บทที่586 ไม่อนุญาตให้คิดถึงเขาอีกแล้ว
ปัง!
หลังจากประตูปิด หานมู่จื่อก็กั้นเย่โม่เซินไว้ด้านนอกประตู หลังจากนั้นก็ใส่รองเท้าแล้วก็เข้าห้องไป
เพราะว่าเมื่อกี้เดินเท้าเปล่า เพราะฉะนั้นตอนนี้เท้าก็เลยค่อนข้างสกปรก ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยไปข้างเท้าในห้องน้ำก่อน หลังจากนั้นก็ทำตามกิจวัตรประจำวัน
ตอนที่เธอทำกับข้าวเสร็จ แล้วยกมานั่งกินคนเดียวที่โต๊ะ หานมู่จื่อถึงได้รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ มันว่างเปล่ามาก
ตรงข้ามกับเธอไม่มีเสี่ยวเหยียน ข้างๆ เธอไม่มีเสี่ยวหมี่โต้วพูดคุยกับเธอ
และก็ไม่มีใครกำชับให้เธอกินให้มากขึ้น กำจัดพลังงานด้านลบทั้งหมดออกไปให้เธอ
หานมู่จื่อคีบผักขึ้นมา แล้วก็ค้างนิ่งอยู่แบบนั้น
น่าจะผ่านไปประมาณหนึ่งนาที หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง
นี่เธอคิดอะไรอยู่?
แต่ว่ามันก็แค่การอยู่เป็นเพื่อนแค่สองวันนี้เองไม่ใช่เหรอ ตอนนี้แค่กินข้าวคนเดียวเธอก็เหงาและโดดเดี่ยวแล้วงั้นเหรอ? เธอต้องหิวกระหายแค่ไหนถึงได้มีความคิดแบบนี้ได้?
หานมู่จื่อส่ายหัวอย่างจำใจ แล้วก็คีบผักเข้าปากไป แต่รู้สึกว่าผักวันนี้มีรสชาติขมมาก ไม่ได้มีรสชาติของผักเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนที่กินเข้าไป เหมือนกับว่ากินยาจีนยังไงยังงั้น
เธอขมวดคิ้วแล้วก็ยื่นมือไปคีบซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานของเธอ แต่ว่าพอกินเข้าไปก็รู้สึกเหมือนเดิม
หลังจากกินอย่าชาๆ แบบนี้ไปสักพัก สุดท้ายหานมู่จื่อก็วางตะเกียบลง
การกินข้าว แน่นอนว่าต้องมีคนกินด้วย ถึงจะอร่อย
กินคนเดียว มันทั้งเหงาและเศร้า
น่าเสียดายที่ทั้งเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยู่
ในหัวของเธอปรากฏใบหน้าที่หล่อเหลานั้นขึ้นมาอีกครั้ง แล้วหานมู่จื่อก็ยื่นมือขึ้นมาตบหัวตัวเองทันที
“ไม่อนุญาตให้นึกถึงเขาอีกแล้ว! ”
“น่าสมเพชจริงๆ! ”
เธอไม่มีความอยากอาหาร ก็เลยเก็บกวาดแล้วก็ไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเธอก็นึกเรื่องการสั่งซื้อเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้ จึงนั่งลงที่โต๊ะแล้วก็ร่างแบบสักพัก หลังจากที่เธอเปลี่ยนแบบร่างให้เป็นแบบที่เธอต้องการได้แล้วนั้น ใบหน้าของหานมู่จื่อถึงมีรอยยิ้มขึ้นมาได้
เธอหันไปดูเวลา ดึกมากแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย เย่โม่เซินเหมือนกับว่าหายตัวไปยังงั้นแหละ
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ปิดไฟแล้วไปนอน
*
ตอนที่หานมู่จื่อคิดว่าเย่โม่เซินน่าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกนั้น ไม่คิดเลยว่าวันที่สองตอนที่เธอเปิดประตูห้องมา จะได้เห็นเย่โม่เซินอีกครั้ง
เขาไปส่งเธอที่บริษัทตามปกติ พกอาหารเช้ามาให้เธอ แล้วก็ให้เซียวซู่เอาอาหารกลางวันมาส่งให้เธอ ทุกอย่างทำเป็นกิจวัตร
ตอนบ่ายนั้น ผู้จัดการของบริษัทแอลทีก็โทรมาหาเธอ บอกว่าอยากดูแบบร่าง ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยเอาแบบร่างที่ตัวเองออกแบบเมื่อคืนให้เสี่ยวเหยียนส่งให้เขา
หลังจากที่เสี่ยวเหยียนไปคุยกับฝ่ายตรงข้ามเสร็จแล้วนั้น ก็กลับมาพูดกับหานมู่จื่อ
“ฉันดูเรื่องราคาต้นทุนกับเนื้อผ้าที่อีกฝ่ายต้องการมาแล้ว มันค่อนข้างจะยาก มู่จื่อ……”
เสี่ยวเหยียนเขียนสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ รวบรวมแล้วส่งให้หานมู่จื่อ
หานมู่จื่อรับมาอ่านดู เม้มปากแน่นแล้วคิดอยู่สักพัก
“ราคานี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่า……”
“แต่ว่าอะไรเหรอ? ”
“ไม่มีอะไรหรอก ทำตามนี้ไปแล้วกัน”
เสี่ยวเหยียนทำปากมุ่ย “เธอไม่คิดว่าถ้าทำตามเงินทุนนี้ พวกเราจะขาดทุนหรอกเหรอ? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่