เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 599

บทที่598 จนกว่าเธอจะท้อง

เย่โม่เซินเก็บมือ กระตุกยิ้มเหยียดมากยิ่งขึ้น

“เธอไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอ? ”

การที่เธอยอมรับอย่างรวดเร็วทั้งยังอยากจะเอาคืนแบบนี้มันแสดงให้เห็นถึงว่าเธอแคร์ของสิ่งนี้มากแค่ไหน

นึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับตัวเขาที่ให้เขาใส่ถุงนั้น ที่เขาทำไปนั้นเป็นเพราะเขาตั้งใจ แต่แล้วมันยังไงหล่ะ ในเมื่อเธอไม่อยากคลอดลูกของเขา แต่เขาเป็นคนอยากให้เธอคลอดลูกให้เขา

แต่เย่โม่เซินไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธขัดขืนถึงขนาดต้องไปซื้อยามา

หานมู่จื่ออยากได้ยาคืน แต่เย่โม่เซินกลับเก็บไปก่อน เธอจึงทำได้เพียงกัดริมฝีปากมองเขา

ท้ายสุดก็ถูกจับได้ ไม่มีอะไรที่จะปฏิเสธได้เลย

อีกอย่าง เธอเองก็ไม่คิดอยากที่จะปกปิดเขา

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้น: “เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดอยากจะปกปิดนายหรอก ตอนนั้นที่ฉันบอกว่าให้นายใส่ถุง แต่นายไม่ มันไม่ได้หมายความว่าให้ฉันไปซื้อยาคุมอย่างนั้นเหรอ? ”

ประโยคนี้เมื่อเย่โม่เซินได้ยินเข้า เขาแทบจะหัวเราะออกมาด้วยความหัวเสีย

มันเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่ลำคอ ท้ายสุดเขาก็หัวเราะออกมาเสียงเย็นชา

“ฉันให้เธอกินยาคุมฉุกเฉินอย่างนั้นเหรอ? ทำไม? เธอยังจำเป็นต้องกินอีกเหรอ?

“ถ้านายไม่อยากให้ฉันกิน งั้นนายก็ใส่ถุงสิ แล้วนี่นายจะมาตะโกนใส่ฉันทำไมเนี่ย? ” หานมู่จื่อกัดฟันด้วยความเคืองโกรธ

เมื่อทั้งสองได้มาสื่อสารกัน เย่โม่เซินก็รู้สึกผิดปกติ

ที่เขาโมโหนั้นเดิมทีไม่ใช่เรื่องที่เธอกินยา อีกอย่าง....เธอไม่อยากที่จะมีลูกกับเขา เป้าหมายท้ายสุดก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะยุ่งอะไรกับเขาอย่างนั้นเหรอ?

“ฉันตะโกนใส่เธออย่างนั้นเหรอ? ” เย่โม่เซินบีบขวดยาด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าด้วยแรงโทสะของเขาทำให้ขวดยานั้นบิดเบี้ยวไป

หานมู่จื่อชะงักด้วยความตกใจถึงแรงของชายหนุ่ม

“ถ้าหากเธอไม่ขัดขืนฉัน ฉันจะตะโกนใส่เธอไหม? เธออยากมีลูกกับสามีเก่าแต่ไม่อยากจะยุ่งกับฉัน? มันทำไมเหรอ? ”

เขาเอื้อมมือไปเชยคางของเธอ: “ไม่อยากท้องกับฉัน? มันน่าอายมากไหมที่จะมีลูกกับฉันหน่ะฮะ? ”

เธอเจ็บที่คาง เมื่อหานมู่จื่อคิดถึงสภาพของขวดยาเมื่อครู่นี้ก็กลัวว่าคางของเธอจะทนแรงโทสะของเขาไม่ไหว เธอจึงไม่กล้าจะขัดขืน

“ทำไมฉันถึงต้องท้องลูกของนายด้วย? ฉันกับนายไม่ได้เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย! ”

“แล้วสามีเก่าเธอหล่ะ? เธอกับเขามีเกี่ยวข้องกันเหรอ? ผู้ชายที่ลับหลังไปมีอื่นแบบนั้น มันคุ้มค่าให้เธอรักษาเอาไว้อย่างนั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อถูกเขาเสียดแทงด้วยคำพูดแบบนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไป พูดขึ้นด้วยความตระหนก “ใครบอกว่านั่นเป็นลูกของหลินเจียง? ”

ใบหน้าที่มืดมนของเย่โม่เซิน จู่ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงักไปด้วยความประหลาดใจ

ราวกับสายฟ้าฟาด หานมู่จื่อเพิ่งจะได้สติว่าตัวเองได้พูดเรื่องที่ร้ายแรงออกไป

ใบหน้าของเธอขาวซีด มองใบหน้างามด้านหน้าของเย่โม่เซิน

เมื่อกี้เธอ….พูดอะไร?

ไม่ได้เปิดเผยอะไรออกมาใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็รีบกลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะเอาผ้าห่มพันตัวด้วยคิดจะแกล้งตายไป

เย่โม่เซินใช้แรงจับไหล่ที่บอบบางของเธอ เอาเธอขึ้นมาจากเตียง ใช้มือจับที่เอวบางหมุนหัวให้มาเผชิญหน้ากับตัวเขา

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบสิ้? ”

หัวใจของหานมู่จื่อสับสนวุ่นวาย กลัวว่าตัวเองจะเผยไต๋ออกไปอย่างไม่ระวัง แต่ในเวลานี้เธอจะแก้ต่างอย่างไรนะ? ”

“พูดออกมานะ! ” เย่โม่เซินมองเธออย่างกราดเกรี้ยว: “เด็กไม่ใช่ลูกของหลินเจียง งั้นจะเป็นลูกของใคร? ”

หานมู่จื่อหลับตาลง ท้ายสุดก็กัดฟันจนพูดออกไปอย่างแพ้พ่าย

“เย่โม่เซิน นายก็น่าจะรู้ว่าปัญหาของเรื่องนี้มันเกิดจะอะไร? แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่ของนายเย่โม่เซิน นายจะถามอะไร? อยากจะถามว่าเด็กที่จะฉันท้องเป็นลูกของใครอย่างนั้นเหรอ? ”

แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่ของเขา…..