เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 570

บทที่ 569 แท้จริงแล้วก็เป็นเพราะใจสื่อถึงกัน

เพล้ง!!

เย่โม่เซินคิดไม่ถึง ชามโจ๊กที่อยู่ในมือตกลงกระทบกับพื้นแบบนี้ เสียงของชามเซรามิกที่ตกกระทบพื้นทำให้เขาตกตะลึงอยู่ในใจ ในขณะเดียวกันก็กระทบหัวใจของหานมู่จื่อเช่นกัน

เธอหันศีรษะ หันหลังและต่อว่าเย่โม่เซิน

“ฉันไม่ต้องการให้นายมาทำหน้าซื่อใจคดอยู่ที่นี่ ฉันป่วยฉันก็ดูแลตัวฉันเองได้ แม้ว่าฉันจะป่วยตาย ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันยิ่งไม่ต้องการให้นายมาอยู่ที่นี่คอยป้อนโจ๊กให้ ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น!”

ด้านหลังของเธอเงียบสงัด ราวกับว่าไม่มีคนอยู่

แต่มีเพียงหานมู่จื่อเท่านั้นทีรู้ เย่โม่เซินคงจะได้รับความบาดเจ็บอย่างสาหัสจากเธอ

ในขณะที่เธอกำลังโกรธ และดุด่าต่อว่าเขา น้ำตาของตัวเองก็ไหลออกมาจากมุมตา ไม่สามารถหยุดไว้ได้

เธอไม่ต้องการ ไม่ต้องการเห็นเย่โม่เซินมาทำตัวอ่อนน้อมกับตัวเองขนาดนี้

เย่โม่เซินคนนี้เดิมทีจะต้องขัดขืนตัวเองก่อนหน้านี้ เขาไม่ใช่คนแบบนี้ เขาคือผู้ทรงอิทธิพลเก่งกาจน่าเกรงขามในสนามการค้า ไม่ใช่คนที่จะมายอมอ่อนน้อมยอมรับตัวเองแบบนี้

เธอไม่ต้องการเห็นเขาที่เป็นแบบนี้

หานมู่จื่อยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง จากนั้นก็เอนตัวนอนลงโดยหันหลังให้กับเย่โม่เซิน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง พยายามฟังเสียงที่เกิดขึ้นทั้งหมดในบริเวณ

ภายในห้องอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน ในที่สุดก็มีเสียงเล็กน้อย

เป็นเสียงของเครื่องเซรามิกกระทบกัน เบามาก แต่ในห้องที่เงียบสงบมันก็เพียงพอที่จะทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน

เย่โม่เซินกำลังเก็บกวาดเศษกระเบื้องเซรามิกที่อยู่บนพื้นหรือ ดวงตาของหานมู่จื่อเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น

เขาจะลำบากแบบนี้ไปทำไมกัน ลำบากทำไม

เธอปฏิบัติแบบนี้กับเขามานานแล้ว เขาแค่หันกลับออกไปโดยตรงไม่ได้หรือ

เพราะอะไรจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อแบกรับความน้อยเนื้อต่ำใจด้วย

หานมู่จื่อหลับตาลง พยายามปล่อยให้ตนเองเลิกสนใจเสียงเหล่านี้ ในที่สุดห้องก็เงียบลง หานมู่จื่อค่อยๆโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่มอย่างเงียบๆ

เธอสูดหายใจเข้า ลุกขึ้นนั่งก็พบว่าพื้นถูกเก็บกวาดอย่างสะอาดแล้ว

ทำแบบนี้กับเย่โม่เซิน ในใจของเธอไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย แต่ในใจกลับจุกแน่น

แต่ ก็ไม่สามารถจะเผชิญหน้ากับเย่โม่เซินอย่างยิ้มแย้มได้

เป็นเรื่องยากลำบากทั้งสองอย่าง

สิ่งที่เธอหวังไว้มากที่สุดในตอนนี้ ก็คือเขาไม่ควรจะปรากฏตัวต่อหน้าตัวเองอีก

เพราะ หากเขาปรากฏตัว หัวใจของตนเองก็จะกลายเป็นความยุ่งเหยิง

ไม่รู้เลยว่าควรจะเลือกอย่างไรดี

ลุกขึ้นอย่างเงียบๆ หานมู่จื่อเข้าไปในห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อออกมาก็พบกับเย่โม่เซินที่นำชามใบใหม่มาให้ แต่คราวนี้เขาไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า เพียงแต่พูดด้วยเสียงขรึมว่า “เนื่องจากคุณไม่อยากจะเจอผม อย่างนั้นผมก็ขอตัวก่อน ถ้วยผมหยิบมาให้คุณใหม่แล้ว โจ๊กคุณอย่าลืมกินนะ”

หานมู่จื่อ “......”

เธอไม่ได้ตอบรับคำพูดของเขา ได้แต่หันศีรษะไป ไม่มองเขาแม้แต่น้อย

จากนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น เป็นเสียงการเดินจากไปของเย่โม่เซิน

ในที่สุดหานมู่จื่อก็อดไม่ได้ แอบหันศีรษะกลับไปมองด้านหลังของเขา

หลังที่แข็งแกร่งและทรงพลังของเขา ในตอนนี้กลับปรากฏเป็นความโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

ได้ยินเสียงปิดประตูที่ชั้นล่าง หานมู่จื่อก็ขยับตัว จากนั้นก็ก้าวไปไปข้างหน้าโต๊ะ

โจ๊กที่ใส่ไว้ในหม้อรักษาอุณหภูมิไว้ เย่โม่เซินเป็นคนเอาขึ้นมาวางไว้ในห้องของเธอ เพื่อสะดวกที่เธอจะได้กิน

ชามถูกหยิบขึ้นมาใหม่แล้ว หานมู่จื่อนั่งลง ยกชามให้กับตนเอง ในที่สุดก็หยิบช้อนตักเข้าปาก

โจ๊กร้อนๆมีกลิ่นหอมของข้าวเล็กน้อย เอ้อระเหยโชยอยู่ระหว่างปากและฟัน หานมู่จื่อกินคำแล้วคำเล่า น้ำตาก็ไหลรินอย่างไม่มีเหตุผล

ในที่สุด เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงดังออกมา

ชั่วช้า!