เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 567

บทที่ 566 เป็นทุกข์ไม่สบายใจ

ในขณะที่หานมู่จื่อกำลังเบลอด้วยความงัวเงียก็รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของเย่โม่เซิน เธอลืมตาขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ สุดท้ายก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่โม่เซินอย่างคลุมเครือ

แต่ในขณะนี้ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความกังวล

เธอมองเขาอย่างไม่แน่ใจ หลังจากนั้นไม่นานก็ถามเขา “เย่โม่เซินหรือ นาย..นายมาทำไมอีก ฉันให้นายกลับไปแล้วไม่ใช่หรือ”

ในขณะที่พูด ลมหายใจของหานมู่จื่อก็ร้อนมาก

เย่โม่เซินระงับความโกรธเอาไว้ในใจของตนเอง จับเธอด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็เดินเข้าไปแล้วพลิกมือปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามา หานมู่จื่อก็ไม่สบายใจ โวยวายเขา ผลักเขา

“นายเข้ามาทำไม ออกไปนะ!”

เย่โม่เซินไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาโอบพาเธอมุ่งเข้าไปข้างใน แค่โอบเธอไว้แบบนี้ ก็ยังสามารถรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงมากจนน่าตกใจ

“นายออกไปนะ ออกไป!”

“อย่าโวยวายสิ!” เย่โม่เซินตำหนิออกไป ก้มมองไปที่เธออย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อถึงกับตกใจ สายตาที่เขาต้องมองเมื่อกี้นี้ทำให้ตกใจมาก นิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงจะมีสติตอบสนองกลับมา จากนั้นเธอก็โวยวายอย่างหนัก

“เย่โม่เซินนายมีสิทธิอะไรกัน ฉันให้นายไปแล้วนินา นายจะกลับมาทำไมอีก นายคิดว่ามาตามติดฉันใกล้ชิดมากมายขนาดนี้ นายคิดว่าฉันจะให้อภัยกับสิ่งที่นายทำในตอนนั้นหรือไง”

ตอนที่พูดประโยคนี้ หานมู่จื่อแทบจะคำราม หลังจากคำรามเสร็จเธอก็เหนื่อยและหอบ ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง

แต่เธอยังคงต้องการที่จะผลักเย่โม่เซินออกไป

เย่โม่เซินถูกเธอทำให้หมดความอดทน จึงตรงเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็พาเข้าไปด้านใน

หานมู่จื่อยังคงขัดขืนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ความแข็งแกร่งของกำลังจะเอาที่ไหนไปสู้กับเย่โม่เซิน เขาอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน จากนั้นก็วางลงบนเตียงหนานุ่ม

จากนั้นเย่โม่เซินก็ยืดตัวขึ้นแล้วมองไปรอบด้าน จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปห้องน้ำ

เดิมทีเขาต้องการนำผ้าขนหนูไปชุบน้ำเย็นเพื่อมาประคบทำให้ร่างกายของหานมู่จื่อเย็นลง แต่ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำก็ได้เห็นเสื้อผ้าในตะกร้าผ้าที่หานมู่จื่อโยนทิ้งไว้เมื่อคืนตอนอาบน้ำ

ชุดชั้นในสีแดงลายลูกไม้ถูกโยนทิ้งไว้ชั้นบนสุด เย่โม่เซินเข้าไปก็เห็นได้อย่างทันที

จากนั้น...เขาก็รู้สึกเร่าร้อนเลือดสูบฉีดพล่าน

ยังจำค่ำคืนนั้นได้ เขาเป็นคนปลดตะขอชุดชั้นในตัวนั้นกับมือ ตอนนี้...

ไม่ได้!

เย่โม่เซินมีสติกลับคืนมา ตอนนี้หานมู่จื่อกำลังเป็นไข้ เขาจะอยู่ที่นี่คิดเรื่องเลอะเถอะแบบนี้หรือ

หลังจากแอบสบประมาทตัวเอง เย่โม่เซินก็รีบน้ำผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นแล้วบิดออก หลังจากออกไปก็พบว่าหานมู่จื่อได้ปีนลุกขึ้นมา ในขณะนี้กำลังเตรียมออกไปนอกห้อง

สีหน้าของเย่โม่เซินเปลี่ยนไป จึงรีบไปดึงเธอกลับเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี

“จะไปไหน!”

หานมู่จื่อเป็นไข้จนรู้สึกสับสนงุนงง พูดออกไปตรง ๆ “ออกไปจากที่ที่มีคุณอยู่”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้สีหน้าของเย่โม่เซินก็เริ่มเปลี่ยน เขามองเธออย่างบูดบึ้ง จึงคิดว่าคงเป็นเพราะเธอมีไข้สูงจึงพูดจาอะไรเหลวไหล ท้ายที่สุดเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำ “ถึงคุณจะอยากออกไป ก็รอให้ไข้ลดก่อนค่อยไปดีไหม”

หานมู่จื่อหันศีรษะ ชำเลืองเขาด้วยความสงสัย

“ไข้ลดแล้วนายจะปล่อยฉันไปอย่างนั้นเหรอ”

“ไข้ลดก่อนค่อยว่ากัน”

ก่อนที่เธอจะตอบสนองกลับ เย่โม่เซินก็ดึงตัวเธอขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ให้เธอนอนลง แล้วใช้ผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเย็นนั้นปิดลงตรงหน้าผาก