เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 59

บทที่ 59 หลอกลวงตัวเอง

“คุณเป็นสามีที่มีความรับผิดชอบไหม? ไม่ควรปฏิบัติต่อภรรยาที่ตั้งครรภ์อย่างทะนุถนอมแล้วเหรอ?” การสอบปากคำหลายครั้งทำให้ใบหน้าของ เย่โม่เซิน ซีด มือที่วางอยู่บนกระดานกำแน่นโดยไร้เสียงมากขึ้น จนข้อต่อกลายเป็นสีขาว

เซียวซู่รู้สึกได้ถึงความกดดันอย่างชัดเจน จึงรีบเอ่ยปากพูดก่อนที่เย่โม่เซินจะอารมณ์แปรปรวน “ขออภัยคุณหมอด้วย ขาและเท้าของเย่โม่เซินนั้นเดินไม่ค่อยสะดวก อีกทั้งก่อนหน้านี้พวกเราเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน แต่หลังจากที่รู้แล้วก็รีบพามาส่ง ตอนนี้คนป่วยเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอพูดจบ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สายตาของเย่โม่เซินยังคงไม่สบาย “ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสองวัน”

“ถ้าอย่างนั้นความหมายของท่านคือ เด็กยังอยู่เหรอ?” เซียวซู่ถามอย่างระมัดระวัง

“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนี้?” เมื่อหมอได้ยินคำถามนี้ ก็แทบจะระเบิดความโกรธออกมา “หรือว่าแท้ที่จริง พวกคุณไม่ต้องการเด็กแล้ว?”

“ไม่ ไม่ ไม่ ความหมายของฉันคือ ถ้าเด็กยังอยู่ก็ดี” เซียวซู่ รีบยิ้มแสดงความสำนึกผิด เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก

หมอสะบัดแขนเดินออกไป เซียวซู่เอ่ยปากพูดด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม “คุณชายเย่ถ้าเจ้าลูกนอกสมรสนั่นแท้งล่ะก็ คุณก็ไม่ต้องลำบากลงมือเองแล้ว”

เมื่อได้ยินถ้อยคำของเขา เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างหนักและลมหายใจก็ดุเดือดขึ้น

“พูดอีกครั้ง”

เซียวซู่ตกใจและไม่กล้าพูดอีก

เขาช็อคในใจ ก่อนหน้านี้มีการกล่าวไว้อย่างชัดเจน ว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเป็นลูกนอกสมรส และเขาเป็นคนที่ต้องการฆ่าเด็กในท้องของ เสิ่นเฉียวทำไมวันนี้ ...

ช่างเถอะ ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ตามความแตกต่างหลังจากที่เสิ่นเฉียวแต่งงานเข้ามาในบ้านของเย่โม่เซิน นั้นไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อน ต่อไปคงจะแปลกประหลาดมากยิ่งขึ้น เขาคงจะต้องปรับตัว

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เซียวซู่ก็โล่งใจ

ห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ มีเพียงกลิ่นของแอลกอฮอล์ เสิ่นเฉียวถูกเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยที่สะอาด เธอนอนอย่างสงบบนเตียงผู้ป่วย สีหน้าซีดเซียว ราวกับเป็นโรคที่ร้ายแรง

รถเข็นของเย่โม่เซินอยู่ข้างเตียงคนป่วย เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ความเย็นชาในดวงตาของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย

“จะฟื้นตอนไหน?” เย่โม่เซิน ถามขึ้นมากะทันหัน

“ฉันถามหมอแล้ว ต้องรอจนถึงตอนเย็น”

สายตาของย้อนเย่โม่เซินกลับมา “กลับกันเถอะ”

ได้อย่างเช่นนี้ เซียวซู่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายเย่พวกเราไม่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนผู้ช่วยเสิ่นเหรอ?”

“ให้ป้าเฉินมาที่นี่”

เซียวซู่ มีปฏิกิริยาตอบโต้ พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้ป้าเฉินทำอาหารมาให้ เมื่อผู้ช่วยเสิ่น ฟื้นขึ้นมาก็จะได้ทานทันที”

โรงพยาบาลในตอนกลางคืนนั้นเงียบสงัด ผู้ป่วยได้เข้านอนแล้ว สมาชิกในครอบครัวที่มาด้วยก็เงียบ เสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเป็นสีขาว ข้างๆ เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน

“คุณนายน้อยสอง คุณฟื้นแล้ว”

เมื่อได้ยินเธอเรียกตัวเองว่าคุณนายน้อยสอง สมองของเสิ่นเฉียวตอบสนองเพียงครู่เดียว นี่เป็นแม่บ้านของตระกูลเย่ เธอโบกมือไปมา คิดอยากที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในท้องน้อย จึงต้องกลับลงไปนอน

ป้าเฉิน รีบลุกขึ้นยืน “คุณนายน้อยสอง อย่าเพิ่งลุก ร่างกายของคุณยังอ่อนแอ นอนต่ออีกหน่อย หิวน้ำไหม? ฉันจะไปรินน้ำให้คุณ”

เมื่อพูดจบก็ไม่รอคำตอบจาก เสิ่นเฉียว ป้าเฉินหันไปรินน้ำอุ่นอย่างเอาใจใส่ให้เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่ตรงนั้นยิ้มอย่างเขิน ๆ ป้าเฉิน วางแก้วน้ำเบาๆ และมาประคองเสิ่นเฉียวให้นั่ง แล้ววางหมอนบนหลังของเธอ

“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลังจากที่เสิ่นเฉียว ดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว ป้าเฉินก็สอบถามด้วยความระมัดระวัง “คุณนายน้อยสองมีตรงไหนที่ไม่สบายไหม? ต้องการให้เรียกหมอหรือไม่?”