เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 550

บทที่550 ส่งอีเมลไปให้พ่อ

เพราะเรื่องของกระต่ายทำให้เสี่ยวเหยียนกับหานมู่จื่อได้รับผลกระทบทางจิตใจ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงรอหลังจากคนจากสำนักงานทรัพย์สินกลับไป หยิบไม้ถูพื้นออกมาถูตรงที่เมื่อกี้วางกล่องไว้ ถูไปสี่ห้ารอบแล้วก็ยังรู้สึกรับไม่ได้

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าในห้องนี้ กลิ่นของเลือดยังคงรุนแรงอยู่เลย...”

พอได้ฟัง หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วก็ลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างในห้องออก สายลมยามค่ำคืนพัดเข้ามาในห้องช่วยขจัดกลิ่นเลือดที่กระต่ายตายเมื่อครู่นี้ทิ้งเอาไว้

แต่เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกว่าแค่นี้ไม่พอ คิดแล้วคิดอีกก็หยิบน้ำหอมจากกระเป๋าออกมา ฉีดลงไปทั่วทุกมุมของห้อง

เห็นอีกฝ่ายสงบลงมากขึ้นแล้ว หานมู่จื่อจึงพูดขึ้น “ไปอาบน้ำเถอะ แล้วก็เก็บของเสียหน่อย พวกเราออกไปกินข้าวกัน”

เสียวเหยียน “ออกไปในเวลาแบบนี้? มันมืดค่ำแล้ว จะไม่อันตรายไปหน่อยหรอ?”

เธอรู้สึกว่าความหวาดกลัวยังคงหลงเหลืออยู่

หานมู่จื่อครุ่นคิด ก็รู้สึกว่าออกไปข้างนอกมันอันตรายไปหน่อย จึงพูดขึ้นอีก “งั้นช่างเถอะ ทำบะหมี่จากข้างล่างแล้วกัน”

ทั้งสองกลับห้องของตนเพื่อล้างเนื้อล้างตัว เสร็จแล้วจึงลงไปทำบะหมี่ชั้นล่าง

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ทันได้เห็นอะไรก็ถูกหานมู่จื่อเรียกกลับห้องแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นอะไรเลย และไม่รู้เรื่อง

ในตอนนี้ก็หิวแล้ว บะหมี่ที่หานมู่จื่อลงไปทำที่ห้องครัวด้วยตัวเอง เขากินอย่างเอร็ดอร่อย

เพียงแต่คนทั้งสามที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว มีแค่เขาเท่านั้นที่เจริญอาหาร

แต่หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กลับไม่แม้แต่จะหยิบตะเกียบขึ้นมา

กิน...ไม่ลงเลย

เมื่อได้เห็นฉากนองเลือดเมื่อกี้ แล้วมองดูบะหมี่ที่อยู่ในชามตอนนี้ พวกเธอไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด

เสี่ยวเหยียนมองไปที่หานมู่จื่อ กระพริบตาให้ “เธอ เธอไม่กินหรอ?”

หานมู่จื่อเงยหน้า แววตาสับสนอยู่บนหน้าเธอ

“เธอล่ะ”

เสี่ยวเหยียนยิ้มน้อยๆ “ฉันกินไม่ลง”

หานมู่จื่อก็ยิ้มเช่นกัน ไม่ได้พูดตอบ

เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่อีกฝั่งเงยหน้าขึ้นจากอาหาร มองจ้องพวกเธอทั้งสองด้วยความสงสัย “หม่ามี๊ น้าเสี่ยวเหยียน เป็นอะไรกันหรอ?”

มือข้างหนึ่งแตะไปที่หลังหัวของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วลูบเบาๆ “เสี่ยวหมี่โต้วรีบกินข้าวเถอะ แล้วดูทีวีสักพักลูกก็เตรียมอาบน้ำเข้านอนนะ”

“แต่ว่าหม่ามี๊ ไม่หิวกันหรอ?”

หานมู่จื่อยิ้มน้อยๆ แล้วพูดเสียงเบา “ตอนนี้ไม่หิว ลูกกินก่อนเถอะ ดึกๆหน่อยแม่กับน้าเสี่ยวเหยียนของลูกหิวแล้วก็จะกินเอง”

“อื้ม” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า แล้วจึงก้มหน้ากินบะหมี่ต่อ

คราวนี้เขากินอย่างรวดเร็ว แล้ววางตะเกียบลง “หม่ามี๊ผมกินอิ่มแล้ว แต่คืนนี้ผมไม่อยากดูทีวี ผมอยากใช้โน้ตบุ๊คของหม่ามี๊หน่อย ได้ไหมครับ?”

“ได้แน่นอนจ่ะ ลูกไปใช้เถอะ อย่าลืมล่ะว่าห้ามนอนดึกมากเกินไป”

“ฝันดีครับหม่ามี๊ ฝันดีครับน้าเสี่ยวเหยียน”

ทั้งสองมองดูขาสั้นๆเดินขึ้นบันได แล้วเข้าห้องไป สายตาของทั้งสองถึงเก็บกลับมา จากนั้นเสี่ยวเยียนก็ถอนหายใจแล้วมองไปที่บะหมี่ ลูบไปที่ท้องของตัวเอง

บ่นพึมพำ—

“หิวจังเลย แต่กินไม่ลง ทำยังไงดี?”

ท้องของหานมู่จื่อก็ร้องขึ้นมาอย่างยอมแพ้ ไม่กินอะไรมาทั้งวันแล้ว เธอเองก็หิวนิดหน่อยเหมือนกัน

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็หยิบตะเกียบขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆ “มา หยิบตะเกียบขึ้นมา เรามากินบะหมี่ด้วยกันเถอะ”