เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 598

บทที่597 ยาคุมฉุกเฉิน

ด้านรถของหานมู่จื่อเมื่อวิ่งปรี่ออกไปแล้ว เธอก็ยังคงรักษาความเร็วอยู่ ด้วยกลัวว่ากลุ่มคนด้านหลังจะตามมาอีก

“ชะลอความเร็วลงหน่อย เดี๋ยวเลี้ยวไฟแดงหน้า”

“แล้วยังไงต่อ? ”

“จากนั้นก็จอดรถ รอฉันอยู่ที่แยกนั้นแหละ”

หานมู่จื่อทำตามที่เขาบอก จนกระทั่งจอดรถลงแล้วนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก

เมื่อแบมือขึ้นมาจึงพบว่าฝ่ามือของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าขาวซีดก็ยิ้มขึ้นมา

ไม่มีความกล้าหาญเลยจริงๆ เรื่องเล็กๆ แค่นี้ก็หวาดกลัวจนเป็นขนาดนี้ ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะเย่โม่เซินหล่ะก็เธอจะทำยังไง?

เมื่อคิดได้เท่านี้ หานมู่จื่อก็ปิดเปลือกตาลง ใช้มือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก

ก๊อก ก๊อก---

ตอนนั้นเองก็มีคนมาเคาะกระจกรถ ด้วยความยังอยู่ในอาการช๊อก ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะ เธอก็ขนลุกชันขึ้นทันที

พอเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นร่างของคนที่อยู่ข้างรถแล้ว หานมู่จื่อก็โล่งใจขึ้นมา

พอเธอเปิดล็อก เย่โม่เซินก็เปิดประตูรถ ก้มมองเธอ

“ไม่ออกมาเหรอ? ”

เมื่อเห็นเย่โม่เซินใกล้ๆ หานมู่จื่อก็ตอบเสียงสั่น “ฉะ ฉัน…..”

“ตกใจเหรอ? ” เย่โม่เซินหรี่ตาลงน้อยๆ มองเห็นผมของเธอเปียกชุ่ม หน้าผากอาบไปด้วยเหงื่อ

เมื่อเห็นแบบนี้ เขาก็เอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแทนเธอทันที

“ออกมาสูดอากาศมา”

เขายกมือขึ้นจับแขนของหานมู่จื่อ หานมู่จื่อก็ลุกออกมาตามแรงของเขา ขาของเธออ่อนแรง ทำให้เมื่อลงจากรถก็ล้มลงไปด้านหน้าซึ่งตกลงไปที่อ้อมแขนของเย่โม่เซินพอดิบพอดี

ความหวานเติมเต็มในหัวใจ เย่โม่เซินยกมือขึ้นกอดเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะกึ่งกอดกึ่งเดินพาเธอไปที่ร้านกาแฟใกล้ๆ

หานมู่จื่อด้วยเพราะไม่มีแรงกำลัง ดังนั้นจึงถูกเย่โม่เซินกอดพยุงมายังร้านกาแฟ เมื่อออกมาแล้ว อากาศข้างนอกบริสุทธิ์โล่งสบายมากกว่าในรถมาก เย่โม่เซินสั่งนมร้อนแก้วหนึ่งให้เธอดื่ม

อาจจะเพราะถูกทำให้ช็อก หานมู่จื่อจึงหยิบถ้วยขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา

“ค่อยๆ ดื่มนะ” เย่โม่เซินยกมือขึ้นมา ช่วยเธอพยุงแก้ว และใช้มืออีกข้างลูบหลังของเธอเบาๆ ราวกับกำลังกล่อมเด็กด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อคนในร้านกาแฟเห็นภาพนี้เข้า ก็อดไม่ได้ที่จะมองเข้ามาด้วยความแปลกประหลาดใจ

หานมู่จื่อน่าจะถูกทำให้กลัวมากจริงๆ เมื่อดื่มน้ำร้อนเสร็จแล้ว สติของเธอค่อยๆ คืนกลับมา เมื่อมองไปรอบด้าน เธอก็หลับตาลง: “ที่นี่คนเยอะเกินไปแล้ว ฉันอยากกลับแล้วหล่ะ”

เย่โม่เซินจิบปาก ก่อนพยักหน้า

“ได้สิ”

ชั่ววินาทีต่อมา เขาก็เดินขึ้นไปอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง จากนั้นก็พาเดินออกจากร้านกาแฟไป

การกระทำของเขาผ่านสายตาของคนอื่นๆ แต่เย่โม่เซินก็ไม่สนใจ เขาอุ้มเธอมาวางไว้ที่ที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

เสร็จแล้ว เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ตอนนี้เธอจะตระหนักถึงอันตรายที่ฉันบอกได้แล้วหรือยัง? ต่อไปนี้เธอจะยังกล้าออกไปไหนมาไหนคนเดียวอีกไหม”

หานมู่จื่อ : “........”

เขาเดินไปนั่งขับรถอีกด้าน หานมู่จื่อก็พิงพนักปิดตาไปด้วยความอ่อนล้า

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกปลอดภัยแต่อย่างใดเลย แต่ตอนนี้เธอมีเย่โม่เซินอยู่ข้างกายแล้ว เธอจึงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

รู้สึกได้เลยว่าไม่ว่าจะอันตรายอีกมากขนาดไหน เพียงแค่เย่โม่เซินอยู่ด้วย เขาก็จะปกป้องเธอไม่ให้เธอเป็นอะไร

ผู้ชายคนนี้ ช่างทำให้คนทั้งรักทั้งเกลียดได้ดีจริงๆ

เธอไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีก แต่ในตอนที่เธอต้องการใครสักคนเขาจะปรากฏตัวเสมอ มันทำให้หัวใจของเธอพองโต

ราวกับช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอไม่อาจจะมีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้

แล้วก็….ปฏิเสธไม่ได้ด้วย

รถถูกขับออกไปเรื่อยๆ ในขณะที่ความคิดของหานมู่จื่อลอยล่องไปไกล ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป

และในห้องนิทรานั้นหานมู่จื่อก็ฝัน