เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 594

บทที่593 เธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ

“ตอนนี้เธอจะกลับบ้านเลยใช่ไหม? เดี๋ยวฉันไปส่งแล้วกัน” เย่หลิ่นหานจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากร้านกาแฟพร้อมเธอ แล้วก็หยิบกุญแจรถขึ้นมา

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ฉันยังมีธุระอื่นอีก ยังไม่กลับ”

“ธุระอะไรเหรอ? เดี๋ยวฉันไปส่งไหม? ยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุด ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน “ไม่ต้องจริงๆ ”

เย่หลิ่นหานมองเธอแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “ที่เธอปฏิเสธฉันแบบนี้ เพราะว่ายังไม่ให้อภัยฉันเหรอ? ”

คำพูดแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ หานมู่จื่อพูดอย่างไม่มีทางเลี่ยง “ประธานเย่หลิ่นหาน คุณพูดแบบนี้กับฉันก็เกินไปนะ ฉันก็แค่มีธุระอื่นให้ต้องไปจัดการอีก แล้วก็แค่ไม่อยากจะรบกวนให้นายไปส่งเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่า……”

“ประธานเย่หลิ่นหาน？”เย่หลิ่นหานมีท่าทีเหมือนสูญเสียกำลังใจ “ดูเหมือนว่าเธอจะมองฉันเป็นแค่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงานแค่นั้นจริงๆ ”

หานมู่จื่อ ：“……”

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงต่อไปเราก็มีโอกาสที่จะได้เจอกันอีกเยอะ หวังว่าเธอจะค่อยๆ ยอมรับฉันช้าๆ วันนี้ถึงเธอจะไม่ยอมให้ฉันไปส่ง แต่ว่าฉันก็จะไม่ฝืนใจเธอหรอก”

หลังจากพูดจบ เย่หลิ่นหานก็ตบไหล่เธอเบาๆ ยิ้มและพูดว่า “เดินทางก็ระวังๆ ด้วย มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้”

หลังจากที่ทั้งสองคนบอกลากันเรียบร้อย หานมู่จื่อก็เรียกรถ แล้วก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ๆ กับชุมชน ตอนที่เข้าไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเย่โม่เซินยังไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาให้เธอ ก็เลยสบายใจ

ช่วงนี้เขาน่าจะเหนื่อยมาก ตอนนี้ก็น่าจะพักผ่อนอยู่ล่ะมั้ง

เธอเลือกซื้อพวกวัตถุดิบทำอาหาร หานมู่จื่อเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เย่โม่เซินทำเพื่อเธอในช่วงนี้ เพราะฉะนั้นวัตถุดิบอาหารที่เลือกซื้อส่วนใหญ่ก็ตั้งใจเตรียมให้เย่โม่เซินโดยเฉพาะ

ยังไม่ทันจะเสร็จ หานมู่จื่อก็อดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้

ช่างเถอะ ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ให้เขาแล้วกัน ช่วงนี้เขาต้องเหนื่อยขนาดนี้

หานมู่จื่อจ่ายเงินเสร็จก็ถือถุงเดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากนั้นก็เดินกลับไปที่ชุมชน เธอขึ้นลิฟต์แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเย่โม่เซิน

{นายตื่นรึยัง? }

เพราะว่าอยู่ในลิฟต์ก็เลยไม่มีสัญญาณ พอออกจากลิฟต์ข้อความถึงจะถูกส่งออกไป เพราะฉะนั้นพอหานมู่จื่อส่งข้อความเสร็จก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป

หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นดูเลขชั้น เห็นว่าใกล้จะถึงแล้ว เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ พอลิฟต์มาถึงเธอก็ถือถุงเดินออกไป

เธอพึ่งจะเดินออกมาจากลิฟต์ก็ได้ยินเสียงข้อความจากวีแชท

เธอทำเสียงเอ้ะออกมาด้วยความประหลาดใจ ตอนที่อยากจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าเย่โม่เซินส่งข้อความมาหาเธอรึเปล่านั้น ชายตาเธอก็เหลือบไปเห็นร่างสูงร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

หานมู่จื่อหยุดเดินทันที จากนั้นก็หันไปมองคนนั้น

คนๆ นั้นยืนพิงกำแพงพร้อมกับกอดอก ถือโทรศัพท์ด้วยมือเดียว บนหน้าจอของเขาเปิดวีแชทอยู่พอดี เป็นข้อความที่เธอส่งให้เขา เขายืนกดโทรศัพท์อยู่นั้น มองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนมีเมฆดำปกคลุมอยู่

หานมู่จื่อมองเขาอยู่สามวินาที ริมฝีปากของเธอถึงได้ขยับ

“นาย นายตื่นแล้วเหรอ? ”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบ ริมฝีปากบางๆ ของเขาเม้มแน่น นัยน์ตาเย็นชาจนทำให้คนรู้สึกเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

“ในเมื่อตื่นแล้วก็มากินอาหารกลางวันกันเถอะ เมื่อกี้ฉันลงไปซื้อวัตถุดิบข้างล่างมาแล้ว” พอหานมู่จื่อพูดจบก็รู้สึกผิดเล็กน้อยแล้วก็หันไปกดรหัส พร้อมกับเปิดประตู

พอหันมา ก็เห็นเย่โม่เซินยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ก็เลยออกปากเร่งเขา “เข้ามาสิ? ”

น่าจะผ่านไปประมาณสามวินาที เย่โม่เซินถึงได้ก้าวขึ้นมาด้านหน้า แต่ว่าสีหน้าของเขายังคงเย็นชา ออร่าที่มืดมนจากร่างกายของเขาก็แผ่คลุมเข้ามา

พอเห็นว่าเขาเข้ามาแล้ว หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วแล้วก็ปิดประตู ในใจคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ