บทที่ 632 ปะทะกัน
ตอนเลิกงาน หานมู่จื่อลงมาก็เห็นเย่หลิ่นหานรออยู่ที่ใต้ตึก นึกถึงคำพูดตอนเที่ยงที่เขาส่งตนเองกลับมา ในใจเธอทอดถอนใจอย่างหนัก
ดูแล้วเย่หลิ่นหานคงตั้งใจจะจีบเธอแล้วจริงๆ
เธอจะปฏิเสธเขาอย่างไรดี ถึงจะทำให้เขาล้มเลิกความตั้งใจไปได้?
คิดๆแล้ว หานมู่จื่อจึงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา ถือกุญแจรถขึ้นมาแล้วเดินไปที่จอดรถทันที
หมุนตัวออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีคนตามมา เย่หลิ่นหานขวางทางเธอเอาไว้
“ไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอว่าผมจะส่งคุณกลับบ้าน? แล้วถือโอกาสไปรับเสี่ยวหมี่โต้วด้วยเลย”
“ประธานหานเกรงว่าจะจำผิดแล้ว พวกเราไม่ได้ตกลงกันนะคะ” หานมู่จื่อเม้มปากแดงระเรื่อปฏิเสธออกมา
เย่หลิ่นหานตกตะลึงอย่างชัดเจน แต่ครู่เดียวก็มีรอยยิ้มกลับมา: “มู่จื่อ คุณไม่ต้องกดดันหรอก ผมแค่อยากจะพยายามนิดหน่อยก็เท่านั้น”
“ฉันไม่ได้กดดัน แต่ฉันก็มีรถของตนเองค่ะ” หานมู่จื่อแกว่งกุญแจรถที่อยู่ในมือของตนเองให้เขาดู “ฉันต้องขับรถกลับบ้านค่ะ”
สายตาเย่หลิ่นหานสั่นไหว
“เช่นนั้นผมจะมีเกียรติได้นั่งรถของคุณ แล้วไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกับคุณไหม?”
หานมู่จื่อ: “......”
ค่อนข้างเหนื่อยใจนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
“ถ้าเมื่อครู่ฉันไม่ได้มองผิดไปล่ะก็ คุณก็คงขับรถมาใช่ไหมคะ? คุณนั่งรถของฉัน แล้วรถคุณจะทำอย่างไรคะ? ดังนั้นวันนี้ประธานหานก็ขับรถของตนเองกลับไปเถอะค่ะ”
เดินๆอยู่ ฝีเท้าของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลงทันที มองไปด้านหน้าอย่างตกตะลึงอยู่กับที่
เย่หลิ่นหานให้ความสนใจ ถือโอกาสมองตามสายตาของเธอไปด้านหน้า
ที่จอดรถชั้นใต้ดินไม่ถือว่าสว่างมากนัก ร่างสูงยาวคนหนึ่งยืนพิงอยู่ที่ข้างรถ ใบหน้าหล่อเหลาอีกครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ภายใต้เงา ดวงตาที่ลึกล้ำดูแล้วไม่สามารถบอกได้เลยว่าคิดอะไรอยู่
นี่ไม่ใช่เย่โม่เซินที่โดนเธอไล่ไปคนนั้นเหรอ?
หานมู่จื่อขยับๆริมฝีปาก พูดอะไรไม่ออกสักนิด ด้วยจิตใต้สำนึกเธอเพียงแค่มองเย่หลิ่นหานที่เดินอยู่ข้างกาย
คราวก่อนตอนที่พวกเขาเจอกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตบรรยากาศก็อึมครึมเพียงพอแล้ว วันนี้ดันมาเจอกันในที่จอดรถอีกครั้ง
ก็ยิ่งเหนื่อยใจ
หานมู่จื่อหลับตาลง เริ่มปวดหัวแล้ว
ข้างกายส่งเสียงหัวเราะที่อ่อนโยนลอยออกมา เย่หลิ่นหานยังคงพูดเบาๆ: “ที่คุณไม่ยอมให้ผมขึ้นรถของคุณ เป็นเพราะโม่เซินใช่ไหม?”
หานมู่จื่อ: “แน่นอน......”
ว่าไม่ใช่
เธอก็ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินจะอยู่ที่นี่ ตอนกลางวันที่พบเขา ดวงตาของเขาคล้ำอย่างชัดเจน เธอคิดว่าเขาคงจะกลับไปพักผ่อนแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่นี่
นายคนนี้......หรือว่าจะยังไม่ได้พักผ่อนจนถึงตอนนี้เหรอ?
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ชายที่พิงอยู่ที่ข้างรถเธอก็เคลื่อนไหวแล้ว สายตาราวกับชายตามองมาทางนี้ตามต้องการ แล้วก็ยกมือขึ้นมาเกี่ยวนิ้วมือของเธอ
“มานี่”
หานมู่จื่อ: “......”
ตอนกลางวันยังทะเลาะกันอย่างรุนแรงอยู่เลย ในช่วงระยะเวลาสั้นๆเขาสงบลงได้อย่างไร แล้วยังใช้สายตากับน้ำเสียงอย่างนี้ ให้เธอเข้าไปหา?
ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น?
หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับ
คงจะเห็นเธอไม่ขยับตัวเลย เย่โม่เซินจึงหมดความอดทน ยืดตัวตรง แล้วก้าวขายาวๆเข้าไปหาเธอ
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของหานมู่จื่อหรือเปล่า รู้สึกว่าตอนที่เขาเดินเข้ามาหาตนเองนั้น สายตากับร่างกายปรากฏ......ท่าทางที่ดุร้ายออกมา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่