เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 586

บทที่585 ไม่ต้องให้นายอยู่เป็นเพื่อนหรอก

เสียงนั้นไกลออกไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ยินแล้ว

หานมู่จื่อโดนเย่โม่เซินอุ้มจนมาถึงรถ แล้วก็วางเธอลงบนที่นั่งข้างคนขับ

เพราะว่าไม่ได้ใส่รองเท้า พอนั่งลงไปแล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกไม่มีที่ให้วางเท้า ก็เลยนั่งขัดสมาธิแทน

เย่โม่เซินขับรถออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หานมู่จื่อก็ได้แต่นั่งขดตัวอยู่บนที่นั่งข้างคนขับไปแบบนั้น สีหน้าของทั้งสองคนดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ตอนที่เข้าใกล้ชุมชนนั้น หานมู่จื่อก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หน้าซีดลงทันที

“นายไม่ยอมให้ฉันหยิบรองเท้า อีกเดี๋ยวคงไม่ใช่ว่านายจะอุ้มฉันขึ้นไปชั้นบนอีกใช่ไหม? ”

ในรถมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าเย่โม่เซินยอมรับแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยเสียงเบาว่า “แบบนี้มันก็ดีมากเลยไม่ใช่เหรอ? ”

ดีกับผีอะสิ!

หานมู่จื่อด่าเขาในใจ กัดฟันแน่นพร้อมกับคิดว่า เธอจะปล่อยให้เขาครอบงำแบบนี้ไม่ได้

ดังนั้นพอรถจอดที่ที่จอดรถนั้น หานมู่จื่อก็เปิดประตูรถแล้วพุ่งออกไปทันที

เธอวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าด้วยความรวดเร็ว

หานมู่จื่อไม่ถือว่าเตี้ย แต่ก็ไม่ได้สูง เพราะฉะนั้นก็เลยวิ่งเร็วมาก

บวกกับที่ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่ส่อให้เห็นแววว่าจะทำแบบนี้มาก่อน เพราะฉะนั้นการที่เธอเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปนั้นเป็นสิ่งที่เย่โม่เซินไม่ได้คาดคิดไว้เลย เขารีบเปิดประตูรถออกไปแล้วก็ล็อกอย่างรวดเร็ว

การวิ่งอย่างบ้าคลั่งของเธอดึงดูดสายตาคนเยอะเลยทีเดียว หานมู่จื่อรู้สึกว่าตลอดชีวิตมานี้ยังไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อนเลย

จนมาถึงหน้าลิฟต์ เธอก็เหนื่อยจนหอบ

หลายคนที่รอลิฟต์อยู่ก็ส่งสายตาแปลกๆ มาให้เธอ สายตาพวกนั้นมองเธอราวกับว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดยังไงยังงั้น

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง อยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไร

ยังไงพวกเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นเอง

“เอ้ะ คุณเองเหรอ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ซื่อๆ ตรงๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากในกลุ่มคนนั้น หานมู่จื่อมองไปทางนั้น ถึงได้พบว่าเป็นลุงอ้วนที่เธอได้เจอในลิฟต์วันนั้น

ลุงอ้วนคนนั้นมองเธออย่างละเอียด หลังจากนั้นก็มองไปทางด้านหลังของเธอ แล้วก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้าพร้อมกับถามเธอว่า

“ทำไมวันนี้สามีคุณไม่มาด้วยล่ะ? แล้วทำไมคุณถึงเท้าเปล่า? ”

ในที่สุดก็มีคนถามเธอแล้ว หานมู่จื่อก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วก็อธิบายว่า “ส้นรองเท้าหักน่ะค่ะ ฉันก็เลยเท้าเปล่า……”

สำหรับคำถามก่อนหน้านั้น เธอก็เมินไปเลยแล้วกัน

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” คุณลุงอ้วนคนนั้นยิ้มตาหยี “ต้องดูดีๆ นะ ถ้าเหยียบแก้วขึ้นมาจะแย่เอา”

รอยยิ้มของหานมู่จื่อดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ไม่หรอกค่ะ ชุมชนนี้ดูแลความสะอาดดีจะตาย”

ตอนที่กำลังพูดอยู่นั้น ลุงอ้วนก็มองไปด้านหลังของเธอแล้วก็อุทานออกมา

“สามีคุณมาแล้ว”

เสียงเขาค่อนข้างดัง คนที่รอลิฟต์อยู่นั้นก็มองไปยังทิศทางนั้นทันที

มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาที่อยู่ไกลจากตรงนั้น ชายร่างสูงและทรงพลังกำลังเดินตรงมาที่นี่ ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับต้อนทอดถอนใจออกมา

ลุงอ้วน “ถึงแม้ว่าลุงเองก็จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ว่าจะไม่ถอดถอนใจก็ไม่ได้ สามีของคุณนี่หล่อจริงๆ นะ แน่นอน คุณเองก็เป็นสาวสวยเหมือนกัน”

มุมปากของหานมู่จื่อกระตุก พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ลิฟต์ไม่มีสักที เธอเลยจะถูกเย่โม่เซินตามมาทันงั้นเหรอ? ไม่ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่พอใจ หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วก็หันหลังเตรียมจะขึ้นบันไดแทน

“อยากจะแสดงฉากบันไดอีกครั้งงั้นเหรอ? ” เสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินดังขึ้นมาพอดี ทำให้ฝีเท้าของหานมู่จื่อหยุดลง