เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 608

บทที่ 607 เขาเป็นอดีตสามีของฉัน

แล้วไม่ใช่หรือ?

หานมู่จื่อคิดอยากจะหลบหน้าเขาไปจริงๆ และไม่ไปทางเดียวกันกับเขา

เพราะไม่อย่างนั้นเย่โม่เซินอาจจะเห็นฉากนี้เข้าก็ได้ และคนที่ลำบากที่สุดก็เป็นเธอเอง

เย่หลิ่นหานยิ้มด้วยความขมขื่นเล็กน้อย “วันนั้นก็พูดชัดเจนแล้วนี่ ว่าต่อจากนี้เราจะเป็นเพื่อนกัน ถึงจะบังเอิญเจอกันในซุปเปอร์มาเก็ต คุณก็อย่าหลบหน้าผมเหมือนผมเป็นงูอย่างนั้นสิ ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

หานมู่จื่อ “...”

เธอกัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี

“ก่อนหน้านี้ผมก็เตรียมจะเดินอ้อมไปแล้ว แต่ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมคงต้องเดินไปทางเดียวกับคุณเพื่อที่คุณจะได้ปรับความคิดไม่หลบผมอีก”

เย่หลิ่นหานกลับมายิ้มอีกครั้งหลังจากพูดเสร็จ สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าของเธอผ่านเลนส์แว่นตา

“มู่จื่อ ผมไม่ใช่คนเลว ห้าปีก่อนไม่ใช่ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ อนาคต...ก็ไม่ใช่ ถ้าคุณยินยอม จะรับผมเป็นพี่ชายก็ได้นะ ไม่ว่าตอนนี้ระหว่างคุณกับโม่เซินจะมีความสัมพันธ์อะไรกัน...ผมจะไม่ทำอะไรให้คุณลำบากใจ”

อย่างไรก็ตามสำหรับหานมู่จื่อแล้ว ไม่ว่าเย่หลิ่นหานจะทำให้เธอลำบากใจหรือไม่ก็ตาม ถ้าเพียงเย่โม่เซินมาเห็นเธอยืนอยู่กับเขาแบบนี้ อาจจะทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นก็ได้

พอคิดดังนี้เธอก็เม้มริมฝีปากและพูดออกไปอย่างช่วยไม่ได้ “คุณจะตามฉันมาแบบนี้จริงๆใช่ไหม? คุณบอกว่าบังเอิญ แล้วสองครั้งนั้นล่ะ? ก็บังเอิญงั้นหรือ? มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร ฉันไม่ได้มาซุปเปอร์มาเก็ตตั้งนานแล้ว พอฉันมาที่นี่ก็บังเอิญเจอคุณอีก คงไม่ใช่เพราะคุณเลือกเวลาที่เหมาะเจาะหรอกนะ?”

แววตาเย่หลิ่นหานเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

“มู่จื่อ ถ้าคุณมาซุปเปอร์มาเก็ตที่นี่ทุกวัน คุณก็น่าจะบังเอิญเจอผมเพราะผมพักอยู่แถวนี้ใกล้ๆกับที่พักของคุณ”

หานมู่จื่อหยุดพูดและอ้าปากเล็กน้อย

“คุณ คุณบอกว่าไงนะ?”

“มันอาจจะดูน่าเหลือเชื่อ ถ้าคุณไม่เชื่อล่ะก็ จะส่งคนไปตรวจสอบดูก็ได้ ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ก่อนคุณเสียอีก มีพนักงานแคชเชียร์หลายคนของซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนี้รู้จักผมดี แต่เพราะผมพักอยู่คนเดียว ผมจึงต้องมาเดินซุปเปอร์มาเก็ตทุกวันเพื่อซื้ออาหารสด ผมบอกคุณมาขนาดนี้แล้ว คุณยังคิดว่าผมจงใจเข้าหาคุณอีกหรือไม่?”

หานมู่จื่อหายใจอย่างเงียบๆ ใบหน้าเริ่มซีด

สุดท้ายแล้วเธอคิดมากเกินไปและทำให้คนอื่นเข้าใจผิด?

“ผมยอมรับว่าผมอยากติดต่อกับคุณ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาแอบแฝง”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว” หานมู่จื่อพูดตัดบทพลางมองต่ำ “ฉันเข้าใจคุณผิดเอง งั้นต่อไปก็ต่างคนต่างอยู่เถอะ คุณยังต้องไปซื้อของนี่ ฉันเองก็ต้องไปซื้อของของฉันบ้าง ฉันไปก่อนนะ”

พอพูดเสร็จ หานมู่จื่อก็เดินไปข้างๆพี่สาว พี่สาวมองเธอ “เป็นไงบ้าง?”

หานมู่จื่อเม้มปากไม่ตอบคำถามของเธอ ได้เพียงแต่เข็นรถเข็นไปข้างหน้า

พี่สาวดูสถานการณ์แล้วจึงรีบตามไป “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนที่เห็นเธอคุยเมื่อกี้นี้ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย เขาพูดอะไรไม่เข้าหูหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ” หานมู่จื่อส่ายหน้า “เขาก็แค่บอกว่า...เขาไม่ได้ตามพวกเรา แค่เป็นทางเดียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้พี่สาวก็นึกขึ้นได้

“แบบนี้นี่เอง แต่ฉันดูแล้ว...ทำไมยังคิดว่าเขาตั้งใจเดินตามเธอมานะ? เฮ้อ เขารู้หรือยังว่าเธอมีสามีแล้ว?”

ในตอนนี้หานมู่จื่อก็หยุดเท้าชั่วคราว แล้วหันไปมองคนด้านข้าง

“คุณอยากรู้จริงๆหรือ?”

พี่สาวพยักหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นก็ยิ้ม “เห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เธอบอกฉันมาเถอะ”

หานมู่จื่อครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พี่สาวพูดถึงเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ในตอนนี้มันอาจจะเป็นการดีที่จะบอกไปตรงๆ พอคิดได้เธอก็บอกว่า "อันที่จริงเขาไม่ใช่สามีของฉันหรอกค่ะ"