เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 555

บทที่ 555 เข้าอยู่

หลังเลิกงานวันนั้น เย่โม่เซินก็ขับรถไปยังชุมชนที่หานมู่จื่ออาศัยอยู่

ในตอนแรกเข้าหาสถานที่ไม่เจอ ดังนั้นเซียวซู่จึงต้องตามเขาไปด้วยเพื่อนำทาง ร่างสูงของเย่โม่เซินดึงดูดสายตาจากสาวโสดที่อยู่บริเวณโดยล้อม ในช่วงเวลาที่ลิฟต์มาถึงด้านหลังก็มีหญิงสาวสองคนตามเข้ามา

เซียวซู่และเย่โม่เซินต่างก็เดินเข้าไปโดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นหญิงสาวที่อยู่ด้านหลัง จึงเผลอคุยกันอย่างปกติ

“คุณชายเย่ เรื่องที่คุณมาอาศัยอยู่ที่นี่ อยากจะให้เชิญคุณป้าสักคน หรือว่า....”

เย่โม่เซินเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยออกไปเสียงเย็น “นิสัยของฉันนายยังไม่รู้อีกเหรอ?”

“เอ่อ คุณชายเย่ครับ จริงๆ แล้วในความหมายของผมก็คือ..... ถ้าไม่เชิญคุณป้ามาสักคน คุณจะไปทานอาหารกับคุณผู้หญิงได้ยังไงกันล่ะครับ?”

เย่โม่เซิน “.........”

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่เซียวซู่

“ขออนุญาตสอบถามหน่อยนะคะ พวกคุณทั้งคู่อาศัยอยู่ที่นี่เหรอคะ?” ทันใดนั้นผู้หญิงที่ตามหน้าและไร้ตัวตนก่อนหน้ามองไปที่เย่โม่เซินก่อนเอ่ยถามออกมา

“..........”

ภายในลิฟต์เกิดความเงียบอยู่หลายนาที เมื่อไม่มีใครตอบกลับ

สีหน้าของสองสาวดูอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเย่โม่เซินไม่แสดงท่าทีอะไรตอบกลับ

หญิงสาวมองไปที่หน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างไม่ยินยอม พลางกำหมัดแน่น “บ้านฉันอยู่ที่นี่ พวกคุณอยู่ชั้นไหนเหรอคะ? มีเวลาอยากคุยด้วยกันสักหน่อย.....”

“ไสหัวไป”

หญิงสาวชะงักไป เมื่อเห็นว่าเย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมา สายตาเย็นชาที่จ้องมองมาดูคมกริบราวกับเหยี่ยว อุณหภูมิรอบข้างราวกับถูกแช่แข็ง

หลังจากที่ซึ่งรู้ตัวว่าเขาพูดกับเธอให้ไสหัวไป ใบหน้าหญิงสาวก็ซีดไปในทันที ประจวบเหมาะกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดีพร้อมกับเสียงลิฟต์ ผู้หญิงคนนั้นและเพื่อนสาวอีกคนของเธอก็รีบเดินออกจากลิฟต์ไปในทันที

ติ่ง—

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงอีกครั้ง และค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปต่อ เซียวซู่ก็กำมือเอาไว้หลวมๆ พลางจรดที่ริมฝีปากก่อนจะกระแอมไอออกมาเล็กน้อย “คุณชายเย่ครับ แบบนี้คุณจะทำให้ผู้พักอาศัยอยู่คนอื่นๆ ขุ่นเคืองได้นะครับ”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบกลับอะไรมา มีเพียงสีหน้าที่แสดงออกถึงความหงุดหงิด

ภายในใจของเซียวซู่ลอบถอนหายใจ ผ่านมาหลายปี ก็มีเพียงคุณผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาของคุณชายเย่

ส่วนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่อยากจะสานต่อความสัมพันธ์กับคุณชายเย่ คุณชายไม่แม้แต่จะให้ค่าในสายตา

ดังนั้นเซียวซู่ถึงได้รู้สึกว่าถ้าหากคุณผู้หญิงไม่ยินยอมให้อภัยคุณชายเย่แล้วล่ะก็ ตลอดชีวิตของคุณชายเย่...... คงต้องอยู่เป็นม่ายแล้ว

“ขุ่นเคืองอะไร? เรื่องที่ให้ทำนายดันไม่ทำ อยากให้ฉันเชิญพวกเธอหรือไง?” เย่โม่เซินเอ่ยเยาะเสียงเย็น ดวงตาสีนิลกวาดมองมาที่เขา

เซียวซู่รู้สึกสันหลังเย็นวาบ ในความเป็นจริงที่เย่โม่เซินให้คนที่นี่ย้ายแกไปก็เพราะเหตุผลนี้

การที่มีคนมารบกวนเขา เย่โม่เซินรังเกียจพฤติกรรมแบบนี้

แต่ที่นี่ไม่ใช่เขตแดนของพวกเขา หรือต่อให้เป็นเขตแดนของพวกเขา ก็ไม่สามารถขับไล่คนอื่นให้ออกไปตรงๆ ได้

ติ่ง—

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง เซียวซู่ก็รีบเดินออกไป

“เป็นที่นี่ครับคุณชายเย่” เย่โม่เซินกวาดตามองจากพื้นลิฟต์ไปที่ชั้นสิบแปด

ขาเรียวยาวของเขาก้าวเดินออกมา เซียวซู่ยืนรออยู่ที่ประตูบานหนึ่ง “คุณผู้หญิงก็อยู่ที่นี่ด้วยครับ อยู่ห้องตรงข้ามคุณชาย”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง มือข้างหนึ่งล้วงไปที่กระเป๋ากางเกง สายตาเฝ้าจับจ้องไปที่ประตูของหานมู่จื่อ ก่อนที่มุมปากบางจะค่อยๆ โค้งขึ้นมาอย่างสวยงาม