เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 590

บทที่589 คนที่ปกป้องเธอจากความเป็นความตาย

ครู่ต่อมา หานมู่จื่อก็หันหน้าไป แล้วก็ไอเบาๆ

“เข้ามาสิ”

เย่โม่เซินตามเธอเข้ามา แล้วก็ปิดประตู หานมู่จื่อเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับพูดว่า “นายเปลี่ยนรองเท้าเองเลย ฉันยังไม่ได้ปรุงอาหารเลย นายเปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้วก็รอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นก่อนนะ”

พอพูดจบหานมู่จื่อก็หลบเข้าไปอยู่ในห้องครัว แล้วก็ดันประตูปิด

หลังจากที่เธอต้มน้ำนั้น ก็ยืนใจลอยจ้องมองน้ำอยู่แบบนั้น

เธออยากเชิญเย่โม่เซินมากินข้าวเย็นด้วยกัน แต่ก็มาเสียใจทีหลัง แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเห็น

เย่โม่เซินคนเลว

หานมู่จื่อแอบด่าเขาในใจ แต่ว่าพอคิดว่าจะมีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนตัวเอง เธอก็รู้สึกดีใจ

ทำอาหารเย็นไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เย่โม่เซินก็ผลักประตูเข้ามา

ทำให้หานมู่จื่อตกใจ “นายเข้ามาทำไม? ”

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม? ” เย่โม่เซินนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก รู้สึกว่าตัวเองนั่งรออยู่แบบนั้นมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ให้ผู้หญิงของเขาเอาแต่ยุ่งอยู่คนเดียวในห้องครัวมันไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเขา

ดังนั้นเขาก็เลยตรงเข้าไปในห้องครัวทันที

“ไม่ต้อง” หานมู่จื่อตอบมาประโยคหนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าเกิดว่านายอยากจะช่วยล่ะก็ ก็ถือถ้วยกับตะเกียบออกไปข้างนอกแล้วกัน”

เย่โม่เซินพยักหน้า แล้วก็เดินไปหยิบถ้วยกับตะเกียบ

หลังจากออกไปแล้วก็กลับมาอีกครั้ง ก็เห็นว่าหานมู่จื่อตักอาหารใส่จานแล้ว ก็เลยช่วยเธอถือจานออกไป

เพียงครู่เดียว บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารหลายอย่าง ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามกัน

กินข้าวคนเดียวมันไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ รู้สึกว่าเหงาหงอย แต่ว่าพอเย่โม่เซินนั่งกินข้าวตรงข้ามเธอ หานมู่จื่อก็ค่อนข้างรู้สึกกระอักกระอ่วน รู้สึกว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดมาก เพราะฉะนั้นตอนกินข้าวเธอก็เอาแต่ก้มหน้า พยายามไม่มองตาเย่โม่เซิน

“ฉันเป็นปีศาจเหรอ? ”

จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถามออกมาอย่างไม่คาดคิด

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แล้วก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ? ”

“ไม่ยังงั้นทำไมตอนกินข้าวเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลยล่ะ? หรือรู้สึกว่าที่ฉันนั่งอยู่ตรงข้ามมันขวางหูขวางตาเธองั้นเหรอ? ”

เธอยังไม่ทันจะอธิบาย เย่โม่เซินที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ลุกขึ้น แล้วก็เดินอ้อมโต๊ะมานั่งข้างๆ เธอแทน

“……”

นี่มันอะไรกัน? หานมู่จื่อกะพริบตา มองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก

“แบบนี้ก็จะได้เงยหน้ากินข้าวได้แล้ว”เย่โม่เซินพูดออกมา พร้อมกับคีบผักใส่จานเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเอาใจ “เธอไม่รู้หรือไงว่าเธอผอมขนาดไหนแล้ว? ”

หานมู่จื่อกะพริบตาอีกครั้ง เธอผอมงั้นเหรอ?

เหมือนกับว่าไม่ได้ผอมนะ……ก็แค่ไม่ได้มีเนื้อหนังอะไรมากมายแค่นั้นเอง

อาหารมื้อนี้กินอย่างทรมานมาก แต่ว่ารสชาติดีมาก กินไปกินมาก็เริ่มมีรสชาติขึ้นมา หานมู่จื่อก็ไม่ได้รู้สึกเก้ๆ กังๆ มากเท่าไหร่แล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ตอนที่หานมู่จื่อเก็บจานชามนั้น เย่โม่เซินก็มีโทรศัพท์เข้า

หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ไม่ว่าง”

คนที่อยู่ปลายสายเหมือนกับกำลังอธิบายอะไรบางอย่างให้เขาฟังอย่างกระวนกระวายใจ ทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกับพูดว่า “ถ้ายังงั้นแก้ปัญหาได้ทุกอย่างเมื่อไหร่แล้วค่อยมาหาฉัน”

หลังจากพูดจบก็วางสายทันที

การเคลื่อนไหวของหานมู่จื่อช้าลงเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“เซียวซู่เหรอ? ”

“อืม” เย่โม่เซินลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ อยากจะช่วยเธอ

“เรื่องที่บริษัทรึเปล่า? หรือว่านายไปแก้มันก่อนไหม? ที่นี่ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร และก็ไม่ได้ต้องให้นายช่วยด้วย”

รึจะให้เขามาช่วยตัวเองรึยังไงกันล่ะ?

ท่านประธานของบริษัทตระกูลเย่ จักรพรรดิแห่งโลกธุรกิจ จะมาทำเรื่องอย่างล้างจานอะไรพวกนี้ได้ยังไง? แค่ไม่ทุบชามเธอทิ้งทั้งหมดก็ดีแล้ว