เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 557

บทที่ 557 ให้อิ่มท้องก่อน

ในตอนแรกหานมู่จื่อไม่เชื่อ คิดว่าเขาหลอกตัวเอง

เมื่อเธอพยายามดิ้นรนออกมา กลับได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินมาอย่างวุ่นวาย

หานมู่จื่อถึงกลับกลั้นหายใจเอาไว้ด้วยความประหม่า ความรู้สึกตกใจกลัวก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ก็ยังคงหลงเหลืออยู่ เพราะเธอถูกเย่โม่เซินลากเข้ามาในความมืด ดังนั้นเมื่ออยู่ตรงนี้จึงทำให้เธอเห็นด้านนอกที่สว่างกว่าได้อย่างชัดเจน

ชายชุดดำสองคนกำลังเดินเข้ามา ทั้งคู่ต่างมองไปรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง หลังจากนั้นถึงเอ่ยถามกันเสียงเบา

“เกิดอะไรขึ้น? คนล่ะ?”

“เมื่อกี้ไม่ใช่ให้นายตามมาเหรอ ฉันพึ่งไปเข้าห้องน้ำมาไหม?”

“ไอ้บ้าเอ้ย ให้ตายสิวะไม่ใช่เพราะรอนายหรอกเหรอ? ใครจะไปรู้ว่านายจะไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ แค่แป๊บเดียวนายไม่สามารถทนได้เลยหรือไง? ตอนนี้คนหายไปแล้วไหมล่ะ? จะทำยังไงล่ะทีนี้?”

ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่ จู่ๆ ก็พากันหยุดฝีเท้าลง

หนึ่งในนั้นมองไปรอบๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “อาจจะรู้ว่าพวกเราตามเธอมา หลังจากนั้นเธออาจจะซ่อนตัวอยู่บริเวณรอบๆ นี้ก็ได้?”เมื่อได้ยินดังนั้นลมหายใจของหานมู่จื่อก็ถึงกลับสะดุด ที่ที่ปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้ในตอนแรกค่อยๆ ปล่อยออกอย่างช้าๆ หานมู่จื่อเบิกตากว้าง

ปล่อยมือออกในเวลาแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าอยากให้เธอไม่ระวังจนเผลอส่งเสียงออกไปหรอกนะ?

หานมู่จื่อมองเย่โม่เซินผ่านความมืดด้วยสายตาดุดัน อยากจะพูดอะไรออกมา ทว่าคนตรงหน้ากลับโน้มตัวลงมาปิดริมฝีปากเธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

“.........”

เธอตกตะลึง

กล้าที่จะบอกว่าที่จู่ๆ เขายอมปล่อยมือออกนี้ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่น แต่ก็เพื่อสิ่งนี้?

ขนตางอนยาวสั่นระริก หานมู่จื่อกะพริบตาถี่ๆ ในตอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปผลักเขาออกก็ตระหนักได้ว่าอาจจะทำให้เกิดเสียง แล้วจะถูกสองคนนั้นพบได้

ดังนั้นเธอจึงหยุดมือลง หลังจากนั้นก็ได้ยินสองคนนั้นพูดขึ้นมาอีก

“ไม่น่าจะซ่อนเปล่าวะ ระยะห่างไกลขนาดนี้ เธอคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราตามเธออยู่ นอกจากนี้นี้ยังเป็นเขตชุมชน เธออาจจะกลับไปแล้วก็ได้”

เย่โม่เซินบีบคางเล็กอย่างเบามือ ก่อนจะให้ฟันงับเธอเบาๆ

มือของหานมู่จื่อกำคอเสื้อของเย่โม่เซินเอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาเบิกกว้าง นิ้วเท้าในรองเท้าจิกพื้นเอาไว้แน่น กังวลไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไป

“งั้นทำยังไงดี? งั้นวันนี้กลับกันก่อนไหม?”

“วันนี้คงอีกนาน กลับกันก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังห่างออกไป ภายในใจของหานมู่จื่อก็ค่อยๆ วางใจลง จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหายไปแล้ว หานมู่จื่อจึงตระหนักได้ว่าควรผลักเย่โม่เซินออก

ในเวลานี้เย่โม่เซินก็กดจูบลงมาอย่างลึกซึ้ง ร่างสูงของเขากดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะแนบชิดด้วยกัน

ความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาถูกส่งผ่านเนื้อผ้า มันแผดเผาจนทำให้ผู้คนอยากจะถอยห่าง

หานมู่จื่อพยายามดิ้นรน ถอยหลังออกมา พยายามหลีกเลี่ยงสัมผัสที่เอาแต่ใจของเย่โม่เซิน

ท่ามกลางความร่วมมือของทั้งคู่อีกคนขยับเข้าใกล้อีกคนขยับถอยหลัง จนในที่สุดเย่โม่เซินก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากตัวเองกลับไปอย่างไม่เต็มในมากนัก ก้มมองหน้าผากขาวนวล และปากที่เผยออกเล็กน้อย

หานมู่จื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก เธอโกรธจนกำหมัดชกอีกฝ่าย “ปล่อยฉัน”

“ทำไม?” เย่โม่เซินยกยิ้ม “เมื่อกี้ยังไม่กล้าส่งเสียง ตอนนี้พอคนไปแล้วก็หมดอารมณ์กับผมแล้วเหรอ?”

หานมู่จื่อ “........”

“เห็นผมเป็นคนใกล้ชิดดังนั้นเลยไม่กลัวผมแล้ว?”

หานมู่จื่อ “คุณปล่อย”

“มู่จื่อ” เย่โม่เซินโน้มตัวเข้าไปใกล้ พร้อมทั้งสัมผัสริมฝีปากเธอเบาๆ “คนที่คุณเพิ่งโทรหาก็คือผม”

แล้วก็เป็นเรื่องนี้อีกครั้ง......

เพียงแค่คิดว่าตัวเองเผลอเปิดเผลออารมณ์ความรู้สึกต่อหน้าเขาไป หานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกอับอายเพิ่มมากขึ้น เธอใช้แรงผลักเขาออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปด้วยความโกรธ

“ของไม่เอาแล้วเหรอ?”