักธุรกิจกับหานชิง เธอก็เริ่มรู้สึกเจ็บเท้าจนเดินแทบจะไม่ไหวแล้ว ฮือฮือ… รู้สึกเหมือนจะล้มลงไปได้ตลอดเวลาเลย

แต่เพื่อหานชิงแล้ว เสี่ยวเหยียนพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดไว้

“คุณดื่มเหล้าเก่งไหม”หานชิงถามเธอ

เสี่ยวเหยียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ “พอ พอใช้ได้ค่ะ ดื่มอีกสักพักไม่น่าจะมีปัญหา” เธอกลัวว่าหานชิงจะไล่เธอกลับก่อน

และอีกอย่างหลายปีมานี้หานชิงไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนยืนข้างกายเลย นอกจากมู่จื่อที่เป็นญาติของเขาแล้ว คนที่ใกล้เขามากที่สุดก็มีแค่ซูจิ่ว ตอนแรกซูจิ่วก็แอบหลงรักหานชิงเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ด้านความรักเลย อีกทั้งยังซื่อบื้อเรื่องนี้มากจนน่าตกใจ

ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่คนอื่นถามคุณว่าคุณจะเอาหรือไม่เอา พอคุณบอกว่าไม่เอา เขาจะคิดว่า อ๋อคุณไม่อยากเอาจริงๆ งั้นก็ได้ ไม่เอาก็ไม่เอา

เหมือนเสี่ยวเหยียน ถามว่าเธอเหนื่อยไหม ดื่มเหล้าเก่งหรือเปล่า คำถามพวกนี้เขาถามจริงจัง พอเสี่ยวเหยียนบอกว่าไม่เหนื่อย ดื่มเหล้าพอไหว หานชิงก็จะคิดว่าเธอไม่เหนื่อยและดื่มเหล้าไหวจริงๆ

ดังนั้นช่วงเวลาหลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนจึงต้องเหนื่อยใจอยู่คนเดียว

เธอชนแก้วกับแขกไปด้วยพยายามอดทนกับความเจ็บปวดไปด้วย ในใจกำลังด่าตัวเองอยู่ ว่าทำไมถึงได้หาเรื่องใส่ตัวเองแบบนี้ แต่ว่า… อีกฝ่ายคือหานชิงเลยนะ

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เธอสะบัดผมเดินออกไปตั้งนานแล้ว

“ประธานลี่”

ต้องชนแก้วอีกแล้ว เสี่ยวเหยียนดื่มเหล้าเข้าปากอีกครั้ง อีกฝ่ายมองมาที่เธอยิ้มๆ “คุณผู้หญิงท่านนี้ดื่มเหล้าเก่งมากเลยครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ”

คำพูดยังไม่ทันจบ เสี่ยวเหยียนที่ดื่มเหล้าเข้าไปก็ยืนไม่ไหวอีกต่อไป เธอสะดุดล้มไปข้างหน้า

คนที่กำลังยืนถามสีหน้าตกใจ รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอไว้ กลิ่นกายหอมกรุ่นผิวเนียนนุ่มเอกลักษณ์ของผู้หญิงโชยออกมา อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย กำลังเตรียมจะพูดอะไรต่อ แต่มือใหญ่อีกคู่ก็แย่งเสี่ยวเหยียนไปก่อน

พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคนที่ดึงเสี่ยวเหยียนไปก็คือหานชิงนั่นเอง

เขาดึงเสี่ยวเหยียนมายืนด้านข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้เสี่ยวเหยียนพิงไหล่เขาอย่างหมดแรง ก่อนจะพูด “ยังไหวไหม”

พอได้ยินเสียงของหานชิง เสี่ยวเหยียนก็ได้สติกลับมา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ

อืม…

ทำไมถึงได้รู้สึก… มองอะไรไม่ชัดเลย เสี่ยวเหยียนขยี้ตา แล้วมองคนตรงหน้า

เธอคงจะเมาแล้วจริงๆ สายตาเธอเลื่อนลอย มองหน้าเขาอยู่นาน ปกติเธอไม่กล้ามองหน้าเขานานแบบนี้หรอก ตั้งแต่ที่เธอจูบเขาไปสองครั้ง หลังจากนั้นเธอก็มีท่าทางเหมือนหนูกลัวแมว พยายามหลบหน้าเขาตลอด

ท่าทางของเธอตอนนี้ บอกได้เลยว่าเธอเมาแล้ว

หานชิงนึกถึงท่าทางกล้าพูดกล้าทำของเธอก่อนหน้านี้ จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา

“ดื่มไม่ไหวก็ไม่ต้องดื่ม จะดื้อดึงไปทำไม ประธานลี่ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอพาเธอไปพักก่อน ตามสบายเลยนะครับ”