เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 609

บทที่ 608 ผู้ชายไร้น้ำยา...อย่าไปเอาเลย

พอถึงเวลา เธอก็ควรจากไป

หานมู่จื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตอนจบไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เธอจึงหนีออกมาอย่างเงียบๆ

เมื่อนึกย้อนกลับไปยังคงมีความเศร้าอยู่ภายในใจ

เธอเริ่มร้อนบริเวณขอบตาเล็กน้อย

เธอมองเห็นสายตาพี่สาวมองเธอที่เป็นแบบนี้ก็กลับกลายเป็นเธอยอมรับว่าสาเหตุของการหย่าร้างเป็นเพราะความไร้น้ำยาของเย่โม่เซิน

อืม พี่สาวตกตะกอนความคิดอยู่สักพักก็พูดว่า “ฉันคิดว่าเธอเลือกผู้ชายเรียบร้อยใส่เเว่นคนนั้นที่อยู่ด้านหลังเถอะ”

หานมู่จื่อตกใจและพูดอย่างอายๆ “พี่สาว คุณพูดอะไรเนี่ย?”

“ฉันพูดจริงๆนะ ผู้ชายไร้น้ำยา...อย่าไปเอาเลย!”

“ไม่คุยแล้ว รีบไปเถอะ”

เมื่อเห็นเย่หลิ่นหานกำลังเดินเข้ามาหาพวกเธอ หานมู่จื่อจึงรีบเข็นรถเข็นเดินไปทางอื่น เย่หลิ่นหานต้องการจะเดินตามพวกเธอไป เธอเดินวนไปรอบๆแล้วเดินกลับมาทางด้านหลัง

ผ่านไปสักพัก ถ้าเขายังเดินตามมาอีก นั่นก็หมายความว่าเขาจงใจเดินตามพวกเธอ

“เธอนี่...เอ๊ะ”

หลังจากเดินวนไปมาสักพัก ทันทีที่หานมู่จื่อรู้สึกตัวก็พบว่าไม่เจอตัวเย่หลิ่นหานจากทางด้านหลังเเล้ว

“อย่ามอง เธอสลัดเขาทิ้งแล้ว น้องสาว เธอเนี่ยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า? ในเมื่อเธอยังโสด มีผู้ชายมาให้เลือกมากกว่าหนึ่งคนจะเป็นอะไรไป? ”

“ฉันกับเขาเป็นไปไม่ได้”

เธอเคยพูดนานแล้วว่าเขาเป็นได้เพียงพี่ชาย ระหว่างเขากับเย่หลิ่นหานจะเป็นไปได้อย่างไร

“ตราบใดที่พวกเธอยังโสด มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้?”

“เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้”

หานมู่จื่อเร่งฝีเท้าและเดินไปข้างหน้า พี่สาวรีบเดินตามและพูดกับเธออย่างกระตือรือร้น หานมู่จื่อไม่รู้จริงๆว่าพี่สาวคนนี้มีความกระตือรือร้นจากไหนมาพูดกับเธอมากมายแบบนี้ ก็เห็นกันอยู่ว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรกไม่ใช่หรือ?

ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอกับลุงอ้วนถึงเป็นคู่สร้างคู่สม

ยังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไร แต่โชคดีที่เย่โม่เซินกับลุงอ้วนเดินเข้ามาพอดี

เย่โม่เซินถือถุงถุงหนึ่งไว้ในมือด้วยใบหน้าเย็นชา ลุงอ้วนเองก็ถือถุงแบบเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับเย่โม่เซินแล้ว เขาถือถุงไว้เยอะกว่ามาก

“ซื้อเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว”

หานมู่จื่อเงยหน้าสบตากับเย่โม่เซินเข้าพอดี จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่พี่สาวพูดกับเธอก่อนหน้านี้ จู่ๆเธอรู้สึกว่าไม่อยากจะมองเขาไปตรงๆ

ดังนั้นเธอจึงผลักรถเข็นเดินไปโดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา เย่โม่เซินถูกทิ้งไว้ “....”

เขาขมวดคิ้ว พอนึกจะตามไปถามเธอว่าทำไมถึงไม่ยอมมองเขาก็มีคนมาตบไหล่เขาไว้ เย่โม่เซินหันกลับไปก็เห็นพี่สาวคนนั้นเอียงหน้ามาทางเขา เขาขมวดคิ้วแล้วถอยหลังออกไป

“เฮ้อ!” พี่สาวเห็นเขามีท่าทีแบบนี้ก็พูดอย่างสะอิดสะเอียน “ยังจะทำตัวเย็นชาอยู่ได้”

เย่โม่เซินมองเธออย่างไม่พอใจ

“มีอะไร?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่สงสารคุณ”

เย่โม่เซิน “? ? ?”

“รู้สึกแย่ใช่ไหมที่โดนทิ้ง?” พี่สาวพูดและมองเย่โม่เซินด้วยสายตาน่าสมเพช “อันที่จริงที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา ฉันรู้จักโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัย ฉันแนะนำให้เอาไหม?”

เย่โม่เซินยิ่งขมวดคิ้วแน่น เขาไม่แน่ใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้แนะนำโรงพยาบาลให้เขา หรือว่าเมื่อกี้นี้หานมู่จื่อคุยเรื่องอะไรกับเธอ?

ทว่าเย่โม่เซินคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าช่วงนี้ร่างกายของเขาผิดปกติตรงไหน?

“อัยหยา ถ้าคุณคิดจะจีบมู่จื่อให้ติดก็ฟังพี่สาวซะ”