เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 589

บทที่588 เชิญด้วยตัวเอง

แล้วทั้งคู่ก็เงียบลงอีกครั้ง แล้วก็มาถึงชุมชนด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด

ก่อนที่จะลงจากรถ จู่ๆ หานมู่จื่อก็ถามออกมา “นายไม่มีรถเหรอ? ”

พอได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินที่กำลังดึงกุญแจอยู่นั้นก็หยุดทันที “ทำไม? ”

“รถฉัน บางทีฉันก็ต้องใช้”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วอย่างดุร้าย “ฉันก็อยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ห่างจากเธอ จะไปไหนก็บอกฉัน ฉันจะไปส่งเธอเอง”

หานมู่จื่อย่นจมูก พอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำ ก็เลยพูดออกมา “ไม่สะดวกหรอกมั้ง จะให้นายไปกับฉันทุกเรื่องก็ไม่ได้”

เย่โม่เซินเลิกคิ้ว “อยากจะสะบัดฉันออกงั้นเหรอ? ”

“ไม่ใช่แบบนั้น นายก็อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เองไม่ใช่เหรอ? นายให้เซียวซู่ขับรถมาให้นายก็ได้ ต่อไปใช้รถตัวเองไปรับไปส่งฉันก็ได้”

พอพูดถึงประโยคหลัง หานมู่จื่อก็หยุดพูดทันที พอรับรู้สิ่งที่ตัวเองพึ่งพูดไปเมื่อกี้ เธอก็หันหน้ากลับมาทันที”

“ช่างเถอะ นายอยากทำยังไงก็ทำแบบนั้นไปแหละ”

หลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูแล้วลงจากรถไป เดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินลงจากรถ แล้วก็เดินตามเธอมา

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้เซียวซู่ขับรถมา”

หานมู่จื่อไม่ได้สนใจเขา เดินไปข้างหน้าต่อ

ตอนที่มาถึงที่หน้าลิฟต์นั้น เย่โม่เซินก็ถามเธอ “แบบนี้พอใจแล้วรึยัง? ”

หานมู่จื่อยังคงไม่สนใจเขา เม้มปากแน่นแล้วก็มองไปทางอื่น

เธอไม่อยากจะยอมรับว่าคำพูดเมื่อกี้เธอพูดออกจากปากของตัวเองไป

“อายเหรอ? ”

หานมู่จื่อ “……นายหุบปากไปเถอะ”

อารมณ์ที่ห่อเหี่ยวของเย่โม่เซินเมื่อกี้นี้หายไปทันที รอยยิ้มในดวงตาสีดำของเขาเบิกกว้างขึ้นเยอะ

หลายวันมานี้ เขาปรากฏตัวข้างๆ เธอทุกวันเพื่อปกป้องเธอ เข้ายึดครองเวลาและพื้นที่ของเธอ

เขารู้ว่าที่ตัวเองทำแบบนี้ถือว่าเป็นการอาศัยประโยชน์จากความอ่อนแอ ถือว่าต่ำทรามมาก

แต่ว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาเก็บความรู้สึกเห็นแก่ตัวอย่างมากไว้ในใจ เขาก็แค่อยากจะเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน

เขาไม่อยากให้เกิดความเสียใจขึ้นอีกแล้ว เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทนต่อความทรมานทางจิตใจไปอีกห้าปีได้หรือไม่

แน่นอน เขาเองก็รู้สึกได้ว่าเธอต่อต้าน แต่ว่า การต่อต้านจากเธอมันก็ค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ แต่ส่วนมากก็เพราะว่าไม่มีทางเลือก หรือไม่ก็ถูกบังคับให้ยอมรับ

แต่ว่าสำหรับเย่โม่เซินแล้วนั้น ตราบใดที่สามารถครอบครองเวลาและพื้นที่ทั้งหมดของเธอได้ ไม่ว่าจะด้วยความเต็มใจ หรือเพราะถูกบังคับเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น

ขอแค่เขาได้อยู่ข้างเธอ ผู้ชายคนอื่นก็จะไม่มีวันมีโอกาส

ต่อให้เธอไม่ยอมรับเขา แต่ว่าก็จะไม่มีวันมีผู้ชายคนอื่นอยู่ข้างกายเธอได้

หลังจากเข้าไปในลิฟต์แล้ว หานมู่จื่อก็ยืนพิงกำแพงอย่างเหนื่อยล้า แล้วก็กลับมีมือคู่หนึ่งโอบกอดเธอไว้ “ถ้าเหนื่อยก็พิงอกฉันได้”

หานมู่จื่อ ：“……”

เธอคิดไปคิดมา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทั้งสองคนอยู่ในพื้นที่เล็กๆ ที่เงียบขนาดนี้ด้วยกันเป็นครั้งแรกตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออกนั้น ก็ใช้เวลาสักพักกว่าทั้งสองคนจะตอบสนอง หานมู่จื่อเป็นคนเดินออกจากลิฟต์ไปก่อน

เย่โม่เซินก็ตามไปติดๆ

พอเดินมาถึงหน้าประตู หานมู่จื่อก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็หันหน้าไปมองเย่โม่เซิน

ดวงตาที่สวยงามของเธอมีความจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “ช่วงนี้ขอบคุณนายมากนะ หลายวันนี้เหมือนว่าจะไม่มีอันตรายอะไรแล้ว เรื่องที่บริษัทนายก็ค่อนข้างเธอ ถ้ายังงั้น……”

“เป็นห่วงฉัน? คิดแทนบริษัทฉันงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อเงียบ

“วางใจเถอะ เรื่องงานที่บริษัทฉันจะจัดการให้เธอ ส่วนเรื่องเธอฉันก็จะไม่ตกหล่น”

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะมองรอบดวงตาที่ดำคล้ำของเขา

ทุกวันตอนเช้าตอนที่เธอจะออกไปข้างนอก เขาจะตามมาในทันทีตลอด ไปรับไปส่งเธอทำงาน แถมงานที่บริษัทยังจัดการได้ดีอีก ไม่ว่าหานมู่จื่อจะคิดยังไงก็รู้สึกว่าทุกวันเขาต้องนอนไม่เกินห้าชั่วโมงแน่ๆ

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น “ถึงแม้ว่านายจะเป็นห่วงฉัน แต่นายจะไม่สนใจสุขภาพตัวเองก็ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ”