เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 612

บทที่ 611 หม่ามี๊จะมารับหนูเมื่อไหร่นะ

เมื่อได้ยิน การกระทำของหานมู่จื่อก็หยุดไปชั่วขณะ หลังจากนั้นก็ไม่กล้าขยับตัวแล้ว

"หืม?" เย่โม่เซินถามเธออีกครั้ง หลังจากที่เห็นเธอไม่ตอบ

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย และกระซิบว่า "ฉันแค่รู้สึกว่า แบกฉันแบบนี้มันไม่ค่อยประสบายเท่าไหร่ ฉัน... "

เสียงหัวเราะของเย่โม่เซินจนปัญญาเล็กน้อย "ในเมื่อไม่อยากเดิน แบกคุณก็ว่า？ไม่งั้นอุ้มคุณกลับไปไม่ดีกว่าเหรอ？"

"... งั้นแบกไว้ที่หลังอย่างนี้ดีแล้ว"

เธอยังคงไม่ต้องคิดอะไรมากมาย อย่างไรก็ตามเย่โม่เซินมีพละกำลังที่แข็งแกร่ง สำหรับเขาแล้วไม่มีแรงกดดันใด ๆที่จะต้องแบกตัวเธอเองแม้แต่น้อย ขี้เกียจที่จะสนใจเขา

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หานมู่จื่อก็ไม่สนใจเขาเพิ่มเข้าไปอีก

สีบนท้องฟ้าค่อยๆมืดลงเรื่อย ๆ ผู้คนบนถนนตอนที่มองมาทางพวกเขา มักจะมองมาโดยไม่ได้ตั้งใจหนึ่งครั้งเสมอเมื่อเดินผ่านพวกเขา จากนั้นก็เดินผ่านไปด้วยสายตาความอิจฉา

ตอนแรกหานมู่จื่อรู้สึกไม่คุ้นชินเล็กน้อย แต่เธอก็ค่อยๆรู้สึกว่า ... สายตาของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับเธอ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกประสบายใจขึ้นมา อิงบนหลังของเย่โม่เซิน ปล่อยให้เขากลับแบกตัวเธอเองกลับไป

ไม่นานก็มาถึงชุมชน หลังจากที่มาถึงชุมชน แล้วก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นภาพลวงตาของหานมู่จื่อหรือไม่เธอรู้สึกว่าก้าวของเย่โม่เซินดูเหมือนจะช้าลงเป็นอย่างมาก ทุกๆก้าวก็ช้าลงเป็นพิเศษ

เวลากำลังเดิน ก้าวเดินไปข้างหน้า และสภาพแวดล้อมบริเวณรอบๆก็ค่อยๆสงบลง มีเพียงเสียงใบไม้ที่พัดมาตามสายลม พร้อมกับเสียงฝีเท้าในยามค่ำคืนของเย่โม่เซิน

ท้องฟ้ายามราตรีค่อยๆลดลง บริเวณรอบ ๆ ทั้งสี่มุมทุกๆอย่างก็ดูเงียบสงบและสวยงามขึ้นมา

หานมู่จื่อได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจของเธอและเย่โม่เซิน ซึ่งเป็นเสียงที่ชัดเจนเป็นพิเศษ

"วันนี้คุณ ... " เย่โม่เซินเอ่ยอย่างกะทันหัน และเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นอย่างช้าๆในตอนกลางคืน

"อะไรนะ？" หานมู่จื่อถามอย่างสงสัยหนึ่งประโยค

อีกฝ่ายเงียบไปเป็นเวลานาน ก่อนจะพูดว่า "ไม่มีอะไร"

หลังจากนั้นบริเวณรอบๆทั้งสี่มุมก็กลับไปเงียบทั้งแถบ เย่โม่เซินแบกเธอไปถึงหน้าประตูลิฟต์ ถึงจะวางตัวเธอลงได้

หลังจากไปถึงชั้น 18 หานมู่จื่อก็เดินตามเย่โม่เซินออกไปจากประตูลิฟต์โดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็ยืนอยู่เงียบ ๆ

ชั่วขณะหนึ่ง หลังจากได้ยินเสียง เย่โม่เซินกดปุ่มรหัสผ่าน เพื่อเปิดประตูห้องนั้น หานมู่จื่อถึงจะกลับมามีสติขึ้นมา และมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"นาย นายรู้รหัสผ่านได้อย่างไร？"

เย่โม่เซิน จับมือของเธอและเดินเข้าไป เอ่ยอย่างสีหน้าไม่เปลี่ยน "ได้ยินคุณกดตั้งหลายครั้งก็รู้แล้ว"

อันที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเหลือบมองเลยสักครั้งเดียว แต่สำหรับเขาสายตาที่ไม่เคยลืมเลือนนั้น แค่มองครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว!

ตูม!

หลังจากปิดประตูแล้วนั้น หานมู่จื่อก็ยังคงอยู่ในสภาวะงุนงงอยู่ หลังจากที่เธอตอบสนองกลับมาแล้วนั้น เธอก็พูดด้วยความโกรธไปว่า "นาย เมื่อก่อนที่ฉันกดปุ่มรหัสผ่านไม่ได้ให้นายหันศีรษะไปทางอื่นหรอกเหรอ？ได้ยินเสียงฉันกดหลายๆครั้งก็รู้แล้วเหรอ？ นายเห็นฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอ ... "

สิ่งแรกที่เย่โม่เซินเข้าไปในห้องก็คือวางถุงในมือของเขาไว้บนตู้ข้างๆ จากนั้นก็หันกลับมาและจับทั้งสองมือของหานมู่จื่อขึ้น แล้วกดเธอทาบไปบนประตูที่เย็นเฉียบ

จู่ๆก็ถูกดันไปชิดกำแพง หานมู่จื่อตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย "นายจะทำอะไร？"

เย่โม่เซินโน้มตัวเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย เสียงแหบของเขาเหมือนไวโอลินที่ค่อยๆสีไปมาอย่างช้าๆ

“ วันนี้คุณบอกคุณพี่ว่า สาเหตุที่ผมหย่ากับคุณ เป็นเพราะฉันไร้น้ำยา?”

"!"

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก ก่อนหน้านี้เธอยังคงกังวลว่าคุณพี่จะเปิดเผยเรื่องนี้กับเย่โม่เซินหมดเปลือกตั้งแต่แรกแล้วหรือไม่ หลังจากนั้นระหว่างทางกลับเธอยังคงคิดต่อไปว่า คุณพี่น่าจะเปิดใจกับเธอได้เท่านั้น ถึงอย่างไรก็ตามนี่ก็เป็นหัวข้อระหว่างผู้หญิงด้วยกัน

แต่คาดไม่ถึงว่า เธอก็พูดกับเย่โม่เซินด้วย?

อย่างไรก็ตาม ตัวเธอเองบอกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าสาเหตุที่เธอหย่ากับเย่โม่เซินเป็นเพราะเย่โม่เซินไร้น้ำยา?

ทั้งหมดนี้เป็นแค่เพียงจินตนาการของคุณพี่ไม่ใช่หรือ?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ริมฝีปากของหานมู่จื่อก็ขยับ "เมื่อไหร่ฉันจะ... อืม"

แต่แล้วคำพูดด้านหลังก็ถูกปิดกั้นโดยริมฝีปากของเย่โม่เซิน ดวงตาของหานมู่จื่อก็เบิกกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว รูม่านตาหดตัว มือก็ต่อต้านโดยไม่รู้ตัว