เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 573

บทที่ 572 สามารถปกปิดได้ชั่วคราว ก็เอาเฉพาะหน้าก่อน

หานมู่จื่อขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ห้องทำงาน

ในห้องทำงาน เสี่ยวเหยียนถือโทรศัพท์ยืนอยู่หน้าชั้นวางเอกสาร กำลังโทรคุยพร้อมกับค้นหาแฟ้มเอกสารบนชั้นวางด้วย น่าจะพบแฟ้มเอกสารที่ตัวเองต้องการแล้ว เธอหนีบโทรศัพท์ไว้บนไหล่ พลิกดูแฟ้มเอกสารพร้อมถามว่า “ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ เมื่อกี้ทางฉันได้ยินไม่ค่อยชัด รบกวนคุณพูดอีกครั้งได้ไหม?”

“อ้อ? อย่างนี้นี่เอง ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวคุณส่งมาที่อีเมล์ของฉัน ฉันดูให้คุณอีกครั้ง ได้ค่ะๆ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เสี่ยวเหยียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ถือแฟ้มเอกสารหันกลับมา

ตอนที่เห็นหานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตั้งสติได้

“มู่จื่อ?”

หานมู่จื่อยิ้มอ่อนๆ เดินเข้าไปรับแฟ้มเอกสารในมือของเธอ แล้วพูดติดตลกว่า “ยุ่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนถือโอกาสให้แฟ้มเอกสารในมือ ถูกเธอดึงออกไป จากนั้นก็ใส่โทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง พูดอย่างจนใจ “ทำยังไงได้ เธอไม่อยู่ ฉันก็ต้องแบกรับเรื่องทั้งหมดคนเดียว”

“พูดถึง ทำไมเธอมากะทันหัน? ฉันยังคิดว่า วันนี้เธอคงไม่มา ที่บริษัทแล้ว ถึงยังไง......”

พูดถึงตรงนี้ สายตาของเสี่ยวเหยียนหลบเล็กน้อย หัวก็ก้มลงไป

“ถึงยังไงอะไร?” หานมู่จื่อเปิดแฟ้มเอกสารพร้อมมองไปที่เธอ

“ถึงยังไงสิ่งที่ฉันพูดเมื่อคืนนี้ ต้องทำให้เธอขุ่นเคืองแน่นอน” เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่าง มองไปที่หานมู่จื่อด้วยความรู้สึกละอายแล้วพูดอธิบาย “ที่จริงเมื่อคืนตอนฉันนอน ได้คิดอย่างละเอียดรอบคอบ รู้สึกว่าฉันพูดแบบนั้นไม่ถูกต้อง เรื่องความรู้สึก คนนอกจะพูดรู้เรื่องได้อย่างไรกัน แม้ว่าฉันจะได้เห็นภายนอก แต่ฉันก็มองไม่เห็นข้างในหัวใจของเธอ ในฐานะเพื่อน สิ่งที่ฉันสมควรตายมากที่สุด ก็คือพูดสิ่งเหล่านี้อย่างคิดไปเอง ขอโทษ......”

“ได้แล้ว” หานมู่จื่อขัดจังหวะเธอ พูดอย่างจนใจ “เธอไม่ต้องขอโทษ เรื่องนี้ฉันไม่ได้นำมาใส่ใจเลย”

คอของเธอแหบแห้งเล็กน้อย อาจเป็นผลสืบเนื่องของไข้

เสี่ยวเหยียนเป็นคนละเอียดอ่อน ฟังออกว่าเสียงของเธอผิดปกติเล็กน้อย แล้วมองไปที่สีหน้าเธออีกครั้ง “เธอไม่โกรธจริงๆเหรอ เมื่อคืน......”

“ไม่” หานมู่จื่อส่ายหัว “เรื่องผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเลย เธออย่าคิดอีกเลย”

“นั้นก็ได้”

หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และได้เริ่มทำงานกับเสี่ยวเหยียนอย่างจริงจัง

ประมาณสิบนาทีต่อมา หานมู่จื่อจำบางอย่างได้ “ใช่แล้ว อีกสักพักฉันก็ต้องกลับไปแล้ว”

“ทำไมหละ?” เสี่ยวเหยียนถามอย่างไม่เข้าใจ “เธอไม่สบายเหรอ?”

เมื่อได้ยินหานมู่จื่อชะงัก เธอมองไปที่เสี่ยวเหยียน “ชัดเจนมากเลยเหรอ?”

“เสียงแหบแห้งเล็กน้อย หน้าแดงก็แดงนิดหน่อย เป็นอะไร? เธอป่วยจริงๆเหรอ ฉันแค่เผลอถามไปอย่างนั้น”

“ไม่ใช่” หานมู่จื่อยิ้มอ่อนๆ ปฏิเสธ “ฉันจะป่วยง่ายๆได้ยังไง? แต่เจ็บคอนิดหน่อยเท่านั้น ดื่มน้ำมากขึ้นก็แก้ได้แล้ว”

หานมู่จื่อเหลือบมองเวลา เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่นาทีที่เย่โม่เซินนัดกับเธอไว้ หากเธอไม่ลงไป คาดว่าตามนิสัยของเย่โม่เซินแล้ว จะเกิดขึ้นลากตัวด้วยตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงคำนวณเวลาเอง แล้วลงไป

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ประตูห้องรับรองด้านหลังก็เปิดออกกะทันหัน แล้วเสียงน่ารักของเด็กน้อยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“หม่ามี๊!”

หานมู่จื่อสะดุ้ง หันหน้าไปเห็นเสี่ยวหมี่โต้วออกมาจากห้องรับรองกะทันหัน ทันทีที่เห็นเธอ ก็วิ่งพุ่งเข้าหาเธอด้วยขาสั้นๆในทันที

ตอนที่เธอชะงัก เสี่ยวหมี่โต้วได้กระโดดกอดเธอแล้ว หานมู่จื่อยกมือขึ้นพยุงก้นเล็กๆของเขาโดยอัตโนมัติ