เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 575

บทที่ 574 น่ารักน่าเอ็นดู

“หม่ามี๊ยังมีเรื่องต้องไปทำ เดี๋ยวก็ต้องออกไปแล้ว แต่เสี่ยวหมี่โต้วออกไปกับหม่ามี๊พร้อมกันไม่ได้ เสี่ยวหมี่โต้วต้องซ่อนตัวอยู่หลังโซฟา ออกมาไม่ได้ ได้ไหม?”

ดวงตาที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเสี่ยวหมี่โต้ว ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกผิดยิ่งนัก แต่เพื่อปกป้องเขา เธอจำเป็นต้องทนกับความรู้สึกผิดในใจ แล้วทำแบบนี้

เป็นไปตามคาด เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน ใบหน้าเล็กๆ ก็แสดงความสงสัย

“หม่ามี๊ เพราะอะไร? หนูอยากกลับบ้านพร้อมกันกับหม่ามี๊ หม่ามี๊ ไม่คิดถึงเสี่ยวหมี่โต้วเลยเหรอ?” พูดถึงตอนนี้ เสี่ยวหมี่โต้ว ใช้ทั้งมือทั้งเท้าเกาะแขนของหานมู่จื่อไว้ เด็กตัวน้อยๆ ใบหน้ามุ่ยเชียว ดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก

“หม่ามี๊ คิดถึงเสี่ยวหมี่โต้วแน่นอน หม่ามี๊ก็อยากจะอยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ว ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทุกวัน แต่หม่ามี๊มีธุระต้องทำ เสี่ยวหมี่โต้ว...... เข้าใจเสมอมาไม่ใช่เหรอ? ครั้งนี้ก็ถือว่าหม่ามี๊ขอความช่วยเหลือจากหนู หนูตกลงกับหม่ามี๊เถอะ ได้ไหม?”

พูดถึงนี่ หานมู่จื่อหันจับมือของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ เขย่าเบาๆ หวังให้เขาตกลง

ตอนแรกเสี่ยวหมี่โต้วทำปากมุ่ยด้วยความไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นหานมู่จื่อจับมือของเขาไว้ กำลังขอร้องเขา เจ้าตัวเล็กก็รู้สึกไม่ฝืนทนได้ขึ้นมา เม้มริมฝีปากเล็กน้อย สักครู่ถึงได้พยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“งั้นก็ได้ หม่ามี๊ได้พูดอย่างนั้นแล้ว ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ตกลง ก็จะดูเหมือนว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่น่ารักน่าเอ็นดูแล้ว”

“ความหมายของเสี่ยวหมี่โต้ว ก็คือตกลงแล้วใช่ไหม?”

หานมู่จื่อกอดลูกชายของตัวเองด้วยความดีใจ จูบแล้วจูบอีกที่แก้มนุ่มละมุนของเขาอย่างตื่นเต้น แนบชิดแล้วแนบชิดอีก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความพึงพอใจและภาคภูมิใจ

“ขอบคุณเสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วลูบหลังหัวของหานมู่จื่อเบาๆอย่างภาคภูมิใจ พูดด้วยจิตใจกว้างขวางยิ่งนัก “หม่ามี๊ หนูเป็นลูกที่น่ารักของหม่ามี๊นะ ไม่ต้องเกรงใจแบบนี้ครับ ~”

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ เสียงที่เย็นชาก็ดังมาจากข้างนอก

หานมู่จื่อตกตะลึง เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาถี่ๆ จ้องมองเธออย่างไร้เดียงสา

“ที่หม่ามี๊กลัว คือคนนี้เหรอ?”

“ใช่” หานมู่จื่อพยักหน้า แล้วยื่นมือไปปิดหูของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ จากนั้นก็ยิ้มให้เขา พูดกับเขาด้วยภาษาใบ้ว่า “ฟังคำสอนของหม่ามี๊”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เริ่มยื่นมือออกมาปิดหูตัวเอง แทนที่มือของหานมู่จื่อฉากนี้ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

เสี่ยวหมี่โต้วของเธอ เป็นเด็กที่ดีและน่ารักที่สุดในโลก ไม่เช่นนั้น......จะเริ่มยื่นมือออกมาแทนที่เธออย่างเอาใจใส่ได้อย่างไร?

หานมู่จื่อลูบหัวของเขาเบาๆ ดูเขาซ่อนตัวอยู่หลังโซฟา ถึงได้โบกมือให้เขา แล้วลุกขึ้น

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอได้ถูกเย่โม่เซินอุ้มเข้าไปในลิฟต์แล้ว และชั้นลิฟต์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวลง

รถของเขาจอดอยู่ที่หน้าประตูชั้นล่าง ถ้าอุ้มเธอออกไปอย่างนี้ คนอื่นจะต้องเห็นแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็บีบมือของเย่โม่เซินเบาๆ

“ฉันลงมาเดินเองได้จริงๆ คุณปล่อยฉันลงเถอะ”

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเม้มแน่นไว้ตลอด ราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย

หานมู่จื่อหมดหนทาง เห็นว่ากำลังจะถึงชั้นหนึ่งแล้ว ก็ทำได้เพียงอ่อนข้อลง “แม้อยากก็อุ้ม ก็อย่าอุ้มตรงนี้ ช่วงระยะทางก่อนจะขึ้นรถ ให้ฉันเดินเองได้ไหม?”

เย่โม่เซินก้มศีรษะลง ผู้หญิงในอ้อมกอดมือคล้องคอไว้ ดวงตาที่สว่างชัดเจน เต็มไปด้วยคำวิงวอน เย่โม่เซินจะปฏิเสธเธอลงคอได้อย่างไร?

ไม่รอให้หานมู่จื่อพูดขึ้นอีกครั้ง เย่โม่เซินก็ได้วางเธอลงแล้ว

ตอนที่หานมู่จื่อเท้าลงบนพื้น ยังคิดว่าเป็นภาพลวงตาของตัวเอง เย่โม่เซินเชื่อฟังคำพูดของเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่เธอไม่มีเวลาไปคิดมาก เพราะไม่นาน ประตูลิฟต์ก็เปิดออกแล้ว หานมู่จื่อไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่น ก็ได้รีบก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเธอก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วมุ่น รีบเดินตามไป

==