เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 58

บทที่ 58 ครรภ์ได้รับการกระทบกระเทือน

เมื่อเห็นแก้มสีขาวของ เสิ่นเฉียวกำลังจะชนไปที่ด้านหน้า เซียวซู่ ก็คิดจะลุกขึ้น แต่มีคนเร็วกว่า

เย่โม่เซินเหยียดแขนออกและกอดไหล่บาง ๆ ของเธอ แล้วใช้แรงดึงร่างของเธอเข้ามาตัวเอง

ร่างเล็กกะทัดรัดก้มลงมาในอ้อมแขนของเขา เซียวซู่เห็นฉากนี้ต่อหน้า เมื่อปากจะพูดก็อันธทานหายไปโดยทันที

“ไปโรงพยาบาล”

ชายที่นั่งด้านหลังออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“รับทราบ”

เสิ่นเฉียวไม่ได้หมดสติ เพียงแค่แข็งแกร่งมานาน สติสัมปชัญญะของเธอนั้นเริ่มเลือนราง เธอคิดว่าตัวเองจะล้มไปชน ใครจะรู้ได้ว่า จะมีมือใหญ่คู่หนึ่ง มาคว้าตัวเธอเอาไว้ จากนั้นก็พาเข้าไปในอ้อมแขนที่มีน้ำใจโอบอ้อมอารี แต่เยือกเย็น

เมื่อ เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคางที่มั่นคงของเย่โม่เซินและลำคอที่สวยงามและชัดเจน ลมหายใจของเขาเยือกเย็น แต่มันให้ความรู้สึกสงบมาก

อีกแล้ว

ช่วยเธออีกแล้ว เขาจะไม่พูดอะไรที่จะทำร้ายเธอหลังจากช่วยเธอเหรอ?

เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียวก็ยื่นมือไปผลักเย่โม่เซินออก “คุณไม่ต้องยุ่ง”

เธอมีพละกำลังไม่มาก อีกทั้งร่างกายไม่ค่อยสบาย ทำให้ไม่มีแรง จึงผลักเย่โม่เซินออกไปไม่พ้น

“เกิดอะไรขึ้น？” ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่อยู่ในสายตาของเย่โม่เซิน แต่การเคลื่อนไหวและน้ำเสียงของเธอ ทำให้เขาไม่มีความสุข

“ฉันไม่ต้องการให้คุณมายุ่ง” ก่อนหน้านี้เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก จนถูกประคองขึ้นมาบนรถยังคงรู้สึกสับสนเล็กน้อย ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของเย่โม่เซินลมหายใจเยือกเย็นในตัวเขา ทำให้สติของเธอชัดเจน

โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นเฉียวคิดว่าหานเส่โยวอาจจะไปถึงแล้ว จึงเอ่ยปากพูด “ฉันจะลงรถ”

ได้ยินเช่นนี้ คิ้วที่สวยงามของเย่โม่เซินก็ขมวดขึ้นมาทันที สายตาที่เย็นชาก็จ้องไปที่เธอ

“คุณพูดอะไร?”

สายตาของเขามีความดุร้ายเล็กน้อย ราวกับมีดที่วางลงไปบนใบหน้าของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวตะลึงงัน แต่ยังคงกัดริมฝีปากล่างอย่างดื้อรั้น “จากที่คุณชายเย่เป็นคนพูด ฉันไม่เท่ากับว่าเป็นคนนอกเหรอ? ในเมื่อฉันเป็นคนนนอก ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คุณชายเย่กรุณาให้ฉันลงจากรถด้วย เรื่องของฉันไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

เซียวซู่และคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้า “……”

คุณนายน้อยสองอย่างนี้จะดีเหรอ? คาดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดอย่างนี้กับคุณชายเย่ช่างมีความกล้าหาญจริง ๆ

อุณหภูมิภายในรถลดลงอย่างกะทันหัน

“คุณลองพูดประโยคเมื่อสักครู่อีกครั้งดู”

เสิ่นเฉียว กัดริมฝีปากล่าง รู้สึกถึงการบีบบังคับกำลังล้อมรอบตัวเธอ เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้

พูดอีกครั้งเหรอ? เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้น เมื่อสังเกตว่าดวงตาของเย่โม่เซินนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเธอจะต้องพูดอีกหนึ่งประโยค เขาจะยื่นมือออกมาและบีบคอเธอโดยไม่ลังเล จนทำให้เธอตาย

เมื่อคิดแล้ว ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็ไม่พูดประโยคที่เพิ่งพูดออกมา แค่ถามกลับว่า “จะพูดอักกี่ครั้ง แล้วมันไม่เหมือนกันเหรอ? ฉันไม่ใช่เครื่องอ่านเสียงซ้ำนะ ถึงอย่างไร ฉันก็จะลงจากรถ”

เย่โม่เซินไม่เคลื่อนไหว

“ฉันจะลงจากรถ” เสิ่นเฉียว ยืนยันด้วยเสียงที่หนักแน่นอีกครั้ง

วินาทีต่อมา นิ้วของเย่โม่เซินบีบคางของเธอแรง จนกระดูกแทบแหลก

ไม่ว่าคุณจะเชื่อฉันหรือไม่ฉันก็จะส่งคุณลงรถ เมื่อถึงเวลา คุณกับลูกอย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็ขาวซีดจนดูไม่ได้ ริมฝีปากของเธอสั่นเทา “เย่โม่เซิน คุณมันคือปีศาจ”

เย่โม่เซิน ยิ้มอย่างเยือกเย็น “ปีศาจเหรอ? เสียใจจริง ๆ ที่รับปากว่าคุณว่าจะเก็บเจ้าลูกนอกสมรสนั้นไว้ ผู้ชายที่อ่อนแออย่างนั้น ถ้าคุณไม่มีสมองจะทำอย่างไร ยังคิดที่จะปกป้องลูก ๆ แทนเขาเหรอ?”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก ลูกนั้นไม่ใช่ของหลินเจียง

แต่เธอไม่มีวิธีการที่จะสามารถอธิบายกับเย่โม่เซินได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นใคร ในใจหงุดหงิดขึ้นมาทันที จึงพูดกับเย่โม่เซินว่า “คุณไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลย”

เย่โม่เซิน ยิ้มอย่างเยือกเย็น โดยไม่สนใจเธออีก

ในที่สุด เสิ่นเฉียว ก็เงียบ โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของเย่โม่เซิน หยุดนิ่ง ใครกันที่ห่วงเธอขนาดนี้?

เสิ่นเฉียวก้มลงหยิบโทรศัพท์อีกครั้ง ในขณะเดียวกันเย่โม่เซินก็ได้ปล่อยมือที่บีบเธอเอาไว้