เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 572

บทที่ 571 มีฉันอยู่

ปัง!

หลังจากที่ประตูรถปิดลง เย่โม่เซินก็โน้มตัวเข้ามาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ หานมู่จื่อพูดอย่างลังเลว่า “ฉันทำเองก็ได้”

แต่เย่โม่เซินไม่สนใจเธอเลย โน้มตัวตรงหน้าเธอ แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ไอละมุนรดที่ต้นคอของเธอ หานมู่จื่อกะพริบตาเบาๆ จ้องมองจมูกที่สูงโด่งและริมฝีปากบางที่เม้มเป็นเส้นตรงของเขา ทำให้มีอารมณ์ชั่ววูบ ที่อยากจะจูบเข้าไป

ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจ หานมู่จื่อก็ตกใจจนหน้าซีด และในขณะเดียวกัน ก็ยื่นมือผลักเย่โม่เซินออกไป

เย่โม่เซินรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเสร็จพอดี กำลังจะถอยกลับ ถูกเธอผลักแบบนี้ ก็ล้มตัวไปที่เบาะคนขับเลย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “จู่ๆคุณเป็นบ้าอะไร?”

หานมู่จื่อรู้สึกว่าหูของตัวเองร้อนผ่าว กัดฟันแน่น “คุณอยู่ห่างฉันหน่อย ฉันไม่ต้องการคุณทำสิ่งเหล่านี้ให้ฉัน”

ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่เธอสามารถทำได้ด้วยตัวเอง แต่เขาดันจะมาแย่ง

“ทำก็ทำหมดแล้ว คุณจะทำยังไงได้?” ตอนแรกเย่โม่เซิน รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นติ่งหูของเธอแดงเล็กน้อย ก็รู้ว่าเมื่อกี้เธอกำลังเขิน

ส่วนทำไมถึงเขินเขาไม่รู้ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเขิน เขาก็มีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้

หานมู่จื่อหันหน้าหนี เลื่อนกระจกรถลง ไม่คิดจะสนใจเขาอีก

คนคนนี้ ยิ่งสนใจก็ยิ่งได้ใจ

“ไปบริษัท?”

หานมู่จื่อพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เย่โม่เซินขับรถได้นิ่งมาก เดิมทีหานมู่จื่อก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย และที่นี่ก็อยู่ห่างจากบริษัทช่วงหนึ่ง ในตอนแรกเธออยากรับลมเย็นเพื่อกระจายความร้อนบนใบหน้าตัวเอง แต่เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที กระจกรถก็ถูกเย่โม่เซินปิดลง

เธอโกรธจนหันหน้ามาถามเขาทันที

“คุณปิดกระจกรถฉันทำไม?”

“คุณลืมไปแล้วหรือว่า ตอนนี้คุณเป็นผู้ป่วย รับลมไม่ได้!”

หานมู่จื่อ “......”

ช่างเถอะ ไม่รับก็ไม่รับ

เธอเอนตัวลงไปที่เบาะด้านหลัง เย่โม่เซินก็พูดขึ้นว่า “จะเลื่อนเบาะลงไหม คุณนอนสักพัก?”

“ไม่จำเป็น”

เธอนั่งตัวตรงอีกครั้ง ซึ่งอาจพูดได้ว่า ทำตรงข้ามกับคำพูดของเย่โม่เซิน

“......”

เย่โม่เซินไม่ได้ว่าเธออีก

นั่งตัวตรงอยู่สักพัก ในที่สุดหานมู่จื่อก็ยังทนไม่ไหว ไม่นานร่างกายก็ค่อยๆเอนตัวไปข้างหลัง หัวพิงเบาะเก้าอี้หนัง หนังตาหนักมากจนแทบจะไม่สามารถลืมตาได้

ในที่สุด หายใจของเธอก็ค่อยๆสม่ำเสมอ

เย่โม่เซินปลดกระดุมเสื้อสูทของตัวเองด้วยมือเดียว จอดรถตอนไฟแดง แล้วถอดเสื้อสูทออกมา คลุมเสื้อสูทบนตัวเธออย่างอ่อนโยนเบามือ

หานมู่จื่อที่หลับไปแล้ว น่าจะรู้สึกหนาวเล็กน้อย และเสื้อสูทเพิ่งจะถอดออก ดังนั้นในนั้นยังมีอุณหภูมิร่างกายของเย่โม่เซินหลงเหลืออยู่ ตอนที่เสื้อสูทคลุมลงไป หานมู่จื่อก็ได้หดตัวเข้าสู่ส่วนที่อบอุ่นของเสื้อสูทโดยสัญชาตญาณ ไหล่และมือก็หดเข้าไปด้วย

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว เปิดเครื่องปรับอากาศในรถทันที แล้วปรับอุณหภูมิให้อยู่ในระดับพอดี

อุณหภูมิในรถก็อุ่นขึ้นในทันที หานมู่จื่อที่อยู่ในยามหลับ ก็ไม่ได้นอนหดตัวอีกต่อไปแล้ว และได้นอนอยู่ที่นั่นอย่างความสบายใจ ใบหน้าเงียบสงบ

ใต้อาคารของบริษัท รถคันหนึ่งหยุดนิ่งที่ประตูอย่างสงบ

ที่จริงมาถึงนานแล้ว แต่เย่โม่เซินเห็นท่าทางหานมู่จื่อหลับสบาย จึงทนไม่ได้ที่จะไปรบกวน

อีกอย่างเธอไม่สบาย ง่วงตอนนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

ในเมื่อที่นี่สามารถทำให้เธอหลับสบาย ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะให้เธอพักผ่อนสักพัก

เย่โม่เซินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรศัพท์มือถือของเขาก็เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิดด้วย สามารถตรวจสอบสถานการณ์และเหตุการณ์ตรงประตูหน้าบ้านของหานมู่จื่อ ในตอนนี้

ย้อนกลับไปดูหลายครั้ง หน้าจอก็แสดงเป็นปกติ

ในที่สุดเย่โม่เซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อีกฝ่ายน่าจะรู้แล้วว่า ทางพวกเขาเริ่มต่อสู้กลับแล้ว ดังนั้นจึงหยุดมือทันเวลา