เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 574

บทที่ 573 ได้เจอเข้า

“เย่ ประธานเย่” เสี่ยวเหยียนกระตุกมุมปากเล็กน้อย พยายามเรียกอีกฝ่าย

สายตาที่เยือกเย็นของเย่โม่เซิน กวาดมองไปรอบๆ แต่ไม่ได้เห็นร่างของหานมู่จื่อ แววตาของเขาเย็บเฉียบ ถามอย่างเย็นชา “เธออยู่ที่ไหน?”

เสี่ยวเหยียนไม่ลืมสิ่งที่หานมู่จื่อบอกไว้กับเธอในเมื่อกี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่โม่เซินที่มีบุคลิกทรงพลังอย่างยิ่ง เธอยังคงมีความอ่อนแอและรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย ดังนั้นดวงตาของเธอ จึงมองไปที่ห้องรับรองโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นถึงได้พูดขึ้นเสียงเบา “มู่จื่อบอกว่า ให้คุณไปรอเธอที่ข้างล่างห้านาที หลังจากห้านาที เธอก็จะลงไปชั้นล่างหาประธานเย่”

“ห้านาที?” เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง ดวงตาที่ดุดันก็เผยให้เห็นถึงความอันตราย ริมฝีปากบางของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ฉันให้เวลาเธอมากขนาดนั้นแล้ว ยังอยากต่อรองกับฉันอีก?”

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ

ผู้ชายคนนี้หล่อมากจริงๆ ยังดีที่เธอชอบหานชิงแล้ว ฮืมๆๆ!

“ประธานเย่ มู่จื่อบอกว่าห้านาทีจะลงไป ก็ต้องลงไปแน่นอน คุณเชื่อเธอสักครั้งเถอะ”

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของกับเขาในเมื่อกี้เลย

เหอะ

ความเย็นชาในดวงตาของเย่โม่เซิน ลึกลงไปอีกหน่อย จ้องมองที่ประตูห้องรับรอง

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไป เส้นประสาททั่วร่างกายตึงเครียดในทันที

สายตาของเขามองที่ไหน? หรือว่าเขาต้องการเข้าไปในห้องรับรอง?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ขาตระหง่านของเย่โม่เซิน ก็ได้ขยับแล้ว และได้ เดินไปที่ห้องรับรองจริงๆด้วย

“เย่ เย่ ประธานเย่!” เสี่ยวเหยียนประหม่ามากจนสีหน้าขาวซีด เด้งตัวจากที่นั่งทันที วินาทีต่อมา เธอก็ก้าวไปข้างหน้าขวางทางเดินของเย่โม่เซินไว้

“คุณจะทำอะไร?”

เย่โม่เซินมองเสี่ยวเหยียนที่ขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“หลีกไป”

“ไม่ ไม่ได้!” เสี่ยวเหยียนพูดติดอ่างเล็กน้อย กางมือออก ขวางไว้ตรงหน้าเขา เธอได้สัญญากับมู่จื่อไว้แล้ว ว่าจะช่วยเธอปกปิดให้ดี ถ้าเย่โม่เซินพุ่งเข้าไปในเวลานี้ ถึงเวลานั้น เธอจะพูดกับมู่จื่ออย่างไร?

เย่โม่เซินขมวดคิ้วมุ่นเพิ่มอีก มองเสี่ยวเหยียนที่ขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แววตารู้สึกสงสัยขึ้นมา

ทำไมสีหน้าและแววตาของผู้หญิงคนนี้ ถึงได้ลุกลี้ลุกลนอย่างนี้ ราวกับว่ากลัวเขาจะบุกเข้าไปในห้องรับรอง

หรือว่าในห้องรับรอง มีอะไรที่ไม่สามารถให้คนอื่นรู้ได้?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเย่โม่เซินก็บึ้งตึงในทันที พูดอย่างเย็นชา “ฉันพูดครั้งสุดท้าย หลบไป”

ดวงตาที่เยือกเย็นเช่นนี้ ทำให้เสี่ยวเหยียนขาสั่นสะท้านเลยจริงๆ แต่เธอได้ตกลงกับมู่จื่อแล้ว ดังนั้นจึงต้องยืนอยู่ในที่เดิมอย่างแข็งแกร่ง แล้วพูดว่า “ประธานเย่ สิ่งที่มู่จื่อบอกให้ฉันสื่อนั้น ก็หมายถึงแบบนี้ ก็แค่เวลาเพียงห้านาที เธอจะต้องลงไปตรงเวลาแน่นอน”

“ห้านาที? เหอะ” เย่โม่เซินยิ้มเยาะ “งั้นฉันก็เข้าไปในห้องรับรองรอเธอห้านาที”

เย่โม่เซินเห็นว่าเธอยังคงยืนขวางทางตัวเองไว้ ไม่มีความอดทนที่จะมาเสียเวลาจัดการกับเสี่ยวเหยียนแล้วจริงๆ แววตาที่คมเฉียบดุจใบมีด จ้องที่ใบหน้าเธอ “หลบไม่หลบ?”

เสี่ยวเหยียน “......”

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ม่านตาขยายเล็กน้อย

แอ๊ด——

และในเวลานี้ ประตูห้องรับรองก็เปิดออก หานมู่จื่อเดินออกไปด้วยสีหน้าไม่ดี