เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 633

บทที่ 632 ปะทะกัน

ตอนเลิกงาน หานมู่จื่อลงมาก็เห็นเย่หลิ่นหานรออยู่ที่ใต้ตึก นึกถึงคำพูดตอนเที่ยงที่เขาส่งตนเองกลับมา ในใจเธอทอดถอนใจอย่างหนัก

ดูแล้วเย่หลิ่นหานคงตั้งใจจะจีบเธอแล้วจริงๆ

เธอจะปฏิเสธเขาอย่างไรดี ถึงจะทำให้เขาล้มเลิกความตั้งใจไปได้?

คิดๆแล้ว หานมู่จื่อจึงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา ถือกุญแจรถขึ้นมาแล้วเดินไปที่จอดรถทันที

หมุนตัวออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีคนตามมา เย่หลิ่นหานขวางทางเธอเอาไว้

“ไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอว่าผมจะส่งคุณกลับบ้าน? แล้วถือโอกาสไปรับเสี่ยวหมี่โต้วด้วยเลย”

“ประธานหานเกรงว่าจะจำผิดแล้ว พวกเราไม่ได้ตกลงกันนะคะ” หานมู่จื่อเม้มปากแดงระเรื่อปฏิเสธออกมา

เย่หลิ่นหานตกตะลึงอย่างชัดเจน แต่ครู่เดียวก็มีรอยยิ้มกลับมา: “มู่จื่อ คุณไม่ต้องกดดันหรอก ผมแค่อยากจะพยายามนิดหน่อยก็เท่านั้น”

“ฉันไม่ได้กดดัน แต่ฉันก็มีรถของตนเองค่ะ” หานมู่จื่อแกว่งกุญแจรถที่อยู่ในมือของตนเองให้เขาดู “ฉันต้องขับรถกลับบ้านค่ะ”

สายตาเย่หลิ่นหานสั่นไหว

“เช่นนั้นผมจะมีเกียรติได้นั่งรถของคุณ แล้วไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกับคุณไหม?”

หานมู่จื่อ: “......”

ค่อนข้างเหนื่อยใจนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

“ถ้าเมื่อครู่ฉันไม่ได้มองผิดไปล่ะก็ คุณก็คงขับรถมาใช่ไหมคะ? คุณนั่งรถของฉัน แล้วรถคุณจะทำอย่างไรคะ? ดังนั้นวันนี้ประธานหานก็ขับรถของตนเองกลับไปเถอะค่ะ”

เดินๆอยู่ ฝีเท้าของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลงทันที มองไปด้านหน้าอย่างตกตะลึงอยู่กับที่

เย่หลิ่นหานให้ความสนใจ ถือโอกาสมองตามสายตาของเธอไปด้านหน้า

ที่จอดรถชั้นใต้ดินไม่ถือว่าสว่างมากนัก ร่างสูงยาวคนหนึ่งยืนพิงอยู่ที่ข้างรถ ใบหน้าหล่อเหลาอีกครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ภายใต้เงา ดวงตาที่ลึกล้ำดูแล้วไม่สามารถบอกได้เลยว่าคิดอะไรอยู่

นี่ไม่ใช่เย่โม่เซินที่โดนเธอไล่ไปคนนั้นเหรอ?

หานมู่จื่อขยับๆริมฝีปาก พูดอะไรไม่ออกสักนิด ด้วยจิตใต้สำนึกเธอเพียงแค่มองเย่หลิ่นหานที่เดินอยู่ข้างกาย

คราวก่อนตอนที่พวกเขาเจอกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตบรรยากาศก็อึมครึมเพียงพอแล้ว วันนี้ดันมาเจอกันในที่จอดรถอีกครั้ง

ก็ยิ่งเหนื่อยใจ

หานมู่จื่อหลับตาลง เริ่มปวดหัวแล้ว

ข้างกายส่งเสียงหัวเราะที่อ่อนโยนลอยออกมา เย่หลิ่นหานยังคงพูดเบาๆ: “ที่คุณไม่ยอมให้ผมขึ้นรถของคุณ เป็นเพราะโม่เซินใช่ไหม?”

หานมู่จื่อ: “แน่นอน......”

ว่าไม่ใช่

เธอก็ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินจะอยู่ที่นี่ ตอนกลางวันที่พบเขา ดวงตาของเขาคล้ำอย่างชัดเจน เธอคิดว่าเขาคงจะกลับไปพักผ่อนแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่นี่

นายคนนี้......หรือว่าจะยังไม่ได้พักผ่อนจนถึงตอนนี้เหรอ?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ชายที่พิงอยู่ที่ข้างรถเธอก็เคลื่อนไหวแล้ว สายตาราวกับชายตามองมาทางนี้ตามต้องการ แล้วก็ยกมือขึ้นมาเกี่ยวนิ้วมือของเธอ

“มานี่”

หานมู่จื่อ: “......”

ตอนกลางวันยังทะเลาะกันอย่างรุนแรงอยู่เลย ในช่วงระยะเวลาสั้นๆเขาสงบลงได้อย่างไร แล้วยังใช้สายตากับน้ำเสียงอย่างนี้ ให้เธอเข้าไปหา?

ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น?

หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับ

คงจะเห็นเธอไม่ขยับตัวเลย เย่โม่เซินจึงหมดความอดทน ยืดตัวตรง แล้วก้าวขายาวๆเข้าไปหาเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของหานมู่จื่อหรือเปล่า รู้สึกว่าตอนที่เขาเดินเข้ามาหาตนเองนั้น สายตากับร่างกายปรากฏ......ท่าทางที่ดุร้ายออกมา!

อย่างรวดเร็ว หานมู่จื่อก็เห็นมุมปากของเย่หลิ่นหานมีรอยเลือดเพิ่มขึ้นมา

ริมฝีปากของเธอสั่นไหว อยากจะก้าวเข้าไปแต่ข้อมือกลับติดแน่น โดนเย่โม่เซินลากไปที่ด้านหลัง

ร่างสูงใหญ่ขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเธอ ทำให้หานมู่จื่อมองไม่เห็นท่าทางและสายตาของเย่หลิ่นหานอย่างสิ้นเชิง

เย่หลิ่นหานยกมือขึ้น เช็ดเลือดที่มุมปาก สายตาที่เหลือบขึ้นมาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมทันที เขาจ้องไปที่เย่โม่เซินอยู่พักหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อย “จะหุนหันพลันแล่นขนาดนี้เพื่ออะไร? โม่เซิน คงจะไม่ใช่เพราะว่าฉันนัดกับมู่จื่อก่อนนาย นายก็เลยลงมืออย่างนั้นนะ?”

เย่โม่เซินมองผู้ชายตรงหน้าที่มุมปากยังคงมีรอยยิ้ม ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเขาแสร้งทำตัวเป็นคนดี

“นัดผู้หญิงของฉันเย่โม่เซิน นายถามความเห็นฉันหรือยัง?”

พูดจบ ก็ปล่อยอีกหมัดไปทันที

หานมู่จื่อที่โดนเย่โม่เซินลากไปไว้ด้านหลังได้ยินเสียงพลั่ก เธอตกใจจนต้องยื่นหัวออกไปดู จึงพบว่าเย่หลิ่นหานโดนต่อยจนถอยหลังไปสองก้าวแล้ว รอยเลือดที่มุมปากก็มีมากขึ้น รวมไปถึงรอยช้ำที่คาง

แต่เย่หลิ่นหานราวกับไม่รู้สึกเจ็บ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับเธอทันที ส่งรอยยิ้มปลอบใจมาให้

ในทันทีหานมู่จื่อรู้สึกว่าหัวใจเหมือนกับมีมือคู่หนึ่งจับเอาไว้แน่น เธอกัดริมฝีปากกำลังมองเย่หลิ่นหาน

คนๆนี้ เขาไม่ตอบโต้เหรอ?

โดนต่อยจนเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่นึกว่าเขาจะไม่ตอบโต้?

“รู้ไหมว่าฉันเกลียดท่าทางอะไรของนายที่สุด?” เทียบกับเย่หลิ่นหาน สีหน้าของเย่โม่เซินแย่ยิ่งกว่า ดวงตาค่อนข้างแดงก่ำ เขาก้าวเข้าไปดึงคอเสื้อของเย่หลิ่นหาน พูดเสียงต่ำ

“ก็ตอนที่นายแสร้งทำตัวเป็นคนดี ตีสองหน้าอย่างนี้ไง”

พลั่ก!

เย่หลิ่นหานถอยหลังไปสักกี่ก้าว ในที่สุดก็ประคองตัวเอาไว้ไม่ไหวล้มลงไปบนพื้น

หานมู่จื่อหน้าถอดสี ก่อนที่เย่โม่เซินจะปล่อยหมัดออกไปอีกครั้งก็รีบพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขวางด้านหน้าของเย่หลิ่นหานเอาไว้

“ไม่ต้องต่อยแล้ว!”