เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 61

บทที่ 61 จะช้าจะเร็วก็ต้องหย่า

หลังจากเย่โม่เซินเดินเข้ามา เสิ่นเฉียวก็เริ่มวิตกกังวล เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพราะเมื่อกี้กำลังพูดถึงเรื่องที่เขาไร้มนุษยธรรม แต่พูดไม่ทันขาดคำเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงประตูหน้าห้องคนไข้ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินมั้ย

ถ้าเกิดได้ยินขึ้นมา แล้วเธอจะทำยังไงดี？

แล้วถ้า เขาได้ยินประโยคก่อนหน้านี้อีกล่ะ？พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็ซีดลง เธอกำผ้าปูที่นอนบนเตียงไว้แน่น

พอเย่โม่เซินเดินเข้ามา ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดที่ตัวเสิ่นเฉียว

“ทำไมประตูถึงล็อค？”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ใบหน้าของเธอซีดเผือด

เย่โม่เซินหรี่ตามองไปที่เธอ เหอะ เป็นผู้หญิงที่ซื่อบื้อซะจริงๆ ปกปิดความลับได้ไม่เนียนเอาซะเลย แค่เพียงคำถามเพียงคำถามเดียว ก็สามารถทำให้เธอหลุดปากพูดออกมาได้

หานเส่โยวที่ยืนอยู่ข้างๆพอได้ฟัง ก็รีบเดินเข้ามาแก้ต่างให้กับเสิ่นเฉียว：“เมื่อกี้เสิ่นเฉียวกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ เลยต้องล็อคประตู ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ？”

สายตาของเย่โม่เซินยังคงจ้องไปที่เสิ่นเฉียวด้วยสายตาแข็งกร้าวอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังจับผิด

เสิ่นเฉียวไม่กล้าสบตาของเขา ทำได้แต่ก้มหน้าก้มตา

ไม่มีทาง เธอหวาดผวาเกินไปจริงๆ

เสิ่นเฉียวมีโรคประจำตัวอยู่อย่างหนึ่งคือ เวลาที่เธอกำลังหวาดกลัวเธอจะไม่กล้าสบตากับคนอื่น ไม่อย่างนั้น……เธอจะเผลอพูดออกมาอย่างง่ายดาย

ดูเหมือนภายในห้องคนไข้จะตกอยู่ทางตัน แค่พอเย่โม่เซินเดินเข้ามาอุณหภูมิภายในห้องก็ลดลง เสิ่นเฉียวนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่กล้าขยับไปไหนราวกับเป็นผู้ต้องหา หานเส่โยวมองแล้วก็เจ็บปวดแทน จึงเดินขึ้นมาแล้วกระแอมเบาๆ

“……เฉียวเฉียวเป็นภูมิแพ้ แล้วในนี้ก็มีแค่พวกเราผู้หญิงสองคนไม่มีใครอื่น และหลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้วก็เลยล็อคประตู เย่……คุณชายรอง？คุณคงเข้าใจนะคะ？”

หานเส่โยวยืนขวางอยู่หน้าเสิ่นเฉียว เพื่อบดบังสายตาของเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เธอแตกต่างไปจากเสิ่นเฉียวตรงที่ เธอแต่งหน้าแต่งตา เสื้อผ้าที่สวมใส่ทั้งหมดเป็นของแบรนด์เนม และยังมีหุ่นที่เซ็กซี่ ดูแล้วก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

แต่เสิ่นเฉียวที่ถูกเธอยืนขวางอยู่ข้างหลังที่อยู๋ในชุดคนไข้สีซีด ไม่เพียงใบหน้าที่ขาวซีดขนาดปากก็ยังซีดเผือด ผมเผ้ารุงรัง

การเปรียบเทียบนี้เห็นได้อย่างชัดเจน

เย่โม่เซินละสายตาจากตรงนั้น และไม่ได้ตอบกลับหานเส่โยว แต่มองไปที่เสิ่นเฉียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“ป้าเฉินล่ะ？”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็ชะงักไป แล้วเงยหน้าขึ้นมา

“ป้าเฉินเธอ……กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วค่ะ”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

“วันนี้มีเส่โยวอยู่เป็นเพื่อน แล้วฉันก็อาการดีขึ้นแล้ว ก็เลย……”

เดิมทีเขามาเพื่อจะมาหาป้าเฉิน มิน่าล่ะ……แต่ทำไมอยู่ๆถึงมาหาฉันได้？

“โอเค”เย่โม่เซินยกกรามขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณบอกเซียวซู่ว่าจะไปจากที่นี่ เซียวซู่ไม่ตอบกลับ แต่เอาถุงที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะ：“ผู้ช่วยเสิ่น นี่เป็นของใช้อาบน้ำที่ผมเตรียมไว้ให้เมื่อกี้ครับ ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ หมอบอกว่าคุณต้องอยู่เพื่อรอดูอาการอีกสองวัน ดังนั้นสองวันนี้คุณต้องอยู่ที่โรงพยาบาล”

“อ้อ ขอบคุณมากนะ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมกับคุณชายเย่ขอตัวกลับก่อนนะครับ”

พูดเสร็จเซียวซู่ก็ดันเย่โม่เซินออกจากห้องไป หลังออกมาจากห้องคนไข้เซียวซู่ก็อดทนต่อไปไม่ไหว แล้วพูดขึ้นมาตรงๆว่า：“คุณชายเย่ พวกเราไม่ได้มาหาเธอหรอกเหรอครับ？ทำไมถึงได้รีบไปนักล่ะครับ？”

ได้ยินดังนั้น สายตาของเย่โม่เซินก็นิ่งไป：“ยังไม่ตายก็ดีแล้ว นายอยากจะอยู่ต่องั้นสิ？”