เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 593

บทที่592 ไม่อยากจะเป็นเหยื่อ

เย่หลิ่นหานเม้มปากแน่น แล้วก็มองเธอเงียบๆ เหมือนกับว่ากำลังไตร่ตรองอะไรอยู่

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงได้พูดด้วยเสียงเรียบว่า “ไม่ใช่ว่าความจำไม่ดี แต่ว่าฉันไม่เคยโกหกเธอต่างหาก เธอพูดถึงเรื่องไหนงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ก็ที่จัดฉากงานเลี้ยงเมื่อปีนั้นไง ไม่ใช่ฝีมือนายงั้นเหรอ? ” ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะงานเลี้ยงในครั้งนั้น ระหว่างเธอกับเย่โม่เซินจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันใหญ่โตขนาดนั้นได้ยังไง?

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าหากทั้งสองคนมีความเชื่อใจกัน ก็จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แต่ว่า หานมู่จื่อจะไม่ไปสงสัยเย่หลิ่นหานได้ยังไงกันล่ะ?

ยังไงซะ ตอนนั้นนายท่านอยากให้เธอคอยจับตามองเย่หลิ่นหาน แล้วอีกอย่างตอนนั้นเย่หลิ่นหานเย่หลิ่นหานก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเธอไม่กล้าเชื่อหรอกว่าเขาจะบริสุทธิ์ขนาดนั้น

เย่หลิ่นหานอึ้งไป

เหมือนกับไม่กล้าจะเชื่อยังไงยังงั้น ดวงตาที่อ่อนโยนราวกับน้ำเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นก็มีสีหน้าที่เจ็บปวด

สุดท้าย เขาก็ก้มหน้าลง แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเองแบบขมขื่น พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ที่แท้เธอก็คิดแบบนี้นี่เอง”

“ฉันคิดแบบนี้มาตลอด”หานมู่จื่อมองเขา “ดังนั้น ตอนนี้ยกเลิกสัญญาได้รึยัง? ไม่ว่าจุดประสงค์ของนายจะคืออะไร ไม่ว่าจะเป็นห้าปีก่อนหรือห้าปีหลังจากนี้ ฉันก็ไม่อยากจะกลายเป็นเหยื่อของพวกนายอีกแล้ว”

เย่หลิ่นหานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ทันใดนั้นก็จับมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ หานมู่จื่อผงะไปเมื่อสัมผัสกับฝ่ามือที่อ่อนโยนของเขา จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอดึงมือกลับ

แต่ว่าเย่หลิ่นหานเพิ่มแรก จับมือเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม ดวงตาสีดำจ้องเธออย่างไม่ได้รู้สึกโกรธ

ความอ่อนโยนก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว ตอนนี้ดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความเศร้าโศกแทน

“เธอบอกว่าฉันเป็นคนจัดฉากขึ้นมา หรือว่า……อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนนั้นฉันก็เป็นคนจัดฉากยังงั้นเหรอ? ”

เดิมทีหานมู่จื่อก็อยากจะขัดขืน แต่พอได้ยินประโยคนี้ การกระทำและเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอก็หายไปในทันที นั่งอึ้งอยู่แบบนั้น

พอนึกถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนนั้น หานมู่จื่อก็หน้าซีดเล็กน้อย ริมฝีปากเปิดออกเล็กน้อย มองหน้าเย่หลิ่นหานแต่พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว

แน่นอนว่าเธอ……ไม่มีทางคิดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้นเป็นฝีมือของเขา

อุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ว่าแล้วเรื่องก่อนหน้านั้นล่ะ?

ทันใดนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเมื่อกี้นี้สิ่งที่เธอพูดมันเกินไปหน่อย ยังไงซะตอนนั้นเขายังเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเธอ ถ้าเกิดว่าไม่มีเขาล่ะก็ เธอก็คงบาดเจ็บหนักไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ก้มหน้าลง

“ขอโทษ คือว่าฉัน……”

“ช่างเถอะ” เย่หลิ่นหานตัดบทเธอ แล้วก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “เธอก็รู้ ไม่ว่าเธอจะพูดหรือว่าทำอะไร ฉันก็ไม่มีวันว่าเธอหรอก”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองหน้าเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด

ก็เพราะว่าเขาเป็นแบบนี้ หานมู่จื่อก็เลยไม่อยากจะรู้จักเขา

เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรกับเขาแรงเกินไปแค่ไหน เขาก็จะไม่สนใจ

แล้วก็จะให้อภัยเธอ

หานมู่จื่อรีบลุกขึ้นยืน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายอย่าเอาแต่เป็นแบบนี้สิ ฉันพูดกับนายแบบนั้น นายไม่โกรธฉันเลยรึไง? หรือว่าเพราะนายคิดว่าถ้าเกิดว่านายไม่โกรธ แล้วฉันจะรู้สึกผิดงั้นเหรอ? ถ้ายังงั้นนายก็คงต้องผิดหวังแล้วแหละ ขอโทษด้วยนะแต่ว่าฉันต้องไปแล้ว”

พอพูดจบ หานมู่จื่อก็ลุกขึ้นเดินออกไป

สีหน้าของเย่หลิ่นหานเปลี่ยนไป ลุกขึ้นและตามเธอไป

“เฉียวเฉียว……”

“อย่าเรียกฉันว่าเฉียวเฉียว！”

“มู่จื่อ ฉันไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดนะ ตอนนั้น……ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง แต่ว่าฉันทำพลาดไปจริงๆ สิ่งที่ฉันอยากจะทำตอนนี้ ก็คือชดเชยสิ่งที่เคยทำให้เธอเจ็บ”