เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 579

บทที่ 578 ในชีวิตนี้ ผู้หญิงคนเดียวของฉันก็คือคุณ

ความตกใจสะพรึงกลัวของหานมู่จื่อในเมื่อครู่ ได้หายไปอย่างไม่รู้ตัวแล้ว

หญิงสาวแตะเซรั่มที่คางของเธอไว้ปลายนิ้ว ทาที่ปลายจมูกของเธอ “นี่มันอะไร?”

ก็ได้ เธอล้างหน้าไม่สะอาดจริงๆ หานมู่จื่อหน้าแดงเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเย่โม่เซิน แต่ได้หันหน้าหนี ทิศทางคือจุดที่ทุลักทุเลในเมื่อกี้

แต่เธอยังเห็นไม่ชัด มือใหญ่ของเย่โม่เซินก็เอื้อมมาปิดตาของเธอไว้

“อย่าไปดูเลย ฉันพาคุณขึ้นไปชั้นบนก่อน คุณไปอยู่ชั้นบนสักพัก”

พูดจบ ก็ไม่สนว่าหานมู่จื่อจะเห็นด้วยหรือเปล่า ก็ได้อุ้มตัวเธอขึ้นมาทันที แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากเท่านั้น ตอนที่เดินผ่าน หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่อยากจะไปดูอีก แต่เย่โม่เซินเหมือนคาดการณ์ล่วงหน้าได้ จับหัวของเธอไว้ “อยากดูอะไร? กลัวก็อย่าดูเยอะ”

จากนั้นเย่โม่เซินก็อุ้มเธอกลับไปที่ห้องของเธอเอง วางเธอลงบนเตียงนุ่มตัวใหญ่

“อยู่ที่นี่ดีๆ ชั้นล่างจัดการเสร็จเรียบร้อย ฉันค่อยมาเรียกคุณ”

หลังจากพูดเสร็จ เย่โม่เซินก็ออกไป

หลังจากที่เย่โม่เซินจากไป หานมู่จื่อกะพริบตาเล็กน้อย นอนลงบนเตียงตัวใหญ่ที่นุ่มละมุน กอดผ้าห่มข้างๆไว้

ในช่วงเวลานี้ ที่เย่โม่เซินทำกับเธอ ไร้ที่ติจริงๆ

แต่ว่า......ใครกันแน่ ที่จะเล่นตลกแบบนี้?

ดูจากเหตุการณ์ในช่วงนี้ วันแรกพัสดุกระต่ายตาย บวกกับหนูที่ตายและคำว่าไปตายในโต๊ะอาหารของวันนี้ ทั้งหมดน่าจะเป็นฝีมือของคนคนเดียวกัน

แต่คนที่แกล้งทำเป็นคนส่งพัสดุ ส่งกล่องมาให้ กลับฆ่าตัวตายอย่างกะทันหัน ดูผิวเผินเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย แต่เป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่ ก็เป็นปริศนา

และคนที่สะกดรอยตามเธอช่วงสองวันก่อน ในตอนนั้นที่พวกเธอซ่อนตัวอยู่ในความมืด เนื้อหาในสนทนาของพวกเขาฟังดูไม่ค่อยระมัดระวังนัก แต่เหตุใดทั้งสองคนได้กลับไปยังเส้นทางเดิมอย่างกะทันหัน ทั้งหมดนี้ ดูเหมือนว่าจะมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลัง

แต่ว่า คนคนนี้คือใครกันแน่? กำลังจะช่วยคนที่ทำร้ายเธอหรือ?

เธอไปขัดใจใครอีก......

ในหัวสมองสับสนมึนงงไปหมด ชั้นล่างเกิดอะไรขึ้น หานมู่จื่อไม่รู้เลย สุดท้ายนอนอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆหลับไป

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้กลิ่นข้าวหอมฟุ้ง

หานมู่จื่อลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง ก็เห็นเย่โม่เซินนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในทันที

“ตื่นแล้วเหรอ” เย่โม่เซินได้ยินเสียง จึงลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ “เชฟเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ปลุกขึ้นมาทานอะไร หน่อย”

เธอยังไม่ทันที่จะตอบสนอง ก็ถูกเย่โม่เซินอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง

หานมู่จื่อ “......คุณไม่ต้องอุ้มฉันตลอดเวลา ฉันมีเท้า เดินเองได้”

“เดินได้มั่นคง?”

เย่โม่เซินแค่ประโยคเดียว ก็ทำให้เธอเกือบสำลักตาย หานมู่จื่อพูดไม่ออกในทันใด เมื่อลงไปถึงชั้นล่าง ก็ได้พบว่าบนโต๊ะอาหารนั้นเต็มไปด้วยอาหารอร่อยมากมาย

ดูเหมือนว่าจะมีอยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการบำรุงและให้รสจืดเป็นหลัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีและไม่มีอันตรายต่ออาการป่วยของเธอ

ในเวลาที่หานมู่จื่อตะลึงกับการเอาใจใส่ของเชฟ ก็รู้สึกประทับใจด้วย

เพราะอย่างไรแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็ต้องได้รับคำสั่งจากเย่โม่เซิน แน่นอน

สิ่งสกปรกบนพื้นได้รับการเก็บกวางเรียบร้อยแล้ว ความตกใจในเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย

“เชฟล่ะ”

หานมู่จื่อมองดูรอบๆ พบว่ารอบข้างไม่มีคนอื่นอยู่เลย มีเพียงเธอและเย่โม่เซินสองคน