เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 602

บทที่ 601 อิจฉา

สิ่งที่เขาสนใจคือเธอคนนี้ ไม่ใช่อดีตของเธอ

แม้จะรู้ว่าเธอเคยมีผู้ชายคนนั้น แต่ก็ทำให้เย่โม่เซินนึกอิจฉาอยู่ในใจที่เธอคลอดลูกให้เขา

ทว่าเขาก็ยังต้องการเธอ

เขารอมาตั้งห้าปี เขาจะต้องเอาชนะให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีไหน เพื่อให้เธออยู่ข้างกายเขา

“คุณชายเย่ คุณชายเย่?”

เสียงของเซียวซู่ดังผ่านหูฟังอีกครั้ง เย่โม่เซินดึงสติกลับมา สายตาลึกล้ำเหมือนอยู่ในก้นเหว

“คุณชายเย่ เรื่องคุณนายน้อยเมื่อห้าปีที่แล้วที่คุณต้องการให้ผมสืบ...”

“ไม่ต้อง” เย่โม่เซินบอกปัดเขาไป “เอาอย่างนี้ ไปจัดการเรื่องที่ฉันเคยกำชับนายเมื่อก่อนหน้านี้แล้วกัน”

พอพูดเสร็จ การสนทนาทางวิดีโอก็สิ้นสุดลง

เมื่อมองไปที่หน้าจอแล็ปท็อป เย่โม่เซินก็นึกถึงรองเท้าที่เขาเคยเห็นบนชั้นวาง

เขายังไม่เคยพบ...เด็กคนนั้น

ไม่รู้ว่าลูกของเธอกับผู้ชายคนนั้นเกิดมาหน้าตาเป็นอย่างไร?

หากเป็นผู้ชายจะมีหน้าตาเหมือนอดีตสามีเธอหรือไม่?

พอเขาคิดว่าเด็กคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยหน้าตาที่เหมือนกับอดีตสามีของหานมู่จื่อ เย่โม่เซินก็กำหมัดแน่น

สมควรตาย!

เขาโมโหด้วยความอิจฉาจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่เป็นของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ?

หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินก็คลายหมัดเขา

รอเจอกันแล้วค่อยคุย

ตอนนี้เธอพาเด็กคนนั้นไปซ่อนไว้อย่างดี คาดว่ากลัวเขาจะรับไม่ได้

*

หานมูจื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ภายในห้องเงียบสงัด เธอนอนอยู่บนเตียงและกระพริบตาสักพักและไม่ได้รอให้ใครเข้ามา

หรือว่าเย่โม่เซินไปทำงานแล้ว?

พอคิดได้ดังนั้นหานมู่จื่อก็พลิกผ้าห่มออกและลุกลงจากเตียง แม้ตอนที่เดินจะยังรู้สึกเจ็บบริเวณหว่างขา แต่วันนี้ก็ดีกว่าเมื่อวานมาก

เธอเดินไปที่ประตูเเละเลื่อนประตูออกเบาๆก็พบว่าข้างนอกยังคงเงียบสงัด

หานมู่จื่อจึงเปิดประตูออกไปดูข้างนอกก็พบว่าข้างล่างไม่มีใครอยู่สักคน

หรือว่าเย่โม่เซินกลับไปแล้ว?

ความว่างเปล่าจางๆผุดขึ้นในใจ แต่ในไม่ช้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง หานมู่จื่อหันกลับไปที่ห้องและนั่งลงเพื่อหาร่องรอยขวดยาคุมเมื่อวานนี้

หลังจากค้นหาประมาณสองสามนาทีก็ยังไม่พบยาคุมขวดเล็กๆขวดนั้นแม้แต่เงา

แปลกจัง หรือเย่โม่เซินจะเก็บไปตอนที่เธอกำลังหลับอยู่?

หลังจากคิดได้สักพัก หานมู่จื่อกลับไปที่เตียงและโทรศัพท์หาเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนแกล้งแหย่เธอเมื่อรับสาย

“มู่จื่อ สองวันมานี้ทำไมเธอไม่เข้าบริษัท? หรือว่า...” หลังจากที่พูดเธอก็เเอบหัวเราะเบาๆ ฟังเหมือนเป็นการเย้าแหย่

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกลอกตา เธอถามด้วยความสงบ “ตอนนี้เธออยู่บริษัทหรือเปล่า? ว่างไหม?”

“อยู่บริษัท ก็ว่างนะ ทำไมล่ะ?”

“ฉัน ฉันอยากให้เธอช่วยซื้อของให้หน่อย สะดวกไหม?”

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “สะดวกสิ เธอจะซื้ออะไร? เลิกงานเสร็จฉันซื้อกลับไปให้ได้ไหม?”

“ไม่ได้” หานมู่จื่อปฏิเสธเสียงเเข็ง “ตอนนี้ถ้าเธอว่างก็ซื้อมาให้หน่อย ตอนนี้...ฉันออกไปไม่ได้”

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอออกไปแล้วจะโดนประกบตามหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ออกไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

แค่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เจ็บขาแทบไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกไปซื้อยา

“เอ่อ เธอไม่สะดวกใช่ไหม? อยู่ที่นั่นหรือเปล่า? งั้นเดี๋ยวฉันออกไปซื้อแล้วเอาไปให้เธอเอง”