เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 62

บทที่ 62 แม้แต่มองก็ไม่มองเธอ

เสิ่นเฉียวไม่ได้พักอยู่ที่โรงพยาบาลนานนัก หลังจากที่หมอมาตรวจร่างกายเธอ และเสิ่นเฉียวมั่นใจว่าเธอไม่เป็นไรแล้วนั้น ก็มีความคิดที่อยากจะออกจากโรงพยาบาล

หมอขมวดคิ้ว：“หมอแนะนำให้พักดูอาการอยู่ที่นี่อีกซักสองวันก่อนนะครับ เพราะยังไงสมรรถภาพทางร่างกายของคุณก็ไม่ค่อยดีด้วย”

“หมอคะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ขอออกโรงพยาบาลวันนี้เลยได้มั้ยคะ？”

เห็นความมุ่งมั่นของเสิ่นเฉียว หมอเองก็เห็นว่าเธอไม่มีอาการหนักแล้ว หลังจากเตือนเธอว่าห้ามดื่มเหล้าและอื่นๆก็เซ็นเห็นชอบให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้

ตอนที่เดินไปนั้น เสิ่นเฉียวไปทำเรื่องออกโรงพยาบาลด้วยตัวเอง เธอยืมเงินของหานเส่โยวมาก่อนบางส่วน แล้วบอกว่าจะคืนให้ทีหลัง แต่หานเส่โยวรู้ว่าสถานการณ์ของเธอหลังจากนี้จะได้ใช้เงินอย่างมีความสุข และไม่ต้องให้เธอคืนเงินแล้ว

ถึงแม้ว่าหานเส่โยวจะพูดออกไปแบบนั้น แต่เสิ่นเฉียวกลับไม่หยิบเอาเงินของเธอไปเปล่าๆ จำนวนมีเท่าไหร่เธอจำไว้ได้หมด รอให้เงินเดือนออกเมื่อไหร่ก็จะรีบคืนให้เธอทันที

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เสิ่นเฉียวก็กลับไปเก็บของที่บ้าน จากนั้นก็เอาเงินที่เหลือจากการจ่ายค่ารักษาที่โรงพยาบาลไปซื้อชุดใหม่มาสองชุด พอเปลี่ยนชุดก็ไปเข้างาน มาถึงที่ทำงานของตัวเอง เสิ่นเฉียวมองดูเวลา ถึงจะมาสาย แต่เธอก็ไปนั่งตรงที่ทำงานของตัวเอง แล้วก็เริ่มทำงาน

เอกสารก่อนหน้านี้เธอยังสะสางไม่เสร็จดี

เสิ่นเฉียวนั่งจัดการเอกสารประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เซียวซู่เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ แล้วเดินผ่านที่ทำงานของเสิ่นเฉียวไปโดยไม่มอง แต่แล้วก็ต้องถอยหลังกลับมาโดยไว แล้วมองเสิ่นเฉียวอยู่ที่ข้างๆประตู

“ผู้ช่วยเสิ่น？”เขาไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย？ตอนนี้ควรจะนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสิ ทำไมอยู่ๆถึงมาโผล่ที่บริษัทได้？

เซียวซู่ยกมือขึ้นมาแล้วขยี้ตาตัวเอง

เสิ่นเฉียวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ยังคงจดจ้องอยู่กับเอกสารในมือ แล้วตอบไปหนึ่งคำ

เซียวซู่：“……ผู้ช่วยเสิ่น ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับ？”

แต่ปฏิกิริยาตอบกลับจะนิ่งเฉยเกินไปมั้ย？

เสิ่นเฉียวทำเสียงหืม：“ที่นี่เป็นที่ทำงานของฉัน ฉันอยู่ที่นี่แล้วแปลกตรงไหนเหรอ？”

“ผมหมายถึงว่า……ผู้ช่วยเสิ่นควรจะพักอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอครับ？”

“ออกมาแล้ว”

“คุณอยากจะไปเข้าพบคุณชายเย่ใช่มั้ย ฝากเอาเอกสารพวกนี้เข้าไปส่งให้ด้วยนะ ฉันไม่มีเวลา？”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็เอาเอกสารที่จัดการเสร็จส่งให้เซียวซู่ เซียวซู่ได้แต่ยื่นมือรับไป จากนั้นก็พยักหน้า

หลังจากเข้าไปที่ออฟฟิศ เซียวซู่รายงานการทำงานของตัวเองเสร็จ ก็เอาเอกสารที่เสิ่นเฉียวส่งให้เขามาวางตรงหน้า

“คุณชายเย่ นี่เป็นเอกสารที่เสิ่นเฉียวให้ผมช่วยเอามาส่งให้ครับ”

ได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินก็เงยหน้าขึ้นมา“นายพูดว่าอะไรนะ？”

“แปลกใช่มั้ยครับ ตอนนี้ผู้ช่วยเสิ่นควรจะอยู่ที่โรงพยาบาลถึงจะถูก แต่ตอนที่ผมจะมาที่ห้องทำงานของคุณชายเย่อยู่ผมก็เห็นผู้ช่วยเสิ่นกลับมาทำงานแล้วครับ คุณชายเย่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”

หลังจากรอจนเซียวซู่เดินออกไป ปากกาที่เย่โม่เซินถืออยู่ในมือก็ค่อยๆกำแน่นขึ้น คิ้วขมวดกันขึ้นมา

ยัยผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ว่ากำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหรอกเหรอ？ทำไมอยู่ๆถึงออกมาล่ะ？

คิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็วางปากกาในมือลง แล้วหันเก้าอี้หมุนออกห้องไป

เสิ่นเฉียวเคาะตัวหนังสือในบรรทัดสุดท้ายเสร็จ จากนั้นก็บันทึกข้อมูล แล้วกดปริ้นท์ ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นมานั้นก็พลันได้ยินเสียงที่เย็นชา

“ออกโรงพยาบาลทำไม？”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวที่กำลังทำท่าจะลุกขึ้นยืนก็หยุดลงทันที เธอเอียงคอแล้วหันไปมองต้นเสียง

เย่โม่เซินนั่งอยู่ตรงนั้น มองเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย