เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 549

บทที่549 การแทงข้างหลังที่ยากจะป้องกัน

หานมู่จื่อหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกเพื่อให้ตนเองสงบลง ถึงแม้เธอจะแสดงท่าทีว่าสงบลงพอสมควรแล้ว แต่ในตอนนี้บนใบหน้าเธอก็ยังไม่มีสีเลือดใดๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งว่า “แจ้งตำรวจ”

หลังจากเปิดกล่องออกมาแล้ว ไม่มีสิ่งอื่นใด มีเพียงกระต่ายที่ตายแล้วตัวหนึ่ง

แล้วยังไม่ใช่กระต่ายที่ตายแบบปกติ การตายของกระต่ายนั้นน่าเศร้ามาก ไม้สองท่อนเสียบเข้าที่ดวงตาทั้งคู่ หูก็ถูกตัดออกไป เลือดสดไหลนอง และอื่นๆ....

หานมู่จื่อไม่อาจจดจำมันได้อีก อย่างไรก็ตามมันเป็นการตายที่น่าสยดสยองมาก ฉากนองเลือดพิเศษแบบนี้ เธอกับเสี่ยวเหยียนต่างก็รู้สึกรับไม่ได้

โดยเฉพาะเสี่ยวเหยียน แม้ว่าเธอจะหวาดกลัว แต่ขาของเธอก็อ่อนลง นั่งลงกับพื้นตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน

หลังจากหานมู่จื่อบอกว่าจะแจ้งความ เธอเกือบจะร้องไห้เสียงดังออกมา

“ฉัน ฉันยืนไม่ขึ้นแล้ว”

หานมู่จื่อ “.....”

เธอเม้มริมฝีปากซีดแล้วก้าวไปด้านหน้าประคองเสี่ยวเหยียน จากนั้นก็ยื่นมือออกมาปิดกล่องลง แล้วจึงประคองเสี่ยวเหยียนไปนั่งพัก

“ฉัน ฉันฉันฉัน....”เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเธอ ถ้อยคำพูดฟังไม่ชัดเจน “ฉันกลัวแทบตาย...มู่ มู่จื่อ”

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปหาสำนักงานทรัพย์สินหมู่บ้านอย่างใจเย็น

“สวัสดีค่ะใช่สำนักงานทรัพย์สินไหม? เอ่อ นี่คือผู้อาศัย18XX เมื่อครู่ตอนเข้าหมู่บ้านมาได้รับพัสดุจากทางคุณ พัสดุมีบางอย่างผิดปกติ หวังว่าพวกคุณจะส่งคนมาจัดการเสียหน่อย เอ่อ...เป็นกระต่ายที่ตายแล้ว ขอบคุณค่ะ ช่วยรีบหน่อย”

หลังวางสายโทรศัพท์ เสี่ยวเหยียนก็มองเธออย่างชื่นชมอยู่ช่วงหนึ่ง

แต่ไม่นานก็รู้สึกตัว แล้วส่งเสียงเอ่ยถาม “เธอ เธอไม่ใช่ว่าจะแจ้งความหรอ? ทำไมถึง...ไม่แจ้งความล่ะ?”

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะทำให้ตัวเองสงบแล้ว ความคิดในตอนนั้นคือแจ้งความ ถึงอย่างไรสภาพการตายของกระต่ายตัวนี้ก็น่าสลดมาก แค่มองก็รู้ว่ามีคนจงใจ และมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

แต่ว่า ถ้าเพราะกระต่ายตัวเดียวก็แจ้งความแล้วแบบนี้ อาจมีหลักฐานไม่เพียงพอ

ดังนั้น ท้ายที่สุดเธอจึงเลือกที่จะให้ทรัพย์สินหมู่บ้านมาจัดการ

หานมู่จื่อครุ่นคิด ไม่ได้ตอบคำถามของเสี่ยวเหยียนไปโดยตรง แต่กลับถามว่า “เธอบอกว่าเธอซื้อวัตถุดิบผ่านทางออนไลน์? ซื้ออะไรไป?”

ทันใดนั้นท่าทีของเสี่ยวเหยียนก็กลายเป็นน่าสงสาร “เธอคงไม่สงสัยฉันหรอกนะ? ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบกินเนื้อกระต่าย ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ร้านค้าส่งกระต่ายที่ตายอย่างน่าสยดสยองแบบนี้มาให้”

หานมู่จื่อ “ฉันไม่ได้ว่าเธอ”

“ฉันซื้อสเต็กเนื้อลูกวัวแบบพิเศษ ไม่มีอย่างอื่น ในความหมายของเธอคือ ร้านค้าแกล้งฉัน ส่งกระต่ายตายตัวหนึ่งมาให้ฉัน?”

เธอในตอนนี้จากที่ตกใจก็โล่งใจขึ้นมา ดังนั้นจึงพูดค่อนข้างเร็ว ถึงแม้ทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่ยังคงซีดขาวราวกับผงแป้ง

“เธอมีความแค้นกับร้านค้าไหม?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหัว

“ร้านค้ามีความแค้นกับเธอ?”

เสี่ยวเหยียนก็ออกแรงส่ายหัวอีก “ไม่มีแน่นอน เป็นครั้งแรกที่ทักไป อีกอย่างนี่เป็นร้านที่มีชื่อเสียงมาก”

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สองคำถามนั้นของฉันเธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ? ในเมื่อพวกเธอทั้งคู่ไม่มีความแค้นกัน แล้วเธอยังจะสงสัยว่าร้านค้าจงใจส่งกระต่ายที่ตายแล้วมาให้เธอ?”

ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังคงมึนงง แต่ไปๆมาๆ เธอก็ตอบสนอง แล้วเบิกตากว้างสุดแรง “เธอ ความหมายของเธอคือมีคนจงใจเอากระต่ายตายใส่กล่องพัสดุส่งมาให้พวกเราตกใจ แล้วคนๆนี้ก็มีความแค้นกับเรา!”

“ใช้ได้ ถือว่ายังไม่โง่เกินไป”

“มู่จื่อ!”

“อะไร?”