เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 603

บทที่ 602 ปมในใจเธอ

“ใช่สิ ตอนที่เธอเข้ามา เจอเย่โม่เซินไหม? เขาไม่ได้อยู่ข้างล่างหรือ?” หานมู่จื่ออดถามไม่ได้

เธอยังคิดว่ามันแปลกๆ

ทันใดนั้นแววตาของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอกัดปาก “อยู่ๆ อยู่ข้างล่างน่ะ”

“อยู่ข้างล่าง?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว “เมื่อกี้เธอบอกว่าไม่อยู่ไม่ใช่หรือ?”

“ก็ ก็เมื่อกี้ฉันตกใจนี่นา ก็เลย เลย...พูดผิด!” เสี่ยวเหยียนพูดตะกุกตะกัก

แต่หานมู่จื่อกลับเอาแต่จ้องหน้าเธอด้วยแววตาคมกริบ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เขาเจอมันแล้วหรือ แล้วทำไมเธอถึงพูดตะกุกตะกักแบบนี้?”

เสี่ยวเหยียนหน้าถอดสีพลางรีบส่ายหน้า

“เปล่า ไม่ได้เจออะไรสักหน่อย ถ้าเจออะไรล่ะก็...ฉันจะเอายามาให้เธอได้อย่างไร? ก็แค่...ตอนที่มาเมื่อกี้บังเอิญเจอเขาเข้า เขาถามฉันว่ามาทำอะไร ฉันก็บอกไปว่ามาส่งเอกสาร...เขาก็เลยให้ฉันขึ้นมาหาเธอข้างบน แต่ว่าสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทำเสียงอย่างกับจะฆ่าคน ฉันก็เลยกลัวๆ”

ในขณะที่พูดออกไป เสี่ยวเหยียนไม่กล้าสบตากับหานมู่จื่อเพราะเธอกลัวว่าหานมู่จื่อจะสังเกตเห็นพิรุธและรู้ว่าเธอกำลังโกหก

เธอก้มศีรษะลงและมองไปที่นิ้วเท้าของตัวเองอย่างไม่สบายใจ เกร็งที่มุมปาก

อันที่จริงตอนที่เธอเข้ามาเมื่อกี้นี้ เธอคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ข้างใน เธอจึงรีบขึ้นมาหาหานมู่จื่อที่ห้องนอนชั้นบน

แต่ไม่คิดว่าพอเดินมาถึงตรงหน้าบันได เธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอ

แน่นอนว่าเสี่ยวเหยียนรู้ว่าใคร เนื่องจากรู้ว่าเป็นเขา ดังนั้นเธอจึงกลัวจนไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย และหันไปอย่างสั่นๆ

“เย่ ประธานเย่...”

สายตาที่เยือกเย็นหยุดลงมาที่หน้าเธอ และในที่สุดก็ย้ายไปที่กระเป๋าในมือของเธอ

เสี่ยวเหยียนโดนจับจ้องด้วยสายตาเย็นเฉียบจนเหงื่อแตก แทบจะเป็นลมล้มลงไป

“มาหามู่จื่อหรือ?” เขาถามด้วยความเย็นชา

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าซ้ำๆ

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นผู้บุกรุกเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่โม่เซิน ประหม่าจนทำตัวไม่ถูก

“มาหาเธอทำไม?” เย่โม่เซินถาม

เสี่ยวเหยียนนึกถึงคำพูดของมู่จื่อที่พูดในโทรศัพท์ ดังนั้นเธอจึงพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “มีเอกสารของบริษัทที่ต้องเซ็น เพราะฉะนั้น...ฉันก็เลย...เอามาให้มู่จื่อ”

เนื่องจากเสี่ยวเหยียนเตรียมการมาดีแล้ว หลังจากที่พูดเสร็จก็รีบหยิบเอกสารในกระเป๋าออกมา “เป็นเอกสารชุดนี้”

เย่โม่เซินไม่ได้รับเอกสารมาจากมือเธอ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้อยากรู้ว่าเอกสารชุดนี้เป็นจริงหรือเท็จ เสี่ยวเหยียนก็เก็บเอกสารไว้ที่เดิมและค่อยๆพูดว่า “ใน ในเมื่อประธานเย่ไม่มีอะไรแล้ว งั้น...งั้นฉันขอขึ้นไปหามู่จื่อข้างบนก่อนนะคะ”

พอพูดเสร็จเสี่ยวเหยียนก็เตรียมตัวขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว” ทว่าเย่โม่เซินกลับเรียกเธอไว้ เท้าของเสี่ยวเหยียนก็หยุดอยู่กับที่ ใบหน้าเย่โม่เซินเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวดจนแทบคลั่งอยู่ข้างหลัง

ทำไมเธอต้องเอายามาส่งให้มู่จื่อด้วยนะ มันยากมากแค่ไหนที่ต้องมาแสดงละครอยู่ตรงหน้าปีศาจผู้เย็นชาคนนี้ แค่แป๊บเดียวเธอยังพอทนได้ แต่ถ้าเขาซักไซ้ต่อไปอีกล่ะก็ เธอจะต้องหมดสติในไม่ช้านี้แน่ๆ

“เย่ ประธานเย่??” เสี่ยวเหยียนหันกลับไปมองเย่โม่เซินด้วยความหวาดระแวง

เย่โม่เซินยกมือขึ้นแล้วแบมือออก

“ส่งของมา”

เสี่ยวเหยียนหยุดหายใจไปชั่วขณะและรู้สึกว่าเลือดได้ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย หลังจากที่อึ้งไปไม่กี่วิ เสี่ยวเหยียนก็ทำทียื่นเอกสารให้เย่โม่เซิน พลางแกล้งพูดอย่างงุนงง “เย่ ประธานเย่หมายถึงนี่ใช่ไหมคะ?　นี่ นี่ค่ะ”

“ไม่ใช่อันนี้” เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธออย่างมีนัย “คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงอะไร”