เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 580

บทที่ 579 ปัญหาความรัก

“......ปัญหาความรัก?” หานมู่จื่อได้ยินสี่คำนี้ ปวดหัวเล็กน้อย เธอยื่นมือนวดระหว่างคิ้วของตัวเองเบาๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในสองสามวันที่ผ่านมา พูดอย่างจนใจ

“ก็ได้ ยังไงช่วงนี้ที่บ้านก็ไม่ปลอดภัย เธออยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ว ฉันก็รู้สึกโล่งใจ ใช่แล้ว พี่ชายฉันไม่ได้สงสัยใช่ไหม?”

“น่าจะไม่นะ ฉันเห็นเขาปกติเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะฉันเอง......ฉันไม่กล้าสังเกตเขาด้วย เลยไม่รู้สถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไร แต่ฉันคิดว่า ตราบใดที่เขาไม่ไปถามเธอ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร?”

“อืม”

ทั้งสองคุยกันอีกสักพัก หานมู่จื่อถึงได้วางสายลง

สำหรับเหตุผลที่ออกจากบ้านของเสี่ยวเหยียนนี้ เธอรู้สึกจนปัญญา แต่งก็ทำได้แค่ยอมรับ

*

ในวันรุ่งขึ้น

ตอนที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา รู้สึกร่างกายดีขึ้นมาก มือเท้าก็ผ่อนคลายไม่น้อย การนอนหลับเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับการเจ็บป่วยจริงๆด้วย

เธอล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติ จากนั้นก็แต่งหน้าลงไปชั้นล่าง

เธอทำอาหารเช้าเอง เตรียมจะเอาไปกินตอนไปบริษัท แต่เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว ถึงได้พบว่าตัวเองทำเกินที่หนึ่ง

หานมู่จื่อมองอาหารเช้าที่เกินมาตรงหน้าอย่างงุนงง ทันใดนั้นในหัวสมองก็นึกถึงใบหน้าที่หล่อเหลาขึ้นมา

เธอดึงสติกลับมากะทันหัน ส่ายหัวเล็กน้อย

ไม่ใช่ เธอจะทำอาหารเช้าให้เย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัวได้อย่างไร?

ทั้งๆที่ที่อยากจะปฏิเสธเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?

สุดท้าย หานมู่จื่อก็ถืออาหารเช้าทั้งสองชิ้นออกจากบ้าน หลังจากล็อคประตูแล้ว ก็ยืนรออยู่ที่หน้าลิฟต์ เธอจ้องมองปุ่มกดลิฟต์ หัวใจก็ดูเหมือนกระเพื่อมขึ้นเรื่อยๆ ตามชั้นลิฟต์ที่ขึ้นมา แล้วเริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เธอกัดริมฝีปากล่าง ทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดกับอารมณ์ของตัวเอง

เพราะว่า เธอถึงกับคาดหวังว่า เย่โม่เซินจะเปิดประตูในเวลานี้ แล้วเดินออกมา

เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองมีความคิดนี้อย่างชัดเจน สีหน้าของหานมู่จื่อยิ่งดูแย่ลง ดังนั้นเธอจึงอยากให้ลิฟต์ขึ้นมาเร็วๆ เธอจะได้รีบเข้าไปในลิฟต์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา ก่อนที่เย่โม่เซินจะออกมา

มิฉะนั้นตอนนี้เธอมีความคิดเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเย่โม่เซินกับยังไง

ดิง——

ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกตามความคาดหวังของเธอ หานมู่จื่อรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าในวินาทีถัดไป เย่โม่เซินก็จะออกมาจากบ้าน

เธอเฝ้าดูประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ตอนที่ข้างในลิฟต์เหลือเธอแค่คนเดียว หานมู่จื่อพบว่า ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกัน ในใจก็มีความรู้สึกผิดหวังบางอย่าง

เธอยื่นมือกุมหัวใจของตัวเองไว้ รำคาญกับความรู้สึกแบบนี้ยิ่งนัก

เธอควรมีใจดั่งน้ำนิ่ง ต่อให้ไม่สามารถทำได้ ก็ไม่ควรมีความคิดแบบนี้กับเย่โม่เซิน ตั้งแต่วินาทีที่เธอคิดจะกลับมาในประเทศ เธอก็ได้ตัดสินใจแล้ว ที่จะปิดผนึกอารมณ์ทั้งหมดของตัวเอง

แต่ไม่คาดคิดว่า......

คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต

ลิฟต์เคลื่อนตัวลงอย่างราบรื่น ระหว่างทางไม่มีคนเข้ามาเลยสักคน มีเพียงตัวเธอเองอย่างเงียบสงบ

มาถึงชั้นแรกอย่างราบรื่น หานมู่จื่อหายใจเข้าลึกๆ เก็บอารมณ์ของตัวเองให้เรียบร้อย เผยรอยยิ้มออกมา

ไม่เป็นไร แซนวิชสองชิ้น เดี๋ยวไปที่บริษัท เธอเตรียมเอาไว้ให้เสี่ยวเหยียนด้วย ยังไงก็แล้วแต่ มันก็ไม่ใช่ว่าจะให้เย่โม่เซิน

ดิง——

หานมู่จื่อใบหน้ามีรอยยิ้ม เหยียบรองเท้าส้นสูงไว้ เตรียมออกจากลิฟต์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นคนที่อยู่ด้านนอก ก็ถึงกับตกตะลึง

ชายที่ยืนอยู่ประตูลิฟต์ สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ แต่ใบหน้ายังคงหล่อเหลา นอกจากเย่โม่เซินแล้ว ยังจะมีใครได้อีก?”

เขาเดินไปข้างหน้า ก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ จับข้อมือของเธอไว้ น้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อย “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”