เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 613

บทที่ 612 ผมสามารถถือว่าเขาเป็นลูกของผมเองได้

{หม่ามี๊ คุณได้สังเกตไหมว่าหลังจากกลับประเทศมาแล้วนั้น คุณก็เปลี่ยนไปเป็นไม่ค่อยที่จะอยู่ใกล้กับหนูแล้ว เชอะ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ดีใจแล้ว }

ถูกเขาพูดเช่นนี้ หานมู่จื่อครุ่นคิดสักพักหนึ่ง และก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

หลังจากกลับมาประเทศมีเรื่องมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เย่โม่เซินปรากฏตัวข้างกายเธอนั้น หานมู่จื่อก็มักจะเบี่ยงเบนความสนใจกับเสี่ยวหมี่โต้วหรือลุงไปส่งที่อื่น ยังไงซะก็ไม่ให้พวกเขามีโอกาสที่จะได้พบเจอกันพบเขา

สรุปก็คืออยู่ด้วยในระยะสั้นและห่างกันเป็นเวลานานนั่นเอง เฮ้อ

หานมู่จื่อถอนหายใจเบา ๆ และพิมพ์ต่อ

{ขอโทษนะเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นหม่ามี๊ที่ไม่ดีเอง ครั้งนี้หม่ามี๊จะต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้ดี แล้วจะไปรับหนูกลับมาเอง! }

{จริงเหรอ? }

{แน่นอนสิ }

{ถ้าอย่างนั้นหม่ามี๊ต้องสัญญากับเสี่ยวหมี่โต้ว ว่าครั้งหน้าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามจะไม่ไล่เสี่ยวหมี่โต้วอีกแล้ว }

เมื่อเห็นคำพูดนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกเศร้าไปชั่วขณะ

เธอไม่ใช่คุณแม่ที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่งจริงๆ

{หม่ามี๊รับปากกับเสี่ยวหมี่โต้ว ถ้าหากครั้งหน้าส่งเสี่ยวหมี่โต้วออกไปอีกละก็ หม่ามี๊ก็คือลูกหมา }

{หม่ามี๊ รักคุณนะ! /อีโมจิหัวใจ}

เมื่อเห็นประโยคนี้ ใบหน้าของหานมู่จื่อก็กลับมามีรอยยิ้ม ในตอนที่กำลังจะตอบกลับข้อความนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้ชายเสียงต่ำดังมาจากด้านหลัง

“ ในเมื่อคิดเช่นนี้ ทำไมไม่พาเขากลับมาล่ะ？”

เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้หานมู่จื่อทำโทรศัพท์มือถือร่วงหล่น ตกลงไปบนเตียงตูมหนึ่งเสียง หานมู่จื่อก็เบิกตากว้างโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าหัวใจแทบจะหยุดเต้น

ปฏิกิริยาที่รุนแรงมากเกินไปของเธอทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากบาง ยื่นมืออยากที่จะไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตกลงบนเตียงของเธอ แต่ว่าเขายังไม่ทันได้แตะโทรศัพท์มือถือ ก็ถูกหานมู่จื่อกดกลับ และมือของเย่โม่เซินก็หยุดอยู่ที่เอวของเธอ

เขาก้มศีรษะลง ประประสบกับดวงตาที่สวยงามตื่นตระหนกของหานมู่จื่อพอดี

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบาง ๆ ของ เย่โม่เซิน ก็เปิดออกเบา ๆ

"คุณตึงเครียดขนาดนี้ไปทำไมกัน？”

หานมู่จื่อหายใจอย่างไม่มั่นคง และไม่ได้ตอบคำถามของเขา

"กลัวว่าผมจะทำอะไรกับเขาเหรอ?" สีหน้าของเย่โม่เซินดูไม่ดีเล็กน้อย มองไปที่เธอและถามว่า "คุณมีลูกชายแล้ว แต่ผมไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาเลยสักครั้งเดียว หรือแม้แต่รองเท้าและห้องของเขา คุณก็ล็อกลุงไว้หมด คุณกลัวว่าถ้าผมเห็นเข้าแล้วผมจะไม่สามารถรับเขาได้ในอนาคตเหรอ? "

หานมู่จื่อ "... "

เธอจะพูดอย่างไรดี เป็นเพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาเหมือนกับนายทุกประการ กลัวว่านายจะมีความคิดอื่น ๆ ดังนั้นถึงไม่กล้าให้เขาพบเจอเสี่ยวหมี่โต้ว?

ไม่สิ คำพูดพวกนี้เธอพูดไม่ได้แน่นอน

เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง และยังไม่ตอบคำถามของเขา

แต่สิ่งเหล่านี้ตกอยู่ในสายตาของเย่โม่เซิน และก็กลายเป็นความอดกลั้น รู้สึกว่าเธอจงใจที่จะซ่อนเด็กคนนั้นต่อหน้าเขา

คิดถึงจุดนี้ เขาก็หัวเราะขึ้นมาหนึ่งครั้ง

"คุณกลัวว่าผมจะยอมรับกับเขาไม่ได้สินะ？เพราะว่าเป็นลูกของอดีตสามีของคุณ ดังนั้นคุณจึงกังวล กลัว ใช่ไหม？"

หานมู่จื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา และรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยจากโทรศัพท์มือถือทางด้านหลังของเธอ เธอแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นอะไร และยังคงนอนอยู่ตรงนั้นโดยกดทับโทรศัพท์มือถือไว้

มือใหญ่ของชายคนหนึ่งกอบกุมอยู่ที่เอวของเธอ ดวงตาของเขาก็ลึกซึ้ง "คุณผู้หญิงโง่เช่นนี้ ทำไมผมในสายตาของคุณถึงดูทนไม่ได้ขนาดนั้นกันนะ？เห็นได้ชัดว่า... ผมได้ยอมรับเด็กคนนี้ตั้งแต่ห้าปีก่อนมาแล้ว "

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเขาอีกครั้ง

"คุณคิดว่าสำหรับผม ลูกสำคัญมากกว่าคุณเหรอ？ถึงแม้ผมจะรู้ว่านั่นคือลูกของอดีตสามีของคุณ แต่...เด็กคนนี้ก็มีเลือดของคุณอยู่ในตัวเช่นกัน เพียงแค่คุณเห็นด้วย ผม...จะยอมถือว่าเขาเป็นลูกชายแท้ๆของผมเอง "

หานมู่จื่อ "... "

ถ้าจะบอกว่าไม่แปลกใจนั่นคือเรื่องโกหก

เพราะว่าเธอเคยนึกถึงความคิดในหัวใจของเย่โม่เซินเป็นพัน ๆ แบบ แต่ทว่าเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องเช่นนี้มาก่อน เขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเห็นเสี่ยวหมี่โต้วมาก่อน ดังนั้นเขาจึงคิดเสมอว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของอดีตสามีของเธอ