เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 610

บทที่ 609 นายคู่ควรด้วยหรือ

ไร้น้ำยา?

เย่โม่เซินรู้สึกสับสนกับคำคำนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว พี่สาวคิดว่าเขาถูกพูดหักหน้าจึงรีบปลอบใจ “คุณอย่าเพิ่งหมดกำลังใจ ตราบใดที่คุณให้ความร่วมมือในการรักษา เชื่อว่าคุณจะกลับมาหายดีในไม่ช้า”

แต่ในขณะนี้สายตาลึกล้ำของเย่โม่เซินก็หันไปทางหานมู่จื่อที่เดินซื้อของอยู่ไม่ไกล บนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มออกมา

เขาไร้น้ำยาอย่างงั้นหรือ?

หึหึ ดูเหมือนว่าเขาคงทรมานกับผู้หญิงคนนี้เบาไป เธอถึงได้มีเเรงมาใส่ร้ายเขาต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

“คุณได้ฟังที่ฉันพูดไหม?” พี่สาวมองเย่โม่เซินด้วยความกังวล ทั้งยังเป็นห่วงสถานการณ์ของเขาอีกด้วย

เย่โม่เซินกวาดสายตามองมาที่เธอพลางเม้มริมฝีปาก ลุงอ้วนกะพริบตามองเขา “นาย นายคงไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆใช่ไหม?”

ดวงตาคู่นั้นมองด้วยความสงสัย เย่โม่เซินกัดฟันพูดเล็กน้อย

“ผมเป็นผู้ชายปกติ” เขากัดฟันพูด

ลุงอ้วนจ้องมองมาที่เขาอีกครั้ง “ฉันรู้ว่านายเป็นผู้ชายปกติ เมื่อก่อนเพื่อนของฉันคนที่ป่วยคนนั้นก็พูดแบบนี้ แต่ในสายตาของคนอื่นนายไม่ปกติ”

ภรรยาของลุงอ้วนพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ๆ คุณจะต้องรักษาอย่างจริงจัง มาๆ คุณจดเบอร์ไว้สิ”

เส้นเลือดหน้าผากของเย่โม่เซินกระตุก เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้อง ไม่จำเป็น”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า มานี่ๆ” พี่สาวบังคับเสียงแข็งเพื่อให้เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็จ้องให้เย่โม่เซินบันทึกเบอร์โทรศัพท์เข้าไป เธอยิ้มและพูดว่า “ใช่ แบบนี้แหละถูกแล้ว ป่วยก็รักษาเสียดีดี ยิ่งหายเร็วเท่าไหร่ก็จะได้กลับมากอดภรรยาแสนสวยเร็วเท่านั้น ไม่ต้องกลุ้มใจหรอก ฉันแลกวีเเชทกับเธอแล้ว วันหลังฉันจะได้พูดแต่เรื่องดีดีของคุณให้เธอฟัง”

แม้จะอับอายจนเหงื่อตก แต่เย่โม่เซินก็พอรับได้กับประโยคสุดท้าย “คงต้องลำบากคุณแล้ว”

“ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก”

เย่โม่เซินยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตรงไปหาหานมู่จื่อ

ลุงอ้วนและภรรยาของเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เเละคุยกันว่า “เมียจ๋า พวกเราทำแบบนี้มันจะดีหรือ?”

“มีอะไรไม่ดี ดีเสียอีกเพื่อนบ้านเราจะได้มีคู่”

ลุงอ้วน “...ถ้าเธอไม่อยากกลับมาคืนดีล่ะ?”

“คุณนี่ไม่รู้อะไรบ้างเลย แค่มองตาพวกเขาฉันก็ดูออกแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงถึงได้เข้าใจผู้หญิงด้วยกันไง”

“อ๋อ...”

*

หานมู่จื่อชูมือขึ้นเพราะต้องการหยิบของบนชั้นวาง เนื่องจากชั้นวางของค่อนข้างสูง บวกกับวันนี้เธอไม่ได้ใส่ส้นสูงมาด้วย ดังนั้นเธอจึงลำบากเล็กน้อยเวลาที่ต้องหยิบของชั้นบน

เธอทำได้แค่เพียงยืดตัวเต็มที่ แต่ก็ยื่นมือไปไม่ถึง สุดท้ายก็มีมือใหญ่เอื้อมหยิบของที่เธอต้องการส่งให้เธออย่างง่ายดาย

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็น เย่โม่เซิน

“อยากได้อันนี้หรือ?” เย่โม่เซินถาม

หานมู่จื่อเพียงพยักหน้า “อืม”

เย่โม่เซินมองไปที่ด้านหลังของศีรษะกลมมนของเธอ ในขณะที่มองลงไปก็เห็นต้นคอขาวๆของเธอ และมองลงไปลึกๆก็เห็นร่องรอยที่เขาได้ทิ้งเอาไว้

เขาทิ้งรอยไว้เยอะขนาดนี้ เธอยังกล้าบอกว่าเขาไร้น้ำยาอย่างงั้นหรือ?

หึหึ---

เย่โม่เซินหัวเราะในใจ จู่ๆก็ถามเธอว่า “เมื่อกี้คุณคุยอะไรกับพี่สาวคนนั้น?”

พอได้ยินดังนั้นหัวใจของหานมู่จื่อก็เต้นตึกตัก ตอนที่เธอปลีกตัวออกมาก่อนหน้านี้ก็เห็นว่าพี่สาวคุยอะไรบางอย่างกับเย่โม่เซิน ทว่าเธอเดินออกมาค่อนข้างไกลจึงไม่ได้ยิน นอกจากนั้นเธอยังรู้สึกอายจึงไม่กล้าอยู่ฟังพวกเขาคุยกัน