เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 566

บทที่ 565 เป็นไข้แล้ว

คนสองอยู่ด้วยกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือความเชื่อใจ

ตอนแรกเธอไม่เชื่อใจเย่โม่เซิน หลังจากเมื่อเธอคิดดูให้ชัดเจนแล้ว ดังนั้นเธอจึงยอมรับที่จะเชื่อใจเขา ให้เวลาเขา

แม้ว่าเขาจะไม่อธิบายเรื่องราวนี้ให้ตัวเองเข้าใจอย่างชัดเจน แต่เธอก็ยังเฝ้ารออย่างอดทน

แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไรล่ะ

ความอดทนของเธอนั้นไม่ได้เปลี่ยนเป็นความเชื่อใจต่อเย่โม่เซิน แต่กลับกลายมาเป็นคำถามของเขาแทน

ใช่แล้ว

เธอยังคงชอบเขา แต่แล้วจะเป็นอย่างไร

ถ้าหากว่าตอนนี้เธอยังอยู่ด้วยกันกับเขา จากนั้นหากต้องพบเจอกับเรื่องอะไรจะทำอย่างไรกัน คนสองคนอยู่ด้วยกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิบัติต่อกันในฐานะแขกที่ไม่ต้องพบเจอเจอเรื่องต่างๆ หากเธอถูกทอดทิ้งอีกครั้ง หลังจากนั้นเธอจะทำอย่างไรต่อไป

ความรู้สึกแบบนี้ หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนความตาย เธอก็ไม่คิดจะต้องไปประสบพบเจอกับมันอีก

จะใจอ่อนไม่ได้ ห้ามใจอ่อนอย่างเด็ดขาด

*

คืนวันนั้น หานมู่จื่อสับสนอยู่ตลอดเวลาจนดึกจึงหลับไป วันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเวียนหัว เสี่ยวเหยี่ยนปลุกเธอแล้วหลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้

ในที่สุดหานมู่จื่อพบว่าตนเองปวดหัวมาก ได้แต่พูดกับเสี่ยวเหยียน “ฉันอยากนอนอีกสักหน่อย เข้าบริษัทสายสักหน่อยนะ”

เสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอคงจะหลับไม่สนิท จึงไม่ได้คิดอะไรมาก จึงได้แต่ตอบรับและพยักหน้าจากนั้นก็ออกไป

ภายในห้องก็เงียบสนิทลงอีกครั้ง หานมู่จื่อนอนอยู่ตรงนั้น ยังคงปวดหัวอย่างรุนแรง และหลับลึกลงอีกครั้ง

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกไป เธอก็ได้พบกัยเย่โม่เซินที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูลิฟต์ดวงตาของเธอเบิกกว้าง พูดออกไปตรง ๆ “ประธานเย่ ทำไมคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่”

เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้เขากลับไปตอนดึกมาก วันนี้ทำไมถึงมาเช้าขนาดนี้

ไม่ยอมปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปจริง ๆ

เย่โม่เซินมองไปที่การแต่งตัวของเธอ แบกกระเป๋าไว้ที่หลัง มองที่ตรงนี้อีกครั้ง เธอควรจะไปทำงานได้แล้ว แต่...ข้างหลังเธอกลับไม่มีใครเลย

เย่โม่เซินเลิกคิ้ว “เธอล่ะอยู่ไหน”

เสี่ยวเหยียนตอบกลับ “คุณหมายถึงมู่จื่อหรือ เมื่อเช้านี้ตอนฉันไปปลุกเธอ เธอก็ดูเหมือนจะยังหลับอยู่ ให้ฉันไปบริษัทก่อน”

“ยังพักผ่อนไม่เพียงพอหรือ” เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากอันบาง ดูเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องอะไรที่มีความสุข

“ก็คงจะอย่างนั้น” เสี่ยวเหยียนหดคอเข้า ไม่รู้เลยว่าเย่โม่เซินมีความสุขกับเรื่องอะไร

ติ๊ง——

ลิฟต์มาแล้ว เสี่ยวเหยียนคิดว่าเย่โม่เซินจะเข้าไป ใครจะรู้ว่ารออยู่สักพัก เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดินไม่ได้เข้าไป เสี่ยวเหยียนจึงได้แต่ก้าวเท้าเข้าไป จากนั้นก็รอสักครู่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ประธานเย่ ท่านคงจะไม่ไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอนะ”

เย่โม่เซินเลิกคิ้ว ดวงตาที่ดำล้ำลึกมองไปยังเธอ

เสี่ยวเหยียนหดคอลงทันที ก้าวย้ายไปยืนที่มุม

“อย่างนั้น...ฉันขอถามหน่อย ถ้าหากว่าต้องหารละก็ ประธานเย่ให้ฉันเปิดประตูให้ไหม”

เย้ยโม้เซินเม้มริมฝีปาก “ไม่ต้อง ให้เธอพักผ่อนเถอะ”

“อ้อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า เวลานี้ประตูลิฟต์กำลังจะปิด แต่เย่โม่เซินก็ยังไม่เข้าไป

นี่มันอะไรกันแน่

เย่โม่เซินจะรออยู่ที่ประตูจนกว่ามู่จื่อจะตื่นหรือ

จนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดลง เสี่ยวเหยียนก็ยังคงยืนอยู่ในลิฟต์อย่างงุนงง เพียงแต่...แต่เมื่อคิดดูหลังจากนั้น เธอรู้สึกว่าตนเองไม่ยากจะยุ่งให้มากนัก ท้ายที่สุดก็เป็นเรื่องของมู่จื่อเอง

เมื่อคืนนี้......เธอพูดกับมู่จื่อไปมากแล้ว

หลังจากกลับไปเธอก็นอนคิดอยู่นาน คิดถึง ถ้าหากตนเองเป็นมู่จื่อล่ะก็

หลังจากมู่จื่อต้องรับความรู้สึกทุกข์ทรมานนั้น เธอยังจะเชื่อในความรักได้ไหม